De twee woorden die Brussel het meeste vreest

Dat denk ik niet, al zullen ze het zo lang mogelijk proberen. 'Onze' eigen Jeroen Dijsselbloem liet zelfs doorschemeren dat hij een Verdragswijziging 'niet nodig' vond. Minister van Buitenlandse Zaken, de heer Timmermans, deed daar zelfs nog een schepje bovenop: volgens hem kan de EU zich in tijden van crisis geen 'stilstand' veroorloven.

Hoe zout kan het eten je worden opgediend? Het is natuurlijk al een schande dat men wegkomt met de 'no bail out' clausule door elkaars schulden op te kopen en de ECB toe te staan daarin een vooraanstaande rol te vervullen, maar het pleidooi van Timmermans om de Europese regels maar aan zijn laars te lapen is natuurlijk van de zotte, en een minister onwaardig.

Want laten we wel wezen, de vorming van een Banken Unie, die nota bene een SSM (Single Supervisory Mechanism), een Europees Resolutie mechanisme en een Europees Depositogarantiestelsel impliceert, behoeft natuurlijk een Verdrags wijziging. In de woorden van een terzake deskundige EU advocaat:

Duidelijke taal.

Grote vraag is nu natuurlijk of Schäuble voor zijn beurt heeft gesproken of dat hij de veranderende Duitse houding ten aanzien van de eurocrisis en alles wat daarmee samenhangt onder woorden heeft gebracht. Als schot voor de boeg. Reuters zegt het niet te weten, maar mijns inziens is het geen toeval dat Schäuble dit heeft gezegd. Juist nu heeft gezegd. Want wie kijkt naar een aantal recente gebeurtenissen kan haast niet anders dan concluderen, dat er sprake is van een hele duidelijke koerswijziging bij onze oosterburen.

Immers, waarom zegt Angela Merkel uitgerekend nu dat de rente in Duitsland omhoog moet, in weerwil van wat de ECB wil? Waarom laat de Bundesbank juist nu 'toevallig' een belangwekkend 'Geheimpapier' uit december vorig jaar lekken naar de media? En waarom, als klap op de vuurpijl, verschijnt uitgerekend nu het interview met Jens Weidmann, die onomwonden zegt dat het OMT programma van Draghi onwettig is en dat de ECB zich louter met inflatiebestrijding bezig moet houden? Daar heeft Weidmann natuurlijk volkomen gelijk in, alsook dat het natuurlijk veel beter zou zijn als niet de ECB, maar de EBA (European Banking Authority) verantwoordelijk wordt gemaakt voor eventueel toekomstig Europees bankentoezicht. Niet voor niets waarschuwde Weidmann onlangs nog dat bij ongewijzigd beleid, de EU een periode van minstens tien jaar recessie tegemoet kan zien. Daar zitten de Duitse burgers en bedrijven beslist niet op te wachten.

Vandaag reageerde de ECB op de kritiek. Met de gebruikelijke argumenten: er is bij het OMT geen sprake van langjarige financiële ondersteuning, want het schuldpapier 'loopt' maar één tot drie jaar, het OMT is in lijn met de afspraken uit het ESM, het betreft uitsluitend 'secondary market' papier en geen nieuwe uitgiftes en natuurlijk de grootste leugen, het is 'inflatiebestendig'. Zogenaamd, omdat  de ECB de aankopen volledig zal 'steriliseren'. Dat betekent dat er evenveel geld uit de markt wordt gehaald, als er via de obligatie-aankopen wordt ingepompt. Dat gebeurt door de banken meer geld op depositorekeningen bij de ECB te laten stallen. Maar die banken hebben dat geld helemaal niet! Kletspraat dus van Draghi. De machtsstrijd tussen de ECB en de Bundesbank heeft nu de publieke arena bereikt!

Maar Weidmann's waarschuwingen zijn niet alleen vanwege de Duitse verkiezingen, later dit jaar. De Duitsers beginnen de latijnse dominantie, juist ook in de ECB, zat te worden. Ze zien de (inflatie) bui al hangen. Het is ook niet toevallig, dat Merkel juist nu toenadering heeft gezocht tot de Britse premier Cameron. Duitsland begint de Franse hegemonie in Europa zat te worden, zeker indien er geen sprake is van chemie tussen de betrokken regeringsleiders en een Franse president, die zich meer en meer ontpopt als de hoeder van de belangen van de Latijnse Unie.

Zoals hier eerder gesteld, door de heer Ten Dam en mijzelf, denken we dat Duitsland het heeft gehad met de one-size-fits-all-euro. Het perspectief om tot in lengte van jaren te moeten betalen voor een failliete bankensector uit het Latijns-Europese territorium is dan ook weinig aanlokkelijk. In ruil voor het verlaten van de one-size-fits-all-euro zouden de grootse Franse banken van de ondergang worden gered via het STEP (Short Term European Paper) programma.

En mocht dit allemaal nog niet genoeg zijn, dan is er altijd nog het Bundesverfassungsgericht, dat zeker zijn zegje zal willen doen over het te vormen resolutie mechanisme voor zwakke banken. Hoe dan ook, tot aan de Duitse verkiezingen zal er weinig 'beweging' vanuit Berlijn te verwachten zijn. En met de Europese verkiezingen, mei volgend jaar, in het vooruitzicht en in het kielzog daarvan de benoeming van de nieuwe Europese Commissie, is het niet waarschijnlijk dat er vóór 2015 baanbrekende besluiten genomen zullen worden. In weerwil van de woorden van Eurogroep voorzitter Dijsselbloem, dat naar verwachting deze zomer al forse stappen richting Banken Unie gezet zullen worden. Maar het gaat, zoals altijd, om de laatste loodjes en die zouden weleens topzwaar kunnen worden. Zó zwaar, dat het hele Banken Unie gebouw als een kaartenhuis ineenstort.

Dat zou, zeker gelet op de (internationaal) aanzwellende kritiek op de euro, weleens de laatste degenstoot van kritiek der eurocritici kunnen vormen. Daarna kan een begin worden gemaakt met de grote schoonmaak en het herstel van Europa.