Een grote dag voor Republikeinen. Maar wat nu?

[caption id="attachment_108124" align="alignnone" width="400" caption="Een emotionele John Boehner: de nieuwe (en Republikeinse) voorzitter van het Huis van Afgevaardigden"][/caption]

Zoals wij van DDS al sinds de oprichting van dit weblog voorspelden slaagden Republikeinen er gisteren in een grote verkiezingsoverwinning te boeken. Democraten in de Senaat, het Huis van Afgevaardigden en het Witte Huis hadden de afgelopen jaren teveel linkse plannen door de onwillige strot geduwd van het electoraat. Dat kun je wel even doen, maar bij de eerstvolgende verkiezingen wordt je dan afgestraft - en keihard ook.

Republikeinen namen het Huis van Afgevaardigden over, terwijl men in de Senaat behoorlijk wat zetels afpakte van Democraten (die daar, zoals verwacht, wel de meerderheid in handen blijven houden; puur en alleen omdat slechts 1/3e van het totale aantal senaatszetels op het spel stond). Republikeinen hadden het in de Senaat wellicht zelfs nog beter kunnen doen als men in toss-up states meer gematigde kandidaten had geselecteerd, in plaats van streng ideologische conservatieven zoals Christine O'Donnell in Delaware.

Dat gezegd hebbende zijn er ongetwijfeld veel Republikeinen die er absoluut geen moeite mee hebben dat men toch af en toe een ideologische kandidaat heeft gekozen, ook al verloor die gisteren dan. Ten eerste valt er namelijk wat te zeggen voor het idee dat 'gematigd' beleid de Republikeinse Partij in haar algemeenheid in het verleden altijd verkiezingsnederlagen heeft opgeleverd. Dan is het misschien beter om dit keer met iets minder senatoren akkoord te gaan, zodat je over twee jaar wél in de meerderheid kunt zijn, en dan nog met echte conservatieven ook. Daarnaast zijn Republikeinse strategisten het er wel over eens dat men helemaal niet beide kamers van het congres wil overnemen: dat zou Obama namelijk dwingen zijn beleid te matigen. En een gematigde Democraat heeft een betere kans op herverkiezing dan een progressieve Democraat. Ook sommige Republikeinen ook dat een senaatsovername Obama in staat zal stellen om de Republikeinse Partij als "De Partij van Nee" neer te zetten. Amerikanen hebben niet zoveel geduld met een congres dat 'niets' doet. Ten slotte kan de "Grand Old Party" gematigde Democratische senatoren die hun zetel over twee jaar moeten verdedigen nu mooi uitspelen tegen de meest progressieve president in de geschiedenis. Deze senatoren kunnen nu gedwongen worden te kiezen tussen meer links beleid dat de gematigde achterban tegen zich in het harnas jaagt, of meedoen met Republikeinen en Obama - ook al is hij een partijgenoot - buitenspel te zetten.

De komende jaren zullen wat Republikeinen betreft in het teken staan van oppositie tegen Obamas plannen, terwijl men in het Huis tegelijkertijd moet komen met het ene na het andere plan dat Obama absoluut niet ziet zitten en dus zal vetoën. Dan kan met de zaken dus omdraaien. En ze hoeven zich geen zorgen te maken over de mogelijkheid dat ze afgeschilderd worden als de partij van nee, omdat Democraten nog altijd in de meerderheid zijn in de Senaat: als daar dus plannen sneuvelen van Obama komt dat om zijn eigen partij tegen hem rebelleert.