Column Paul Cliteur: Iran keert terug naar de klassieke gijzelneming

De NOS meldt dat in New York vier Iraniërs zijn aangeklaagd omdat ze een ontvoering zouden hebben beraamd van een Iraans-Amerikaanse journalist en mensenrechtenactivist: Masih Alinejad. Het plan zou zijn geweest om haar onder valse voorwendselen naar Iran te “lokken”. Volgens de Amerikaanse media zou het bij de Iraniërs gaan om medewerkers van de geheime dienst van Iran. Ook zouden plannen zijn ontwikkeld om drie Iraniërs uit Canada naar Iran te halen en iemand uit het Verenigd Koninkrijk. De potentiële slachtoffers zijn critici van het Iraanse regime.

Veel is onzeker, maar als deze berichten kloppen, dan blijkt hieruit hoe lang de arm is van het Iraanse regime. Ook blijkt eruit dat critici van het Iraanse regime zelfs buiten Iran niet zeker zijn van hun leven.

Nu is dit natuurlijk bekend sinds 1989, toen Ayatollah Khomeini opdracht gaf de schrijver Salman Rushdie te vermoorden. Toen gebeurde dat nog op een nieuwe manier die ik wel eens Modern hostage taking heb genoemd. Dat wil zeggen dat je de in het buitenland levende criticus niet fysiek gevangen neemt om hem of haar naar Iran te transporteren, maar dat je door het uitspreken van een fatwa moordenaars aanspoort de criticus in zijn eigen land (in Rushdie’s geval Engeland) om het leven te brengen.

Alinejad denkt zelf dat ze de agressie van het Iraanse regime over zich heeft afgeroepen met de aandacht die ze gaf aan protesten van vrouwen tegen het verplicht dragen van een hoofddoek, en het bijhouden van slachtoffers die vielen bij protesten in 2019.

Daaruit blijkt maar weer dat het dragen van die hoofddoek niet zo onschuldig is. En dat bijvoorbeeld minister Kaag ook niet, om haar gastheren te behagen, met een hoofddoek op voor Rohani moet verschijnen. En nee, ook niet omdat iets “in het Nederlands belang” geregeld moet worden. Beter is het goed te luisteren naar moedige vrouwen als of die het politieke karakter van het dragen van de hoofddoek benadrukken.

De gang van zaken rond Alinejad maakt weer eens duidelijk wat het belang is van nationale soevereiniteit. Van het beschermen van het grondgebied van de staat. Het maakt weer eens duidelijk hoe gevaarlijk die utopisten zijn die dromen van een wereld zonder grenzen, de anywheres. En als dat allemaal niet doorkomt, progressieve mensen van Nederland, luister dan naar de jihad-vrouwen in Syrië. Zelfs zij zijn nu somewheres geworden. Zelfs zij willen nu terug.

Hoe schijnheilig is het nu ineens te gaan spreken van “onze vrouwen”, van “onze kinderen” (de jihad-kinderen). Misschien, anywheres, moet u nu eens gaan denken aan onze kinderen hier, de kinderen die voor u nog geen gezicht hebben gekregen omdat het gaat om de potentiële slachtoffers van terroristische aanslagen in de toekomst. Aanslagen waarvoor u, in uw mateloze humanitarisme, zo graag de gelegenheid geeft.