De grote manco's van rechts: de versnippering en het gebrek aan onderlinge samenwerking

De ergernis over de politieke impasse rond de formatie neemt toe. De mainstream media, werkgevers en vakbonden hekelen het gebrek aan doortastendheid bij VVD, CDA en D66: het voortzetten van de huidige coalitie zou toch mogelijk moeten zijn? Blijkbaar niet. D66 wil linkse partijen erbij, de verliezers van afgelopen verkiezingen. Het vermoeden is dat de linkse Mark Rutte dat wel zou willen, maar zijn achterban is mordicus tegen.

Overigens zijn we met alle discussies over coalitievorming en Pieter Omtzigt vergeten dat veel partijen grote moeite hadden met de vergeetachtige (“leugens”) Rutte, met zijn gevleugelde uitspraak: “ik heb er geen actieve herinnering aan.” Rutte vindt het natuurlijk prachtig dat hiervan de aandacht zo wordt afgeleid.

Terug naar de coalitievorming. Het is ondemocratisch dat de rechtse partijen helemaal niet meedoen in het overleg. De verkiezingsuitslag wijst immers in de richting van meer over rechts. Waarom is dat zo? Ik meen dat de reden voor hun uitsluiting tweeërlei is. Links, inclusief VVD-politici, voelt afkeer voor rechts. Voor de PVV en met name Geert Wilders voelen linkse partijen zelfs niets dan minachting. Ze vinden hem veel te veel recht voor z’n raap. Zie hoe hij in de Tweede Kamer de vloer aanveegde met Wopke Hoekstra en Sigrid Kaag. Onnavolgbaar, maar het helpt niet om met hem samen te werken. Thierry Baudet vrezen ze. Hij doorziet het spel dat gespeeld wordt, in het kartel. Joost Eerdmans is sympathiek en rustig, maar dat laten ‘ze’ zo. Van hem hebben ze geen last. Het makke is hier dat de VVD in basis een rechtse partij is maar een linkse leider heeft.

Het grote manco van rechts is het gebrek aan onderlinge samenwerking en de versnippering. Als dat zo blijft zal rechts nooit meedoen in het coalitie-overleg, laat staan ooit op het pluche zitten.

Mijn oproep: laten de rechtse partijen hun onderlinge strijdbijlen opbergen en vetes beëindigen. Het moet anders in dit land. Rechts moet wat in de melk te brokkelen krijgen. Niet steeds aan de zijlijn staan en niet al die kiezers per definitie in de kou laten staan.