De communistische buren

Het kritisch kijken naar een totalitaire ideologie wordt hedendaags al gauw opgevat als een persoonlijke aanval op een individuele aanhanger met zo’n overtuiging. Dit is ons ingegeven door onze doorgeslagen tolerantiemantra. Toch zou het echter zinnig zijn om eens te kijken naar wat de uitwerking zou kunnen zijn van het vrijelijk toestaan van een opkomende totalitaire ideologie op een moderne maatschappij.

Stel u woont in een middelgrote stad in Nederland en er komt op een dag een gezin naast u wonen met communistische overtuigingen. U heeft hier uw bedenkingen over,  maar al snel klikt het toch best aardig tussen u en de buren. Zij zeggen u iedere dag beleefd gedag en helpen u af en toe met een kleinigheidje. Soms komt het communisme wel ter sprake,  maar u bent een modern ontwikkeld en tolerant persoon,  dus onder het mom van ‘tolerantie en verrijking’ vindt u dat juist wel leuk.

Enkele boze tongen in uw vriendenkring, de politiek en de media zeggen u wel eens "Kijk toch eens naar de geschiedenis en het nieuws! Overal waar het communisme heerst, is het ellende en armoede: Noord-Korea, Cuba en ook bijvoorbeeld de voormalige Sovjet-Unie.”  U antwoordt uw vrienden dat u met uw buren heeft gepraat en dat zij zeggen: "Dat zijn slechts de extremisten, die dat doen. Zij snappen het ware communisme niet". Als uw vrienden vervolgens zeggen "Heb jij Marx' Communistisch Manifest wel eens gelezen? Daar staat onder andere in dat het socialisme de bourgeoisie moet vernietigen, omdat onder het communisme absolute gelijkheid bereikt dient te worden. De wrede regimes die wereldwijd op het communisme zijn gebaseerd voerden slechts hun ‘heilige boek’ uit”  Natuurlijk heeft u dit ook al door uw gedachten laten gaan, maar u stelt uzelf gerust  met de gedachten dat uw buren hebben gezegd dat het slechts geldt voor het tegengaan van ‘innerlijke strubbelingen’ en om met jezelf in het reine te komen en in ‘geestelijke gelijkheid’ te treden.

Op deze manier gaat het een aantal jaren goed, tot er op een dag in uw buurt een groot communistisch partijbureau wordt geopend. Elke vrijdag krijgt men hier les in de communistische leer. U vindt dit enigszins overdreven worden, maar onder het mom van het ‘ tolerantiemantra’ accepteert u dit, mede ingegeven door de niet aflatende boodschappen van de media die beweert dat dit culturele verrijking is. Voor u het weet komen er steeds meer communisten bij in u buurt. Ze beginnen nu op straat te zingen over het communisme en brengen vlaggen mee, sommige gaan zelfs zo ver, dat ze in het buitenland gaan strijden om de wereld steeds meer communistische heilstaten te bezorgen. Ook zijn er ondertussen op de televisie en radio zenders verschenen die het communisme promoten, deze worden zelfs gesubsidieerd door de overheid.

Op een dag staan ze bij u aan de deur, met de vraag of u ook communist wilt worden. Omdat u zich niet verbonden voelt met het communisme slaat u dit aanbod vriendelijk, doch resoluut af. U heeft van jongs af aan geleerd dat u vrij bent in uw keuzes en voelt u dan ook in eerste instantie niet bezwaard. Echter wordt u in de komende maanden niet meer bekeken en daardoor voelt u zich minder op uw gemak in uw buurt. Het is nu eenmaal zo, dat volgens de doctrine van het communisme u nu een buitenstaander bent die niet  ‘gelooft’ en in zekere zin daarom een ‘afvallige’ bent.

Maar daarmee is het nog niet klaar, want een korte tijd later hoort u dat men uw welbekende feestdagen wilt verbieden omdat dit niet strookt met de communistische leer. Dit gaat u eigenlijk te ver, maar u is geleerd om ultra-tolerant te zijn. En als er nu eenmaal zo veel communisten in uw buurt wonen, dan heeft u zich maar aan te passen toch? Ook bent u wat geïntimideerd en bang, maar u maakt zichzelf liever wijs dat het om de tolerantie draait en dat u dat soort gedachtes maar dient te onderdrukken want dat zouden maar ‘onderbuikgevoelens’ zijn.

Inmiddels voelt u zich dusdanig ongemakkelijk in uw eigen buurt en besluit te gaan verhuizen. Dit geeft u wel enig respijt en opluchting maar u ziet dat u land gewoon steeds meer communistisch wordt en dat de enige politici die dit aankaarten worden weggezet als ‘enge kapitalisten’.  U maakt uzelf maar weer eens wijs dat u geduldig en tolerant moet zijn en dat alles dan wel goed komt . Een disfunctionerende methode, maar laten we daar vooral tot het bittere einde aan vasthouden.

U heeft geen spijt van de verhuizing en denkt u schaapjes op het droge te hebben. Maar u ziet op tv dat er nu ook communistische leermeesters uit andere landen komen ingevlogen om les te geven die nog vele malen extremer van leer zijn en zelfs de Nederlandse taal niet machtig zijn. Ook  komen er elk jaar duizenden communistische "vluchtelingen" naar u land, ook hier heeft u uw bedenkingen over maar de gevestigde politieke partijen en de hun bevriende media blijven beweren dat deze instroom van communisten is vereist om de economie draaiende te houden en om ons te laten verzorgen in het bejaardentehuis. U weet als geen ander dat de communisten samenscholen in bepaalde wijken waar men al puur leeft volgens de communistische wetgeving. Ook weet u uit ervaring dat dit geen welvaart oplevert,  maar juist verpaupering en dat de criminaliteitscijfers veel hoger zijn dan in de niet communistische wijken. U denkt nu steeds vaker bij uw zelf “Waarom hebben wij deze ideologie niet eerder bekritiseerd?”

Misschien is het wel hoog tijd dat de maatschappij ideologieën eerder durft te bekritiseren en het met wat minder zwijgzaamheid of zelfs ontzag tegemoet treedt. Het blijkt dat de levensfilosofie van een kleine minderheid zich uiteindelijk kan ontpoppen als een totalitaire ideologie, indien er een grote menigte aan mensen bij elkaar komt te wonen die dezelfde levensfilosofie aanhangen omdat de levensfilosofie alsmaar dogmatischer nageleefd zal worden door groepsdruk. Ook zal de maatschappij steeds een stapje verder zetten om zich te vormen naar deze levensfilosofie, omdat de eisen uit de steeds dogmatischere groep steeds een stapje verder zullen gaan.

Boy van Meetelen is bestuurslid van Artikel50 en schrijft dit stuk op persoonlijke titel.