De EU is een veelkoppig monster

Terwijl de ‘Grote Europeanen' doorfeesten en zakendoen met Putin (de (oud)- bondskanseliers Schröder, Schmidt en Kohl, Merkel), de Nederlandse premier géén handelsboycot van Rusland wil en Nederland zelfs afhankelijk maakt van Russische energie en de graaiers en brallers van het Europees Parlement, onder anderen Verhofstadt en Van Baalen, voor draaiende camera’s Europese burgers, nu in de Oekraïne, weer eens een populistische loer draaien, reizen Amerikaanse concerns niet af naar Rusland en eist Obama actie van de EU. De geschiedenis herhaalt zich wel degelijk.

De Balkanoorlog is geëscaleerd dankzij en niet ondanks het (misdadige) wanbeleid van de EU. Amerika mocht weer eens ingrijpen na de nieuwe Europese concentratiekampen, massamoorden en etnische zuiveringen. Onze ‘Grote  Europeanen’ decoreren zichzelf echter maar al te graag. Zo kreeg de EU in 2012 zelfs de Nobelprijs voor de Vrede (de voorzitter van het comité is een overtuigde Europese federalist en voorzitter van de Raad van Europa). De EU heeft zichzelf en de euro in 2002 ook al met de zelf ingestelde Karel de Grote Prijs voorzien. Nu lijkt Karel de Grote al geen gelukkige keus, maar geschiedvervalsing is nu eenmaal eigen aan totalitaire ideologieën. Karel de Grote was een Frankische vorst, die niet de eenheid van Europa, maar de Karolingische dynastie en vooral de uiterst gewelddadige kerstening van Europa tot doel had. Het Rijk van Karel en diens snelle verval zouden tot augustus 1914 een gewelddadige schaduw over Europa werpen, wat overigens de culturele verdiensten van Karel onverlet laat. Een Napoleon Prijs voor ‘Grote Europeanen’ ligt volgens de ideologie van EU-bonzen nog meer voor de hand.

Het is niet de EU die vrede en welvaart in Europa heeft gebracht. De vrede is in 1945 zwaar bevochten door met name Amerika, Engeland, Canada en Rusland en niet door eurocraten. Met name Amerika en de Navo hebben vervolgens tot en met november 1989 de vrede in West-Europa gewaarborgd. De EU heeft daar geen enkele (militaire of politieke) rol in gespeeld. De conflicten ná 1989 gaan niet tussen landen maar spelen zich af binnen landen en ook daar speelt de EU een zeer bescheiden of een uitermate kwalijke rol (Joegoslavië, België, Schotland, Spanje, Italië). Nu het er op aankomt een soeverein Europees land wél tegen een buitenlandse agressor te beschermen is de EU wéér in geen velden of wegen te bekennen en legitimeert en steunt de EU-elite feitelijk de agressor, nog afgezien van het feit dat de EU, zoals destijds op de Balkan, de lont in het kruitvat heeft gestoken.  Van Rompuy, Barosso, Schulz, Juncker, In ’t Veld, Van Baalen of Eickhout  wentelen zich weer eens in hun eigen biografieën, onverbindende moties en Europese retoriek, ambities en pretenties en graaien ondertussen goed in de Europese pot.

De huidige Nederlandse welvaart is ook niet bereikt door eurocraten, maar door ondernemers, de gasbel en handel, waar de EU niets tot een klein faciliterend aandeel in heeft. De interne Europese markt bestaat al eeuwen en was bijvoorbeeld in de middeleeuwen relatief veel effectiever en vanzelfsprekender, ook wat betreft het personen-, goederen- en kapitaalverkeer én met vele munteenheden. Op alle continenten met uitsluitend natiestaten en een veelheid aan munten is een enorme welvaartsstijging te zien. Een eenheidsmunt laat staan de euro genereert géén welvaart, vrede of handel. Dat is demagogie, retoriek en feitelijk onjuist. Er loopt een rode lijn naar het illegale wanbeleid van Draghi en het woud aan ondoorzichtige reddingsfondsen met al die versluierende kwalificaties, zoals stabilisatiefonds, bankenunie, Europees stabilisatie mechanisme (ESM) of ‘onconventionele maatregelen’, wanneer gedoeld wordt op de bodemloze, heilloze, ‘alternatiefloze’ en illegale transferunie en de totale monetaire, economische en financiële Europese middenschool.  Wat Europese buitenlandse politiek en haar even pretentieuze, peperdure als ineffectieve en absurde ‘Buitenlandse Dienst’ betekent,  ondervindt Oekraïne thans aan den lijve. Over het Europese economische beleid hoeven de burgers zich ook geen illusies te maken. Dit wordt hetzelfde monster als het Europese landbouwbeleid of de notoir corrupte Europese structuur- en regionale fondsen. Kan iemand uitleggen dat Griekenland zichzelf kennelijk kan financieren maar géén spotgoedkope leningen terugbetaalt ?

Indien de Nederlandse werkgevers zich actief mengen in de Europese verkiezingen omdat ‘Europa belangrijk is’, zegt dit vooral wat over de inhoud van deze verkiezingen: het gaat nergens over. Of bedoelen de werkgevers dat zonder euro Europa, de Rijn, Schiphol of Rotterdam ophouden te bestaan? Wat hebben de epidemische corruptie en bureaucratie in landen van de eurozone, de lekke buitengrenzen, de absurde eurocratie, het rondreizende europarlementaire circus, de jaarlijkse illegale transacties van Rutte en DNB aan eurolanden, het illegale beleid van de ECB of het parachuteren van politieke parvenus op Europees niveau daarmee te maken ?

Het is merkwaardig dat het MKB (85% BBP en werkgelegenheid) en de burgers de menselijke, sociale en economische prijs betalen voor het mislukte europroject en de banengroei alleen toeneemt binnen de eurocratie. Noorwegen, Polen, Zwitserland, Denemarken of Zweden, buurlanden van Duitsland, vinden de euro niet alternatiefloos. Voor de EU gelden echter andere wetten, andere morele maatstaven, andere meetlatten voor integriteit, géén transparantie, en is de representatieve parlementaire democratie juist een blokkade voor de grote sprong voorwaarts. Dat is dezelfde taal van de dictators van de vorige eeuw. Wientjes zou in de jaren 1930 ongetwijfeld zeer onder de indruk zijn geweest van deze dictators, zoals de Financial Times dat toen óók was. Draghi is de nieuwe sterke man van Europa, die met ‘onconventionele’ maatregelen de trein weer, voor even, op tijd laat rijden.  

Er wordt eindeloos veel geschreven en gepubliceerd over deze EU. De feiten zijn echter even simpel als verontrustend. Rechtsstatelijkheid, representatieve parlementaire democratie, markteconomie, functionerende media en een integere en transparante overheid laten zich niet relatieveren, ook niet op Europees niveau. De EU voldoet aan geen van deze fundamentele voorwaarden en zal daar ook nooit aan kunnen of willen voldoen. Stemmen op 22 mei betekent uitsluitend een legitimatie van dit systeem. De uitslag en inhoud doen er niet toe. Alleen de hoogte van de opkomst is van belang. Het Europees Parlement gaat (gelukkig) namelijk niet over deze zaken. Sterker nog, dit parlement kan niet eens zijn eigen zetel afdwingen.

De vraag tegen of voor, meer of minder Europa is niet de juiste vraagstelling. Het gaat om de kwaliteit van de EU. Het platte, vulgaire en onjuiste betoog van de Europese eenheidsideologen spitst zich met name toe op het economische belang van Europa, de export en de handel. Alsof er vóór de euro géén multinationals, géén export, géén handel, géén welvaart, géén Rijn, géén geografisch Europa, géén miljoenen toeristen in Griekenland of Spanje en géén mobiliteit waren. Nederland ligt nu eenmaal in Europa. Weinigen zullen het nut en de zin van de EU als organisatie, als middel tot een doel ontkennen. De EU is echter een doel op zich geworden. Ambities, pretenties, prestige, ongegeneerd graaien en lucratieve eurobaantjes zijn de doorslaggevende motivatie. Met de weerbarstige Europese realiteit heeft het niets te maken. Ook de natiestaat is in Europa én wereldwijd op alle continenten springlevend. Dat bewijzen de ‘Grote Europeanen’ dagelijks zelf en niet die zogenaamde anti-Europeanen. Duitsland en Frankrijk willen bijvoorbeeld een eigen permanente zetel in de EU-Veiligheidsraad en nemen een loopje met Europese regels (bijvoorbeeld autoindustrie, Alstom, Airbus, 3% regels, pensioenleeftijd, halve benoeming Duisenberg, zetel voor het Europees Parlement).   

De EU en haar elite zijn vooral een karikatuur. Een voor de eigen burgers en wereldwijd ongeloofwaardig conglomeraat en constellatie van politieke, ambtelijke en journalistieke parvenus met de morele superioriteit, alternatiefloze maatregelen, leugens, retoriek en geschiedvervalsing als vrijbrief voor ontstellend sociaal, economisch, monetair en politiek (buitenlands) wanbeleid. Fuck the EU is net zo vulgair als de export- en handelsretoriek en demagogie van de eenheidsideologen, maar geeft tenminste wél de opvatting van steeds meer burgers binnen de EU en van politici, ambtenaren en journalisten buiten de EU treffend aan. De kwaliteit van de EU laat zich afmeten aan het Europees Parlement. Dat is de afweging om te gaan stemmen op 22 mei 2014. Verder gaan deze verkiezingen ten principale nergens over.