De verspreiding van de strikte islam

Vereenvoudigd kan de islam weergegeven worden in twee richtingen, die van de gematigde islam en die van de strikte islam, zoals gepraktiseerd in Saoedi-Arabië. Die laatste houdt in dat vrouwen en minderheden van staatswege moeten worden gediscrimineerd, dat homoseksualiteit en afvalligheid van de islam strafbaar is en dat er lijfstraffen en de doodstraf worden toegepast.

Deze officiële Saoedische vorm van de islam, het wahabisme, is in opmars. Zo is inmiddels rond de 80% van de moslims in Egypte en Pakistan van mening dat overspelige vrouwen gestenigd moeten worden, dieven de hand afgehakt moet worden en afvallige moslims gedood moeten worden. In Indonesië - traditioneel een gematigd moslimland – liggen die percentages ook al rond de 40%.

Hoe is deze opmars te verklaren? Een belangrijke oorzaak zijn de oliedollars uit Saoedi-Arabië en de Golfstaten. In het boek ‘Mijn vrijheid’ van Ayaan Hirsi Ali beschrijft zij uit eigen ervaring hoe dat in zijn werk ging in de landen waar zij in haar jeugd woonde: Kenia en Somalië. Daar arriveerde vanaf eind jaren tachtig een golf van door Saoedi-Arabië opgeleide en betaalde moslim–predikers en leraressen, die de Saoedische variant van de islam uitdroegen. Het effect was dat vooral de jeugd in die landen veel orthodoxer in de leer werd dan de voorgaande generaties. Zo gingen veel meer meisjes een hoofddoek dragen.

Door de vrijwel onuitputtelijke middelen in Saoedi-Arabië en landen als Bahrein en Qatar als gevolg van de olie-opbrengsten vormt dit een enorme kracht. Mildere stromingen van de islam worden verdrongen, want de imams, de leraressen en de moskeeën van de orthodoxe islam zijn gratis of zwaar gesubsidieerd.

Maar het is dus slecht nieuws voor vrouwen, christenen, Joden, homo’s en andere minderheden, aangezien hun discriminatie is vastgelegd in de strikte islamitische leer. De onverdraagzaamheid neemt dan ook toe. Christenen verlaten daardoor massaal islamitische landen zoals Irak, Soedan, Egypte en de Palestijnse gebieden, om er maar een paar te noemen.

Het is ook slecht nieuws voor gematigde moslims, want op ketterij - afvalligheid van de islam - staat in de strikte islam de doodstraf. Zie het voorbeeld van de gematigde islamitische schrijver Salmon Rushdie, die over Mohammed schreef als iemand die van aardse genoegens houdt. Daardoor is zijn boek verboden in alle islamitische landen, India en Zuid-Afrika. Hijzelf werd in 1989 ter dood veroordeeld via een islamitische fatwa. Daardoor moet hij nu al ruim twintig jaar ondergedoken leven. Een recenter voorbeeld is de Saoedische schrijver Hamza Kashgari. Als gevolg van enkele negatieve twitterberichten over Mohammed zit hij nu in Saoedi-Arabië in de gevangenis, waar hij de doodstraf riskeert. Het oprukken van de strikte islam is dus zeker ook slecht nieuws voor gematigde islamieten. Zij moeten zich zelfcensuur opleggen, uit lijfsbehoud.

De opkomst van de strikte islam is ook slecht nieuws voor Israël. Want volgens deze islamitische stroming moet een moslim elke centimeter land dat ooit in handen was van moslims terug veroveren. Dit geldt dus voor Israël, maar ook voor Spanje, Roemenië, Kroatië, Hongarije, Sicilië en Griekenland! Dit is als zodanig ook vastgelegd in het Handvest van de radicaal-islamitische terreurorganisatie Hamas, die de baas is in Gaza.

Het conflict tussen de Arabieren en Israël is wat Hamas, de Moslim Broederschap en soortgelijke organisaties betreft geen territoriaal conflict – wat met een compromis oplosbaar is. Nee, het is een religieus conflict – alleen onoplosbaar met de vernietiging van Israël. Overigens is het conflict ook zo begonnen. In 1937 wees de toenmalige Palestijnse leider en moslimfundamentalist Al-Hoesseini de destijds voor het eerst voorgestelde tweestatenoplossing af om dezelfde reden: als moslim kon hij immers geen centimeter grond ‘afstaan’.

Helaas blijkt de Westerse wereld niet veel aan deze actieve verspreiding van middeleeuwse opvattingen te willen doen. De Westerse wereld is mild voor de olielanden. Ze willen een ongestoorde olietoevoer en vrezen dus een olieboycot. Bovendien doneert de Arabische lobby – vooral in de Verenigde Staten – grote sommen geld aan opiniemakers, zoals bijvoorbeeld aan universiteiten en oud-president Carter.

Deze onwil om de rol van Saoedi-Arabië in de verspreiding van moslimfundamentalisme aan de orde te stellen bleek in het bijzonder na de aanslagen van 11 september. De financiële en organisatorische rol van Saoedi-Arabië – 15 van de 19 kapers waren Saoedisch – werd al snel onder het tapijt geveegd. Onder druk van de Verenigde Staten werden enkele meer symbolische wijzigingen doorgevoerd, zoals in Saoedische schoolboeken, maar fundamenteel veranderde niets.

De oliedollars bedreigen dus niet alleen Israël, de christenen in het Midden-Oosten, vrouwen en gematigde moslims, maar zeker ook het vrije Westen. Uit dit oogpunt is het dus te hopen dat de olie-afhankelijkheid van de wereld snel afneemt door alternatieve energiebronnen. Zodat ook de financiële stimulering van de strikte, radicale islam weg valt.

www.likud.nl.