Een landerige reünie met het verleden

Ventoux is een dromerige ode aan de vriendschap, die je dient uit te lezen met een goed glas witte wijn op een zonnig terras ergens in de Provence. Zelfs als je geen liefhebber bent van de wielersport.

Vriendschap en wielrennen staan centraal in Ventoux, het nieuwe boek van Bert Wagendorp. Broeierige zomerhitte brandt van de bladzijdes en bij de beklimming van de gevreesde Mont Ventoux zelf loopt het zweet van je rug. Dat alles geserveerd met een vleugje liefde en een verborgen drama maakt de roman meer dan alleen een ode aan de wielersport.

In Ventoux krijgen we beelden van de zorgeloze jeugd van Bart, afgewisseld met de harde realiteit van nu. Bart is vijftig, gescheiden en mijmert nog steeds over Laura, zijn verloren jeugdliefde. Laura is de literaire belichaming van alles wat een man zoekt in een vrouw. Mysterieus, verleidelijk, slim en altijd dichtbij, maar oh zo ver weg. ?Vroeger heeft Bart de Mont Ventoux beklommen, een magische apotheose in de Tour de France. Al snel wordt duidelijk dat hij dit weer gaat doen, dertig jaar later, met zijn vrienden van vroeger. Iedereen is dolgelukkig met de reünie, maar langzaam ontvouwt zich een tragedie van een proportie die de lezer aan het begin van het boek niet had kunnen vermoeden.

Wagendorp had vooraf wat angst dat het boek niet geschikt zou zijn voor de wielersportleek. Niets is minder waar. Literatuur en wielrennen worden kunstig met elkaar verweven; elke verwijzing naar klassiekers als de Tour de France en de Giro staat voor de reis die Bart aflegt op weg naar antwoorden, de liefde en eindelijk berusting.

De vriendschap tussen mannen is iets bijzonders en Wagendorp weet dit als geen ander vast te leggen. Ook vrouwen herkennen de patronen die moeiteloos beschreven worden. Al snel voel je je de zevende vriend van het groepje, de observator. Degene die alles ziet gebeuren maar helaas niets kan voorkomen en niets kan toevoegen. Jammer dat de vijf vrienden van Bart nadrukkelijk gestereotypeerd worden: ‘De rationale geest van Joost, de emotionele van André, de romantische van Peter en de stoïcijnse van David, dat klopte.’ Dat is eigenlijk onnodig.

Wagendorp kent een romantische manier van schrijven. Vooral de scènes die zich afspelen in de jeugd van Bart, in het mooie Zutphen, kabbelen voort in een plezierig en rustgevend tempo. Wielerquotes worden moeiteloos afgewisseld met verwijzingen naar films van Fellini en Bertolucci; fijn voor de cultuurliefhebber. Het heden wordt ruwer beschreven, totdat de mannen besluiten weer op hun fiets te springen. Dan volgt een prettig retour naar het verleden en daarmee een beschrijvingen van de landerigheid die zo kenmerkend is voor Nederlandse zomers.

Iedere vrouw die het boek in handen krijgt, hoopt diep van binnen dat zij Laura heeft kunnen zijn voor iemand in haar jeugd. Dat er ergens op een zolderkamertje een mijmerende man van rond de vijftig denkt aan haar lichaam toen het nog jong was. Verder blijkt Ventoux lichtelijk vrouwonvriendelijk te zijn, zoals het een echt mannenboek betaamt. Op de dochter van Bart na zijn alle vrouwen gefrustreerde veertigers die niet begrijpen waar hun mannen doorheen gaan en daarom maar gaan scheiden (of al gescheiden zijn, in het geval van de vrouw van Bart). Andrés vrouw vormt hier een uitzondering op omdat ze het sprekende evenbeeld is van Laura, ook al is ze Russisch. De dochter van Bart is vernoemd naar zijn grote liefde, en daarmee kan de lezer concluderen dat vrouwen, in de ogen van de Bart, slechts deugen als ze lijken op Laura.

Ondanks het feit dat testosteron in grote hoeveelheden van de bladzijdes druipt, is Ventoux een boek dat je niet mag laten liggen deze zomer. Ook niet als je een vrouw bent die niet Laura heet. En al helemaal niet als je geen fan bent van de wielersport. Na lezing zou het zomaar eens kunnen zijn dat je ineens ademloos voor de buis zit, bij de beklimming van de Bédoin.