Een mondiger en opstandiger Nederland voor 2020

Mondige wereld, mondig Nederland
We zijn allen bekend met fenomenen als de Zweedse 16-jarige Greta Thunberg en de Gele Hesjes (Gilet Jaunes) uit Frankrijk. Beide hebben ook in Nederland hun sporen nagelaten. Extinction Rebellion liet als internationale organisatie ook in dit land van zich horen, tot grote ergernis van velen.

Als écht Nederlands fenomeen hebben we natuurlijk de lerarenstakingen en Kick Out Zwarte Piet (KOZP). En die laatste riepen met hun fratsen de Blokkeerfriezen over zich af. Toen ineens uit het niets doken overal in Nederland de boeren op. Stikstofbeleid bleek de druppel die de emmer deed overlopen! En op de boeren, die nog steeds ontzettend actief zijn, volgden de bouwers die naast stikstof ook nog met maatregelen omtrent PFAS-materialen te maken hebben. Tel er ook nog de rellen in Duindorp, Scheveningen en Vlaardingen bij op en je ontkomt haast niet aan het idee dat Nederland qua protesteren de smaak nu écht te pakken heeft. Het zou mij dan ook niets verbazen als we hier getuige zijn geworden van een nieuwe trend. Eentje waarin steeds meer lagen van de bevolking in diverse sectoren de straat opgaan.

Voor het jaar 2020: Zorg
De klimaatprotesten zullen ook in 2020 wel aanhouden. Voor die groep lijkt er een aardig momentum te bestaan. De gele hesjes in Nederland lijken inmiddels uitgeblust maar zijn deels de inspiratie geweest voor de boeren en de bouwers. En ook die lijken de wind in de rug te hebben. Waar we echter nog (te) weinig van hebben gehoord zijn de mensen uit de zorg. Hier en daar hebben ze de media wel gehaald maar genieten zij niet evenveel aandacht als bijvoorbeeld de boeren dat doen. Werknemers in de zorgsector lijken zoet te worden gehouden met loonafspraken in nieuwe cao's, overeengekomen door werkgevers en vakbonden. Maar met zoveel bezuinigingen, tekorten en verantwoordelijkheden is het wat mij betreft haast een wonder dat ze niet al eerder, vaker en intenser de straat op zijn gegaan.

Misschien dat het te maken heeft met de verantwoordelijkheid voor patiënten, die er mogelijk voor zorgen dat plichtsbesef maakt dat ze voortdurend de klappen blijven incasseren. Bij de psychiatrie is het in het afgelopen jaar een paar keer flink misgegaan. De jeugdzorg heeft ellenlange wachtlijsten en is het 'wachten tot het misgaat'. Ook alleen al het woord 'thuiszorg' roept nog steeds associaties op van falend beleid, onmenselijke omstandigheden, overdreven marktdenken en onzinnige bureaucratie. En terwijl de kwaliteit in de zorg aantoonbaar achteruit blijft gaan, komen er steeds meer patiënten bij, moet er steeds meer geld naartoe en is er steeds minder personeel beschikbaar. Hoeveel plichtsbesef en verantwoordelijkheid je ook voelt voor je patiënten, cliënten en collega's, iedereen heeft een breekpunt. En ik krijg steeds meer het gevoel dat het breekpunt nadert, want (degelijke) oplossingen heb ik nog niet voorbij zien komen!