Column Paul Cliteur: Voor Sigrid Kaag (D66) en Attje Kuiken (PvdA) is Lale Gül niet keurig genoeg
Paul Cliteur nam met instemming kennis van het manifest "Laat Lale vrij," waarin wordt opgeroepen te stoppen met het bedreigen van auteur Lale Gül. Maar hoe betekenisvol is die lange lijst met meevoelende prominenten nu écht? De Leidse hoogleraar vraagt het zich af. Want als puntje bij paaltje komt, is zij niet salonfähig genoeg voor mensen zoals D66-lijsttrekker Sigrid Kaag.
Met het manifest “Laat Lale vrij” wil een groep bekende Nederlanders, politici en columnisten Lale Gül een hart onder de riem steken. Het manifest stelt: “Lale verdient het te gaan leven zoals zij wil. Ondubbelzinnig. Dus laten we dat uitspreken, vaststellen, verdedigen, ervoor opkomen.”
Ja, goed gezegd, laten we dat doen.
Het manifest besluit met: “We staan niet toe dat enkelingen in onze samenleving het gemeenschapsgevoel aantasten door hun intolerantie. De hardheid van de harten van mensen zullen we bestrijden door onze armen om Lale heen te slaan.”
Ja, ook goed gezegd.
Toch heb ik nog wel een vraag. Wat betekent dat “opkomen”? Wat houdt “onze armen om Lale heenslaan” feitelijk in? Betekent het nu alleen maar dat je onderschrijft wat hierboven aan mooie idealen is neergezet of onderschrijf je ook de analyse die Lale Gül zelf in haar boek Ik ga leven geeft van de oorzaken van de ellende waarin zij, maar ook vele andere meisjes en vrouwen verkeren in Nederland?
Over die oorzaken zegt Lale op pagina 196 van haar boek zelf dit:
"Het huwelijk tussen links Nederland en lichtgetint-orthodox-Nederland is er een dat barst van de ongerijmdheden en dat niet te doorgronden valt. Een gemeenschap die voor het leeuwendeel een geïmporteerd Staphorst is, een soort oriëntaalse SGP, met gesluierde vrouwen, vrouwen die achter de mannen bidden in de moskee, tegen abortus, tegen homo’s en transgenders, tegen genderneutraliteit, tegen vrijheid van meningsuiting in de vorm van satire, tegen godslastering, vóór besnijdenis, vóór nationalisme en een eigen-volk-geloof-eerst-mentaliteit, met duidelijke rollen voor de geslachten, waarbij de vrouwen de piepers schillen en de mannen brood op de plank brengen, moderniteit-sceptisch en antifeministisch, wat had die gemeenschap in godesnaam te zoeken bij het inclusieve links met de geheven regenboogvlaggen? Wie stemt er nu Erdoğan in het ene land en PvdA in het andere?"
Wie van de ondertekenaars slaat nu nog zijn arm om Lale heen?
Ja, ik wel. Arthur van Amerongen ook. Mai Spijkers ook. Vanzelfsprekend. Eddy Terstall trekt dit ook nog wel. Geerten Waling tekent nog steeds van harte. Boris van der Ham ook. Maar PvdA-Kamerlid Attje Kuiken? Die haakt af. Boris Dittrich ook, net als Sigrid Kaag. Voor Sigrid Kaag is dit niet keurig genoeg.
Het probleem is: voor velen is dit omarmen van Lale niet vaag genoeg. Je moet het namelijk vaag houden. Wel zeggen dat je een wereld wilt waarin meisjes van 23 jaar vrijheid krijgen, maar niks zeggen over de oorzaken waarom dat niet het geval is. Doe je dat wel, dan valt de gelegenheidscoalitie uit elkaar. Gül doet dat wel. Daarom is het ook zo’n voortreffelijk boek.
