Column Jan Roos: Van 'sluipmoordenaar' tot 'blank', de onvrije woordeninquistitie wil alles afschaffen of verbieden!

Tegenwoordig is er in Nederland een tendens om 'kwetsende' woorden te mijden. Van 'sluipmoordenaar' tot 'poot', en van 'laf' tot grollen van Johan Derksen. Columnist Jan Roos vindt het kwalijk dat "de humortaliban en de woordeninquistitie" tegenwoordig "alle woorden op een weegschaaltje leggen."

Ik weet nog goed dat ik opeens een homofoob was. Nog nooit heb ik me druk gemaakt over homoseksualiteit, want waarom zou ik? Het kan me werkelijk geen moer uitmaken wat andere volwassen mensen met elkaar in de slaapkamer doen. Toch was ik van de ene op de andere dag een homohater. Dat kwam omdat Eva Jinek en Jeroen Pauw mij zo frameden, aangezien ik Tofik Dibi vier jaar eerder op Twitter een 'wachtgeldpoot' had genoemd. En als de deugneuzen van de NPO je zo noemen, dan ben je het. Zo simpel is het. Dibi zat al dik een jaar aan het wachtgeldinfuus en was de grootste kastnicht van het Binnenhof geweest.

De term poot is overigens heel gebruikelijk in de gay scene. Er is geen flikker die zich daar druk om maakt, zeg maar. Toch was het voor de programmamakers genoeg reden om mij als homofoob neer te zetten. Wat gretig door andere media werd overgenomen en uiteindelijk door de islamistische partij DENK - nota bene! - als excuus gebruikt om niet met mij in debat te hoeven. We zijn nu bijna vier jaar verder en nog steeds heb ik het stempel dat ik homo's verafschuw. Niets is minder waard. Ik ben bevriend met vele poten en potten.

Deze anekdote toont aan wat een woord, in dit geval verwerkt in een grap, kan doen. Het wordt totaal uit de context gehaald. Er wordt een fobie of haat aan gekoppeld, en klaar ben je. Op die manier worden mensen kaltgestellt. Door de steeds verdergaande introductie van het Amerikaanse identiteitspolitieke denken worden steeds meer woorden in de ban gedaan. Er is immers altijd wel ergens iemand beledigd over. En beledigd zijn is tegenwoordig iets dat per definitie voorkomen moet worden. Tenminste, bij de juiste slachtoffergroep.

Alleen heeft niemand het recht om niet beledigd te worden, en zeker niet in een vrije samenleving. Maar die vrijheid begint steeds verder af te nemen. Zo roepen allemaal deug-BN'ers adverteerders op om te stoppen met reclame in en om het programma Veronica Inside. Johan Derksen maakte weer eens een fout grapje. En dat mag niet meer. Ik heb altijd geleerd dat humor soms leuk is, maar soms ook niet leuk.

Als je iemand niet grappig vindt je vooral niet met diegene moet omgaan. Of naar kijken op de treurbuis. Die enge BN'ers kijken dan ook niet, maar vinden wel dat het weg moet. Want in hun inclusieve en diverse denken is immers alleen maar ruimte voor wat hen aanstaat. In mijn ogen moet humor kunnen schuren en kwetsen. Het is juist de kunst om mensen met woorden in de maling te nemen of pijn te doen. Dat het voor veel sneeuwvlokjes ondragelijk is om onderwerp te zijn van spot betekent nog niet dat het dient te verdwijnen.

Ook onschuldige woorden zijn opeens heel erg eng of grof. Laat ik het maar niet hebben over blank, want dat begint zelfs mij de keel uit te hangen. Maar je ziet het nu ook in de Tweede Kamer. Thierry Baudet gebruikte de metafoor 'sluipmoordenaar'. De hele Kamer, inclusief voorzitter Khadija Arib, reageerde hysterisch. Baudet moest het terugnemen, maar weigerde dat heel begrijpelijk.

Ook Annabel Nanninga kreeg het in de Amsterdamse open inrichting, ook bekend als de gemeenteraad, met de burgemeester en alle deugneuzen aan de stok om het woord 'laf'. Wat is er in hemelsnaam mis met de term laf voor iemand die je laf gedrag verwijt?

De vrije samenleving was al een heel stuk minder vrij, maar nu de humortaliban en woordeninquistitie serieus worden genomen moeten wij allen op muizenvoetjes met elkaar praten. Elk woord dient op een weegschaaltje gelegd te worden. Er is immers altijd wel iemand die zich huilend op de grond werpt na het horen van iets dat hem/haar/het beledigt. Humor lijkt me überhaupt iets van het verleden. Te gevaarlijk. En zo zie je maar, telkens als de zogenaamde tolerante meute het voor het zeggen krijgt in een maatschappelijk debat wordt er iets afgeschaft, verboden of opgeheven.

Uiteindelijk krijgen we een samenleving die in een totalitair regime niet zou misstaan. En dan gaan ze daar weer over huilebalken.