Een groep vreemden omringen een vrouw in haar fitnesscentrum. Wat ze dan doen zal je een glimlach bezorgen
Lauryn Lax is een vrouw die jarenlang aan anorexia leed. Zoals je ongetwijfeld weet is dat een serieuze eetstoornis. Ze heeft daar al sinds haar negende last van. Na 18 jaar van lijden - op haar 27e - woog Lauryn nog maar 36 kilo. En nog steeds ging ze elke dag naar het fitnesscentrum om nóg meer gewicht te verliezen. Ze was er namelijk van overtuigd dat ze nog altijd te dik was.
Aangezien Lauryn zo ontzettend dun was konden andere bezoekers van het fitnesscentrum het niet laten om naar haar te staren. Ze was zo dun... ongelooflijk. Ze was compleet en totaal uitgemergeld. Ze deed hen denken aan de mensen op foto's van concentratiekampen ten tijde van de Tweede Wereldoorlog. Als ze zo doorging, daar waren ze van overtuigd, zou ze er binnenkort niet meer zijn.
[caption id="attachment_124031" align="aligncenter" width="592"]
Lauryn woog op een gegeven moment nog maar 36 kilo.[/caption]
En dus besloten ze in actie te komen.
Toen Lauryn op een dag weer naar het fitnesscentrum ging werd ze aangesproken door een andere bezoeker, een vreemde. Hij zei: 'Goedemorgen Lauryn.' Op dat moment kwamen er meerdere andere bezoekers bijstaan. Ze keken haar allemaal recht aan.
De eerste man die haar benaderde legde uit wat er aan de hand was: "Lauryn, we vrezen voor je leven."
Ze legden uit dat ze contact hadden gehad met haar ouders dien hen vertelden dat ze al sinds haar kindertijd anorexia had en dat ze jarenlang behandeld was, maar dat het geen effect had gehad. Nu ze nog maar 36 kilo woog waren haar fitnesspartners ervan overtuigd dat het een kwestie van tijd was voor haar lichaam het zou opgeven.
[caption id="attachment_124032" align="aligncenter" width="592"]
Lauryn en de groep fitnessers die haar het leven redde.[/caption]
De groep legde Lauryn uit dat ze zich zo ernstig zorgen maakte dat ze haar naar een kliniek wilden brengen waar ze behandeld kon worden. Het zou allemaal moeten beginnen in een ziekenhuis: daar kon ze opgenomen worden en gevoed worden tot ze sterk genoeg was om op haar eigen benen te kunnen staan. Hoewel Lauryn eerst zei absoluut geen hulp nodig te hebben ging ze uiteindelijk alsnog akkoord - dit nadat de groep gewoon doorzette.
Toen Lauryn naar het ziekenhuis werd gebracht lieten de artsen haar weten dat ze opgenomen moest worden in intensive care. Daar bleef ze drie dagen liggen. Daarna werd ze doorgestuurd naar een afdeling voor mensen met hartproblemen, dit omdat haar hart er bijna mee op wilde houden.
Aan het einde van die drie weken kreeg Lauryn een ultimatum. Haar artsen vertelden haar dat ze kon kiezen: ze kon zes tot acht weken vast worden gehouden in het ziekenhuis, terwijl haar artsen haar gedwongen zouden voeden, of ze kon zich laten opnemen in een kliniek.
[caption id="attachment_124033" align="aligncenter" width="501"]
Lauryn heeft een tweede kans gekregen en maakt daar dankbaar gebruik van.[/caption]
Na hier enige tijd over na te hebben gedacht besloot Lauryn voor het laatste te kiezen: ze ging naar een kliniek waar ze (psychologisch) behandeld werd voor haar ziekte.
Nu, drie jaar na haar opname in de kliniek, gaat het veel beter met Lauryn. Ze weegt 18 kilo meer (ze is nu dus zo'n 55 kilo), is gezond, fit, en ziet er een heel stuk beter uit. Daarnaast is ze tegenwoordig een ondernemer: ze heeft zelf een kliniek opgezet voor anorexia-patiënten.
Ze zegt dat ze de vreemden die haar hielpen voor altijd dankbaar zal blijven; zoals je zou verwachten zijn die vreemden tegenwoordig vrienden die regelmatig bij elkaar komen en een goede tijd met elkaar hebben.
