Column Jan Roos: Biden-fanboys en -girls zijn ezels die met vingers in de oren hun eigen gelijk bevestigen
Twee dagen na de verkiezingen is nog niet duidelijk wie gewonnen heeft, maar één ding weten we al wel: de ongelofelijk Joe Biden-landslide is er niet gekomen. Dat verbaast Jan Roos helemaal niets: "In het enorme middengebied van de VS zijn mensen over het algemeen Republikein," zegt Jan, "die hebben niks met links-liberale kletspraat."
Bij het schrijven van dit stukje is het nog niet bekend wie de winnaar is van de Amerikaanse presidentsverkiezingen. Maar het ziet er naar uit dat Joe Biden het gaat worden. En laat ik eerlijk zijn, dat is knap. Want niet eerder is er een overduidelijk verwarde vrijwel seniele oude man gekozen voor de machtigste positie op aarde. Nou ja, gekozen... Het heeft er alle schijn van dat Sleepy Joe de Hugo de Jonge-manier heeft gebruikt. Met een beetje hulp, zeg maar.
Maar ondanks dat het naar mijn inschatting nog weken zal duren voordat we de uitslag krijgen wil ik toch graag even terugkijken naar wat deze verkiezingen weer eens hebben aangetoond. En ja, het wordt vermoeiend. Het zullen wel weer alle clichés uit het boekje worden.
Ik weet nog goed dat ik in 2016 op de verkiezingsavond spreker was tijdens de “Election Night” in de Amsterdamse Melkweg. In een ultra-linkse stad, in een ultra-links cultuurpaleis, praten over politiek. Dat moest vast wat lol gaan geven en dat deed het. Toen ik binnenkwam werd er in de grote zaal al feest gevierd. De eerste vrouw, Hillary Clinton, zou met twee vingers in haar neus gaan winnen en president worden. Er werd gezongen, gedanst en er waren anti-Trump-acts op het podium.
Ik werd direct naar een achterafzaaltje gebracht om mijn verhaal te doen. Een beetje een verdomhoekje voor rechtse gekkies; ik was immers toen partijleider van VNL. Voor een publiek van zo'n honderd man werd mij gevraagd wie zou gaan winnen. Ik legde uit dat Trump dat zou worden. De reacties waren fantastisch. Ik werd uitgefloten en uitgelachen en er werd boe geroepen. Nu vind ik een vijandelijke omgeving juist prettig. Je ruikt namelijk hun angstzweet, terwijl je toch meestal in de absolute minderheid bent. Nadat ik vertelde dat het mij hogelijk verbaast dat je iemand gaat uitfluiten om een analyse legde ik het roomblanke D66 publiek uit wat er gaande was. Namelijk dat hun geliefde Amsterdam met hun uitzenddorp Hilversum niet Nederland is. Dat er heel veel meer Nederland is dat niks met hun links-liberale kletspraat heeft. En dat precies hetzelfde gebeurt in Amerika. Aan de oost- en westkust zijn de mensen Democraat, maar in het enorme middengebied over het algemeen Republikein. Enfin, u kent de uitslag.
De volgende dag begon mijn “Schadenfreude”. Ik was in de Tweede Kamer en je zag de schrik in de ogen van de politici en de parlementaire pers. Hoe had dit nou kunnen gebeuren? Ook de zogenaamde Amerikakenners van de NPO, die maanden gilden dat Trump geen enkele kans maakte - al was het maar om zijn gekke haar - stonden met de bek vol tanden. Hoe hadden ze dit nou niet kunnen zien? Het antwoord is heel simpel: omdat ze allemaal met hun kop in den eigen reet zitten. Ze gaan ervan uit dat hun wereldbeeld door iedereen gedeeld wordt. Dat hun politieke opvattingen, hun smaak, de basis is voor alle mensen. Het geeft het kinderlijke niveau aan.
Na het likken van de wonden (dat duurt nooit lang bij dit soort lui) kregen we vier jaar lang gezeur en gezanik over Trump voor de kiezen. De man kon niks goed doen, zelfs als hij dingen perfect deed. Hij was stout, want hij was niet wat zij wilden. Na acht jaar aanbidding van Obama hadden deze fanboys en -girls weer acht jaar blind achter mevrouw Clinton willen aanrennen - een Democraat en ook nog eens geen blanke man! Maar nu zaten ze dus met iemand die niet van hun smaak was, dus moesten wij vier jaar horen dat ze hem niet leuk vonden.
En wat gebeurt er weer bij de campagne van de afgelopen verkiezingen? Precies hetzelfde. Weer zou de tegenstrever met een landslide winnen. Weer had Trump geen schijn van kans. Weer kirden de kenners bij NPO dat het een walkover zou worden. Weer schreven de journalisten hun vingertjes blauw over de kansloosheid van de “orange bad man”. En terwijl er nog steeds geen uitslag is moeten ze weer uitleggen dat ze er weer naast zaten. Ik heb geleerd dat een ezel zich niet twee keer aan dezelfde steen stoot, maar dat geldt niet voor onze media en hun deskundigen. Die blijven met de vingers in de oren en de ogen dicht hun eigen gelijk bevestigen. Ook al hebben ze steeds ongelijk. Net zolang totdat ze gelijk hebben. En dan zeggen ze: zie je wel.
