Zo luidt de conclusie in de Zwitserse krant Neue Zürcher Zeitung (17 april 2014) over de ontwikkeling van de Europese Unie.
Deze krant heeft het dan niet over de haattirades tegen Zwitserland in het Europees Parlement en de dreigingen en intimidatie door de Europese Commissie omdat de Zwitserse burgers het niet eens zijn met de opname van Kroatië, Bulgarije, Roemenie in de EU en de corrupte buitengrenzen. Zwitserland is tot het Schengenverdrag toegetreden op basis van duidelijke afspraken: effectieve controle aan de buitengrenzen en opname van nieuwe EU-leden op basis van strikte criteria. De EU lapt weer eens alle afspraken aan de laars. Daar verweren de Zwitserse burgers zich tegen. Het onlangs gehouden referendum komt ook niet uit de lucht vallen, maar vloeit voort uit de massale vlucht van euroburgers en eurogeld naar het kleine Zwitserland. In feite bestaat de Muur van Bern al enkele jaren. De Zwitserse Frank is enorm gestegen, circa 40%, sinds de invoering van de euro, omdat de (politieke) elite uit Zuid-Europese landen daar (of in onroerend goed in Londen) het bij elkaar geplunderde vermogen stallen. Vele Duitse burgers parkeerden hun geld op Zwitserse banken, omdat ze de euro niet vertrouwen. Alle Zwitserse banken eisen nu ten minste 100 000 euro inleg en vragen torenhoge provisie- en administratiekosten om deze vloed enigszins in te dammen. De indamming van de vloed aan eurovluchtelingen is een volgende stap, die het soevereine Zwitserland wél kan nemen.
Alvorens een vertaling te geven van de conclusie uit het bovengenoemde artikel, is het zinvol stil te staan bij de analyse, als die naam al van toepassing is, in de Nederlandse media. In de Volkskrant, Trouw, Het Financieele Dagblad en NRC-Handelsblad wordt al drie jaar luidkeels verkondigd dat de eurocrisis over is. En voor zover al sprake is geweest van een eurocrisis vindt deze haar oorzaak in Amerikaans wanbeleid en in te weinig Europa. De euro zelf wordt geen moment ter discussie gesteld, omdat deze media daar hun prestige en (onjuiste) analyses aan verbonden hebben. Het zijn volgens diezelfde media de speculanten, anti-Europeanen, rating agencies, nationalisten, domme burgers en reactionairen die verantwoordelijk zijn voor de eurocrisis. Aan de ambtelijke, journalistieke of politieke elite kan het niet liggen, want iedere Europese top is immers een groot succes met alleen winnaars. Zo verklaarde Rutte bijvoorbeeld op 2 februari 2012 dat het ESM uitsluitend ingezet zou worden voor landen onder het strenge toezicht van het IMF, van een bankenunie kon geen sprake zijn. Op 28 juni 2012 verklaarde Rutte echter, dat óók banken zonder toezicht van het IMF direct steun uit het ESM konden krijgen en dat een bankenunie (lees: bodemloze transferunie), noodzakelijk was om de weeffouten van de euro te herstellen. Wat in 2002 volstrekt ondenkbaar was en expliciet nog op 2 februari 2012 was uitgesloten, werd in een handomdraai alternatiefloos ingevoerd. De werkelijkheid is, dat de eurozone één grote transferunie is geworden, waar niet-democratische, niet transparante, volstrekt immune, aantoonbaar politiek gecorrumpeerde en niet integere EU-instituten (ECB, ESM , bankenunie, Europese Commissie) de (Nederlandse) burgers verplichten om (bodemloze) bijdragen te leveren om ineffectieve politieke cliëntèle- en patronagenetwerken elders in stand te houden, vanwege de 'export' en de 'vrede' uiteraard.
Het NRC-Handelsblad van 19 april 2014 (Caroline de Gruyter) noemt dit 'democratisch', omdat het Nederlands parlement dit heeft goedgekeurd. Het woord Europa komt in nationale verkiezingen echter niet voor en bindende referenda (2005, de eerste en enige Europese verkiezingen, opkomst 69%, tegen deze EU: ruim 61%) worden gewoonweg genegeerd. In Communistische dictaturen passeerde ook iedere wet het parlement, waren er verkiezingen en bestonden er media. Wat De Gruyter (namens de meeste Nederlandse media) democratie noemt, is niet alleen apert ondemocratisch, het is zelfs volstrekt illegaal, in strijd met de Nederlandse Grondwet en Europese verdragen (no-bail-out beginsel bijvoorbeeld). Rutte verklaarde in zijn hoedanigheid van premier bijvoorbeeld vóór de verkiezingen dat géén bevoegdheden aan de EU zouden worden overgedragen en dat Griekenland geen cent belastinggeld uit Nederland zou ontvangen, om meteen na de verkiezingen gedurende 14 jaar 70 miljoen euro (dus in totaal 1 miljard euro) aan Griekenland toe te zeggen, het parlementaire budgetrecht en feitelijk DNB op te heffen. DNB (Knot) heeft ruim 1 miljard euro aan de IMF eurostroppenpot overgemaakt. De ECB steelt systematisch geld van de spaarders door de veel te lage rente ter wille van andere eurolanden, die echter openlijk verklaren zich niet aan de 3% norm en schuldenreductie te houden. De schulden in Spanje, België, Italië, Frankrijk, Griekenland en Portugal rijzen de pan uit en dan is de demografische tijdbom zonder gespaarde pensioenvoorzieningen nog niet eens in aanmerking genomen.
Kan ook iemand uitleggen hoe het mogelijk is dat Griekenland wél tegen 5% miljarden op de private markt leent en dus nog hogere schulden krijgt, maar de Nederlandse leningen tegen bijna 0% niet kan afbetalen en Nederlandse bejaarden hun woning uit worden gegooid? De verklaring: dit zijn feitelijk de eerste eurobonds. Niemand heeft vertrouwen in Griekenland, laat staan dat de schulden ooit afgelost zullen worden. Wat de leners wel weten: de ECB (dus óók de Nederlandse burger) zal altijd garant staan voor deze nieuwe 5% leningen. De leners (vooral hedgefonds en banken) krijgen een hoge rente en lopen geen enkel risico. Dit is niet alleen pervers, immoreel, het is diefstal van en een misdaad tegen de Nederlandse burgers. Dit is wél het systeem van de eurozone, ECB, bankenunie en het ESM, maar in de Nederlandse media en politiek heet het dat de eurocrisis over is. En dit is pas het begin. Iedereen weet immers dat Europese afspraken niets waard zijn en dat Nederlandse burgers gigantische bedragen gaan betalen om failliete economische stelsels in de eurozone te houden.
De burgers in Zuid-Europa betalen ook een torenhoge economische, democratische, sociale en menselijke prijs voor de uiterst riante eurobaantjes, politieke prestige en ambities van een journalistieke, politieke en (euro) ambtelijke kliek en een paar multinationals.
De Neue Zürcher Zeitung (17 april 2014) analyseert de situatie als volgt:
Bittere werkelijkheid
De muntunie bestaat inmiddels 15 jaar. Ze heeft in de eurozone echter niet tot meer welvaart en werkgelegenheid geleid, zoals de architecten van Maastricht beloofden. Weliswaar kon de stabiliteit van de euro gemeten aan de hand van de inflatie en de koers ten opzichte van de dollar bereikt worden, maar deze stabiliteit is gekocht door massieve economische instabiliteit, vooral in de Club Med van de eurozone, waar jaren van economische stagnatie, horrorachtige werkloosheid en een gevaarlijke hoge staatsschuld heersen. Toen en nu ontbraken de noodzakelijke structurele hervormingen voor economische convergentie en de financiële discipline. Kortom: de verdragen werden en worden met voeten getreden. Op deze manier is de muntunie op de meest zekere weg naar een nieuwe kwaliteit: een slechtere. Bedoeld is de illegale omzetting van de muntunie in een schuldenunie, die op onjuiste fundamenten is gebaseerd, omdat financieel-politiek wanbeleid wordt beloond in plaats van bestraft."
Feitelijk is sprake van een transferunie.
"De Ministers van Financiën hebben deze transferunie door de achterdeur ingevoerd om ten koste van alles een uit elkaar vallen van de muntunie te voorkomen. De houding van de ECB heeft eerder tot probleemversluiering dan tot de probleemoplossing bijgedragen. De ECB had de bevoegdheid in plaats van woorden financiële discipline en structurele hervormingen af te dwingen door een restrictieve politiek ten opzicht van kwetsbare en verdragenschendende landen. Dit heeft de ECB niet gedaan. Na uitbraak van de crisis steunde de ECB de verantwoordelijke politici expliciet. De ECB draagt aan de gerede onzekerheid over de muntunie bij. Wanneer Brussel en de ECB dit zo verder laten gaan, namelijk dat de eurolanden niet zelf de verantwoording van hun financieel-politiek handelen dragen, kunnen in de eurozone toestanden ontstaan die aan Italië en haar Mezzogiorno-probleem doen denken. Niet alleen voor Delors is dit een nachtmerrie. (Delors presenteerde op 17 april 1989 zijn ambtsbericht over de Monetaire en Economische Unie. Het resultaat in 2014 is volstrekt anders dan Delors destijds voorzag)."
Deze nachtmerrie is onder andere door Draghi, Rutte en Dijsselbloem alternatiefloos tot realiteit verheven. De eurozone is op Italiaanse leest geschoeid, zoals de eurocratie het Franse model heeft, de EU-corruptie Roemeense epidemische hoogtes bereikt, het Europarlement een niet representatief Noord-Koreaans Instituut voor de Europese geloofsbelijdenis is en de Europese Raad van Ministers een Belgisch-Babylonische samenstelling heeft met geparachuteerde politieke parvenus zoals Van Rompuy, Juncker, Verhofstadt, Barosso of Schulz als de democratische vertegenwoordigers van 500 miljoen Europeanen. Ook de communistische dictaturen waren democratisch en omarmden de democratie, op papier, bijvoorbeeld de Musterknabe, de Duitse Democratische Republiek. Aan democratie is na 1945 op papier dan ook nooit gebrek geweest, maar de burgers in Zwitserland of Nederland zitten niet te wachten op een nieuw Europees experiment. Het enige verschil is dat de elite, democratie, media en politiek in Zwitserland nog wél functioneren en integer zijn. De burger, die zichzelf en de democratie respecteert gaat niet stemmen op 22 mei voor deze farce en de derde Europese eenheidsideologie sinds 1914.
