€1 miljard corona-hulp voor Italië? Nee, het is een failliete failed state: loskoppelen!

Er zijn nogal wat economen en politici die de rationaliteit uit het oog verliezen als het om steun voor Zuid-Europese landen gaat. Ze weten dat deze landen al decennia een gat in hun hand hebben. Maar emoties vieren hoogtij en Nederland moet “moreel leiderschap” tonen en deze landen koste wat kost steunen, “want anders gaan wij ook onderuit“, zo is het mantra. Hoe deze landen er feitelijk voorstaan laten ze hoi polloi niet weten. Wel, ik laat u weten hoe dat is: desastreus. Ik zal u dat toelichten.

We gaan graag naar Italië op vakantie maar we weten eigenlijk niet zo veel van dit prachtige land. Ik beperk me tot een paar gegevens. Het land telt 60 miljoen inwoners met een bevolkingsdichtheid van nog niet de helft van ons land. De economie is 2,2 keer zo groot als het onze. De bevolking veroudert snel. De afhankelijkheid van ouderen en gepensioneerden van werkenden, neemt snel toe. Volgens VN-data zijn er in 2050 veel meer ouderen dan werkenden: 70% om 30%, een dodelijke verhouding.

Italië kende voor de coronacrisis al een werkloosheid van 11,7%. Nu nog veel meer. De dienstensector beslaat 70% van de economie, met name toerisme dat nu ‘op de tocht’ staat.

Italië, Griekenland en Portugal hebben veruit de slechtste afhankelijkheidsratio van ouderen ten opzichte van werkenden in de EU. Het is onduidelijk hoe deze ouderen zullen overleven. En dat bij een vruchtbaarheid van 1,4 kinderen terwijl 2,1 nodig is voor een stabiele bevolking. Zorgwekkend! Het land gaat naar een staatsschuld van 185 % van de omvang van de economie, terwijl dat van Nederland 50% beslaat. Volgens ECB normen mag dit tekort maximaal 60% beslaan en heeft Italie hier ‘the point of no return’ verre overschreden. Desastreus.

Italië heeft een omvangrijke zwarte economie van 202 miljard euro. Italië is na Polen, Tsjechië, Spanje en Griekenland het meest corrupt in de EU. Italië geldt als de bakermat van de maffia. De criminaliteit tiert er welig. Als relatief solide land zitten wij via de euro in hetzelfde schuitje als Zuid-Europese landen die in onze ogen niet deugen. Italië is corrupt, maffioos, crimineel en zet al decennia de tering niet naar de nering. Integendeel, het land bezit een schuldenlast die het land voor de coronacrisis al bijlange na niet zou kunnen terugbetalen. Het land heeft dit verderfelijke pad enkel voortgezet. Italië is een bodemloze put.

Er is geen eerste begin dat men de hand in eigen boezem steekt. Maar nu de nood het hoogst is en wij iedere euro zelf hard nodig hebben om de ellende het hoofd te bieden, vindt men ons “walgelijk”. Men vindt een gift van €1 miljard te mager! Wat een brutaliteit. Wat hadden wij mooie dingen daarmee kunnen doen.

Italië, het land van luxegoederen, zal de broekriem stevig moeten aanhalen. Italië zal eindelijk eens moeten begrijpen dat men niet steeds de hand bij de sterke landen kan ophouden. Merkwaardigerwijze vaart de EU voortdurend hard uit tegen Polen en Hongarije, landen waar wij budgettair geen last van hebben. Italië wordt met zachte hand aangepakt, en met slappe knieën financieel tegemoet gekomen.

Spanje, Griekenland, Portugal hebben een vergelijkbaar profiel als Italië. Het zijn naar Europese verhoudingen ‘failed states’, failliete landen zonder de ECB en zonder ons.

Er zijn nogal wat economen en politici die deze waarheid niet onder ogen willen/durven te zien. We zouden ‘solidariteit’ moeten betonen, maar dat doen we al decennia. En ‘als zij ten onder gaan dan wij ook’. Wat een argument is dat, zeg! Willen wij via de EU steeds in een dwangsituatie leven van de Zuid-Europese landen? Willen wij alsmaar door hen gegijzeld worden? Het is de hoogste tijd dat we eens daarover diep gaan nadenken. En onze knopen tellen.

Mijn keuze is loskoppelen van deze landen! En snel ook, voordat ze ons in hun val meeslepen.

Het zijn zonnige landen, maar met een ultiem slechte toekomst. Willen wij daaraan gekoppeld blijven? Dat lijkt mij niet. Er komt een moment dat we ‘basta!’ moeten zeggen. Dat moment ligt wat mij betreft al geruime tijd achter ons.

Frits Bosch, auteur van “Risico als obsessie”, “Dat is het risico”, “Wereld op een keerpunt” “Onbehagen bij de elite”, “Schaft ook Nederland zich af?” en “Feminisme op de werkvloer”