En en in het onderwijs

Zoals reeds decennia gaande is, is het in het onderwijs vaak en en:
En onderwijs verbetering en het opnemen van leerlingen met allerlei handvatten en rugzakjes.
En minder geld naar de vloer en wel kwaliteitsverbetering.
En grotere klassen en verbeterde lessituatie.
En oudere ervaren docenten eruit en jongere beginnende collega's die afbranden.
En mismanagement all over the place en personeel dat steeds harder moet rennen om de gaten te dichten.
En meer management en meer communicatie problemen.
En zo kan ik nog wel ff door gaan en dat doe ik dus niet.

Maar grootste probleem is het immer voortschrijdend inzicht. Wat vraagt om constante bijstelling, aanpassing, wijziging, verandering van het leerprogramma. Een constante factor is amper meer te vinden in het onderwijs. Alles is aan verandering onderhevig, zowel vanuit het ministerie als de schoolbesturen. Of hier het ministerie de veranderingsvoeding geeft aan schoolbesturen of andersom?? Ik zou het nog niet zo zeker weten.
Feit is wel dat zowel leerlingen/studenten als personeel in de breedste zin des woord zwaar de dupe zijn van iedereen binnen het onderwijs die zijn/haar sporen wil na laten en/of verdienen. Want het loopt vol met mensen binnen het onderwijs die er allemaal een net even ander idee over hebben als het gaat om 'perfect' onderwijs. Ongeacht of klassen nou gevuld zijn met een zeer breed scala aan leerlingen die soms met twee vingers in de neus zich te pletter vervelend door een opleiding heen komen of dat het nu gaat om leerlingen die zich kapot blokken en dan nog of net niet of net wel een diploma weten te behalen.
Dat zit allemaal gezellig bij elkaar waarbij de immer stijgende druk bij het personeel ervoor zorgt dat uiteindelijk de leerlingen met de meeste problemen zorgen dat het tempo en niveau voor de betere leerling omlaag gaat. En dus vervelend gedrag te weeg brengt omdat de aangeboden materie en snelheid te laag van niveau zijn.

Oplossing: individueel onderwijs.
Daaruit voortvloeiend komt dan dat klassen best wat groter kunnen. Hier worden noodsignalen afgegeven vanaf de werkvloer welke gewikt en gewogen worden door mensen die vrijwel niet meer voor de klas staan, de problemen dus zelf niet ervaren en die wel de beslissingsbevoegdheid hebben om op de ingeslagen weg voort te gaan. Resultaat: overspannen personeelsleden, beginnende docenten die 'iets' anders gaan doen en een nog verder dalend niveau in het onderwijs. Je ziet dan klassen havo en vwo die kleiner en kleiner worden. Gezien werkgelegenheid en zeker ook gezien wat voor indruk dat geeft aan de buitenwacht iets wat voorkomen moet worden. Dus gaan we van onderaf leerlingen door laten stromen. Leegloop binnen de mavo voorkomende wordt die aangevuld vanuit het vmbo, mavo stroomt door naar havo en havisten stromen door naar vwo.
Conclusie, het niveau daalt. Soms aanzienlijk. Gefrustreerde docenten voor de klas, mensen die hoog opgeleid zijn maar hun ei niet meer kwijt kunnen aan leerlingen met het vermogen en de capaciteit om de stof 'tot zich te nemen'.  Dit alles leidt tot vervlakking, tot verschraling en tot een demotivatie bij leerlingen en personeel. Dan voor het personeel het aanpakken van allerlei secundaire en primaire arbeidsomstandigheden wat toch ook na jaren van stilstand qua salaris ontwikkeling geen goed doet en dus tel uit je verlies.

En wat doen we? Ministerie gaat de opleidingseisen van een vaak toch al tegen overspannen aanzittende personeelsleden omhoog bijstellen. Even bijscholen. Budget e.d. wordt geregeld hoor. Geen probleem, daar is geld voor. Maar zaken als leerlingen die door een foute determinatie in een verkeerde opleiding zitten, leerlingen die totaal niet gemotiveerd zijn en waarbij vanuit de thuissituatie de school en docent altijd de dupe is (mijn kind doet dat niet) en de grote klassen met een stijgend aantal leerlingen die allerlei kwalificaties behalen aangaande problematieken waar het onderwijs personeel nooit voor opgeleid is. En toch...of je ze even wat wil bijbrengen. Allerlei invloeden waar je op de werkvloer geen invloed op hebt. Maar wel zaken die eindexamen cijfers kunnen beïnvloeden waarvoor je dan als docent ter verantwoording voor geroepen (kan) worden. Ondanks dat je aangegeven hebt dat 'het' niet lukt, dat 'het' hem dit jaar niet gaat worden krijg je toch het moment dat er een gesprek volgt met een direct leidinggevende. En vaak wordt dan bevestigd dat je aan de bak moet, dat er verbetering dient op te treden. Andere collega's immers lukt het ook.
Dat dan een docent vmbo vergeleken wordt bijv. met een docent vwo doet er even niet toe. Maar ga maar eens voor een groep totaal ongemotiveerde vmbo leerlingen staan of voor een groep vwo leerlingen. Binnen 5 minuten is de keuze gemaakt hoor!

En tot overmaat van ramp tekent zich nu de volgende ramp af.
De elektronische leerweg. Meer en meer ICT, thuis leren via video filmpjes en via lesmethoden die 24 uur per dag oproepbaar zijn en waar leerlingen dus wanneer ze willen hun werk kunnen maken. Nou is ICT prima in het onderwijs zolang het een ondersteunende functie heeft. Zolang het bijdraagt aan een positieve ontwikkeling van de leermogelijkheden. Om bijv. er voor te zorgen dat leerlingen in een klas/groep die sneller en makkelijker leren verdiepingsstof aan te bieden. Haalt de druk bij de docent weg. Met een goed opgezet leerplan kan een leerling weten wat de volgende opdracht of verdieping is. En dus heb je als docent daar lucht om de zwakkere leerling die extra tijd te geven die zo broodnodig is. Zo gezien, prima dus!
Maar we slaan weer door! We gaan nu een volgende stap al voorbereiden terwijl e.e.a. nog niet eens ontwikkelt is van de vorige stap. Op de onderwijsvloer bestaan nog vele vragen aangaande hoe de digitale ondersteuning in te zetten en vorm te geven en we zijn al weer aan het praten over hoe ICT de volgende stap kan gaan zetten. Van ondersteunend naar meer of meer leidend.
Daar gaan we ons doel weer voorbij.

Met vele onderwijs vernieuwingen (of soms vernielingen) zijn vele leerlingen bijna het kind van de rekening geworden van opleidingsvormen die te snel ingevoerd zijn. Constante bijstelling zorgde ervoor dat wanneer een leerling aanbeland was in een 4e, 5e of 6e leerjaar hij/zij in het onderbouw traject niets herkenbaars meer terug zag. En te vaak hoor je dan ook dat die leerling wilde dat het ten tijde van zijn onderbouw periode net zo was geweest. Dan mis je dus ontzaglijk veel. Zo heb je te maken met bijna slachtoffers. Bijna ja. Want bij veel personeel is de inzet ongekend en heeft men nog steeds de insteek dat iedere leerling in staat moet zijn om dat diploma te halen. Soms zelfs ten koste van het personeelslid zelf worden allerlei leertrajecten ontwikkelt om een leerling die er beroerd voor staat toch die mogelijk te bieden. Daar is geen enkele druk van het thuisfront of management voor nodig.

Rust en kalmte op de onderwijsvloer, dat is onontbeerlijk. Gewoon les. Van 's ochtends tot 's middags. Niet allerlei afleiding veroorzaken, geen les situaties veroorzaken die een teveel aan inspiratie geven. Het doseren van inspiratie is aan de docent. Natuurlijk zou een stabiele thuissituatie ook enorm bijdragen aan de motivatie. 
Ga dat maar eens doen in een 'open lokaal' waar van alles en iedereen onder lestijden voorbij loopt, zwaait, roept, gekke gebaren maakt, enz.
Stilstand is achteruitgang. We moeten voorwaarts willen. Maar laten we nou wel even blijven kijken naar het feit dat we ook veel te snel kunnen gaan. Zowel leerlingen/studenten als personeel geraakt hierdoor gedemotiveerd en het spoor bijster. Te snel veranderen dient geen enkel doel. Langer doen over geleidelijke aanpassingen kost dan wel tijd en tijd is geld. Maar het onderwijs terug op niveau krijgen of waar nog niveau aanwezig is het daar behouden zal een zeer zware dobber worden. Dermate zwaar en ingrijpend dat we niet weer de fout moeten maken om aanpassingen te snel door te voeren en maar te blijven aanpassen omdat het niet levert wat verwacht mocht worden.

Onderwijs vernieuwing moet niet resulteren in onderwijs vernieling.
Een onderzoekende en vragen stellende leerling mag niet geremd worden hierin! Die moet uitgedaagd worden.
Daarom zijn kleinere en evenwichtiger ingedeelde klassen vaak een noodzaak. 
Duidelijke lijnen, duidelijke structuren, duidelijke regels en die bewaken en handhaven. Zodat iedereen weet waar hij/zij aan toe is.