De Duitse minister van justitie, Katarina Barley, geeft toe dat antisemitisme in Duitsland "opnieuw sociaal acceptabel is geworden." En - explosiever - ze legt nadrukkelijk de link richting de vluchtelingencrisis die onze oosterburen al bijna drie jaar in de greep houdt. Sociaal-democraten blijven natuurlijk sociaal-democraten, maar in Duitsland zijn ze een stuk steviger van stof dan hier in Nederland. Voorbeeldje? Justitieminister Katarina Barley geeft in een interview met de Duitse pers gewoon toe dat het antisemitisme bij onze oosterburen een aanzienlijke vlucht heeft genomen sinds bondskanselier Merkel de befaamde woorden "Wir schaffen das" uitsprak. Katerina Barley (SPD) vertelt dat antisemitisme opnieuw salonfähig is geworden, en wijst daarbij op immigratie uit Arabische landen als oorzaak.
Barley:
"Nadat eerst lang zeer bekend was wat antisemitisme had gedaan in Duitsland, moet men nu "vaststellen dat antisemitisme opnieuw sociaal acceptabel is geworden," zegt Barley tegen de kranten van de Funke-Mediengruppe in Essen.
Als oorzaak van de ontwikkeling refereerde Barley naar de vluchtelingeninstroom naar Duitsland. Antisemitisme is wijdverbreid in Arabische landen.
"Als mensen uit deze landen naar ons komen, kan het ook een problemeem worden in dit land," zei ze. Aan de kant zou het noodzakelijk zijn om een "gedecideerde beslissing" te maken dat antisemitisme "geen plaats in Duitsland heeft," zo benadrukte ze."
De opmerkingen van Barley komen natuurlijk niet uit het niets vallen: de aanval in Berlijn van
een Joodse man door een Syrische immigrant, die zelfs met zijn riem eerstgenoemde begon te slaan toen hij zag dat de jongen een keppeltje droeg, heeft de afgelopen dagen de gemoederen flink bezig gehouden in Duitsland.
Het lijkt er op dat de negatieve gevolgen van het veel te massale vluchtelingenbeleid nu ook lijken door te dringen in de koppen van regeringsleiders. Zelfs bij de linkse
SPD. De grote vraag is nu natuurlijk: wat gaat minister Katarina Barley aan de problematiek doen? Komen er maatregelen? Of blijft het alleen bij het slechts aanstippen van het probleem in de krant?