Het CDA is een partij die de afgelopen jaren maar wat rondzwierf in het Binnenhof. Een échte visie ontbrak, de partij stemde soms met links en soms met rechts en een CDA-dossier bestond niet. Maar verandering is aan de horizon; de lijstrekkersverkiezingen vinden binnenkort plaats – waar het CDA voor rechts moet gaan kiezen.
Hugo de Jonge, Martijn van Helvert, Mona Keijzer en Pieter Omtzigt strijden voor de positie als lijstrekker van het CDA, alhoewel van Helvert is daarin geen serieuze kandidaat gezien zijn verwaarloosbare bekendheid. Een linkse clown, een pragmatische dossierbijter en de nationalistische, zelfbenoemde rechtse ‘kroonprinses’ blijven dan over.
Van die 3 valt Hugo de Jonge qua geschiktheid gelijk af. De Jonge lijkt eerder en vaker bezig te zijn met welke schoenen hij moet dragen, dan dat hij komt met echte oplossingen die Nederlanders vooruithelpen. Minder marktwerking in de zorg – wat overigens een slecht plan is – roept de minister al een jaar lang, maar een voorstel om dit te realiseren ontbreekt al een jaar lang. Daarnaast is een links-christelijke koers electoraal gezien ook niet verstandig. Immers, dan zou het CDA moeten concurreren met de ChristenUnie, die er volgens de peilingen sterk uitziet. Juist op een moment waarop het CDA 30 zetels achterloopt op de VVD is het nemen van zulke risico’s veruit de slechtste optie.
Dat de Jonge gekozen kan worden is wel reëel, omdat actieve CDA-leden linkser georiënteerd zijn dan de gemiddelde CDA-stemmers. Op partijkartelachtige wijze zal dan toch een minder populaire, linkse lijsttrekker verkozen kunnen worden.
Een rechts CDA aan de andere kant kan onderdak bieden voor kiezers die teleurgesteld zijn door de VVD en Forum. In een democratie is het gewenst als de wil van het volk wordt vertegenwoordigd in het parlement. Door de rechterafslag te nemen zal het CDA dus ook de democratie een plezier doen – een democratie die te lang en te vaak tekort is gedaan.
Dossiervreter Omtzigt, een gerespecteerd Tweede Kamerlid, en de rechts-conservatieve Mona Keijzer resteren dan. Tussen deze twee lijkt Omtzigt op het eerste oog een betere lijstrekker maar dat valt mee. Omtzigt is namelijk een Kamerlid die zich verliest in de meest inhoudelijke dossiers. Dankzij Omtzigt is de toeslagenaffaire onthult en een Maltese premier opgestapt – een prestatie die niemand evenaart. Juist daarom is het om de Hagenaar in de Kamer te houden. Het niet-hebben Omtzigt als controleur is een verlies voor de Europese Unie, de Tweede Kamer en zij die gedupeerd zijn door onrechtmatig overheidshandelen, iets wat Nederland op zo’n zwaar moment niet kan verduren.
Daarbij is het ook nog maar de vraag of Omtzigt een daadwerkelijke politieke visie heeft. In TV-shows en interviews stelt hij zich behoudend op en spreekt hij in algemeenheden: “…ik vind dat die overheid moet werken voor zijn burgers en niet omgekeerd.” Mona Keijzer lijkt dan de enige goede, overgebleven kandidaat voor het lijsttrekkerschap, zeker in een mogelijke coalitie met Forum voor Democratie.
Alleen Mona Keijzer zal Thierry Baudet in toom kunnen houden. Zo stelde Keijzer: “Tegen Baudet zou ik zeggen: ga je mond spoelen.” Hoewel Thierry Baudet constructieve oplossingen presenteert en valide kritiek levert, kan hij over de scheef gaan. Een persoon, een vrouw zelfs, die hem in bedwang kan houden en de natie kan toespreken op de momenten waarop het ertoe doet is geschikt om te zetelen in het Torentje. Zij zal een Margaret Thatcher zijn.
Stem wijzer, kies Keijzer