De bekrompenheid in het politieke debat wordt steeds benauwender en schadelijker

Het is de afgelopen jaren niet prettiger geworden in het politieke discours. Polarisatie hand-in-hand met bekrompenheid en oneliners. We hadden hier op DDS al eerder een stuk geschreven over het debat afgelopen dinsdag over nepnieuws en censuur, maar het is een groter en abstracter proces dat in de politiek zich aan het ontwikkelen is.

Belangrijke onderwerpen als immigratie, integratie, identiteit, cultuur, de Europese Unie, landelijk bestuur, of belastingen worden vernauwd tot een aantal oneliners en partijstandpunten. Geen diepe en inhoudelijke discussie, maar langs elkaar heen praten met partijstatements. Het is niet iets typisch links of rechts, want alle partijen doen er aan mee, maar je moet het Baudet nageven. Hij probeert in elk geval, wel wanneer het hem uitkomt natuurlijk, het debat open te breken en het over de overkoepelende ideeën te hebben.

Afgelopen dinsdag was het weer zover in het debat over censuur, nepnieuws en de 'waarheid'. D66'ers en CDA'ers hebben het over de burgers beschermen tegen onwaarheden en 'leugens', geponeerd door externe staatsactoren. Het lijkt wel alsof sommige actoren niet het recht hebben om 'nieuws' te verspreiden, maar dat er een monopolie is 'subjectieve waarheidsprojectie'. Alleen de Nederlandse staat, of de Europese 'staat' mag blijkbaar kiezen wat voor nieuws wel of niet waar is.

Baudet wijst terecht op die hypocrisie, maar hij wijst ook op het gevaar dat op de loer ligt op het moment dat de staat gaat zeggen wat wel of niet de waarheid is. Dat wordt dan een subjectieve en politieke aangelegenheid, omdat 'de waarheid' iets is wat wij als mensen maar moeilijk kunnen grijpen. We zijn heel ons leven op zoek naar de waarheid en komen ook dichterbij, maar hebben het niet al gegrepen en zullen dat ook nooit kunnen doen. De realiteit is daarvoor te complex en ondoorgrondelijk. Het is een kwestie van actuele kennis en interpretatie wat wel of niet de waarheid op dat moment is. Dat kan op een ander tijdstip weer veranderen.

Op het moment dat Baudet dat aanwijst, schieten de politici in politieke beledigingen (''u moet vaker aanwezig zijn, dan begrijpt u het''), of wordt het simpelweg afgewimpeld als een 'rare', of 'domme vraag'. Als politici niet meer in abstractie kunnen discussiëren of onderwerpen in een groter geheel kunnen bekijken, dan krijg je hele bekrompen politiek. Politiek dat onderhevig is aan de waan van de dag en de contemporaine politieke overtuigingen. Die zijn nogal wisselvallig en vluchtig.

Het is zonde en gevaarlijk, want politiek vervalt dan tot een simpel 'welles nietus' discussie, of gaat over bekrompen visies en overtuigingen, met de rug naar het groter geheel. Bekijkt u het zelf maar: