'Doorbreken taboe is winst', de naïviteit rondom de impact van #MeToo

Er zou een taboe zijn doorbroken. Vrouwen zouden nu een stem hebben gekregen en niet langer ongehoord door het leven gaan als slachtoffers van seksueel geweld. Ze zouden nu ineens voor zichzelf opkomen en zeggen 'dit kan niet en willen we niet'. Is dat ook echt zo?

De discussie die #MeToo heeft losgemaakt is tweeledig. Enerzijds kan het inderdaad als een doorbraak worden gezien dat vrouwen hun eigen schaamte (of andere redenen om niets te zeggen) nu opzij zetten en wel durven praten over wat hun is overkomen. Anderzijds blijft er een juridische barrière waar voor een beschuldiging ook bewijs moet worden geleverd.

Het is heel wrang maar wat #MeToo eigenlijk voort heeft gebracht is dat vrouwen nu alsnog niet durven praten want meestal is er geen bewijs en is het niets meer dan een loze beschuldiging die mogelijk onnodig iemands reputatie aantast. Een goed voorbeeld is het gedoe met Brett Kavanaugh in de Verenigde Staten. Hartstikke goed van die vrouwen dat ze over de brug zijn gekomen met hun verhaal, áls het waar is. Wanneer het niet waar blijkt, en daar is tot nu toe zat reden voor om te geloven, dan wordt er een politiek spel gespeeld waar Kavanaugh's naam door het slijk wordt gehaald om hem maar niet op die positie van het Amerikaans Hooggerechtshof te krijgen.

Waar #MeToo dus pas waardevol wordt is als we vrouwen zo ver zien te krijgen dat ze direct aangifte doen, beter weten waar ze op moeten letten met hun verklaringen en het liefst met bewijs komen, hoe lastig dit ook zal zijn. Vrouwen komen bedrogen uit als ze denken dat de ruimte om hun verhaal te doen een veilige situatie voor ze is.

Gelukkig meent directeur Ton Coenen ook niet dat #MeToo zo'n grote overwinning is geweest, maar een eerste aanzet tot iets beters. Hij denkt hier de landelijke politiek voor nodig te hebben maar die was er ook niet voor #MeToo nodig.