Christenfundamentalisten minachten WOII-slachtoffers

De discussie over hoe onze Dodenherdenking op 4 mei eruit moet zien, is al evenzeer een terugkerend ritueel als de jaarlijkse controverse rond Zwarte Piet. Blijkbaar kunnen wij in Nederland geen feestje vieren, zelfs geen plechtige herdenking houden, zonder dat iedere activist, columnist en slachtoffer (echt of zelfbenoemd) er uitgebreid zijn mening over moet geven. En ja, ik ben mij ervan bewust dat ik hier – door dit te schrijven - zelf ook aan meedoe.

In de aanloop naar 4 mei gaat de discussie over wie we herdenken en wie dat mag doen. Ik vind dat dit zo breed mogelijk mag gebeuren, al heb ik best begrip voor bijvoorbeeld Joodse organisaties die daar fel tegen zijn gekant. Kort gezegd, meen ik dat 70 jaar na dato het verzoenende aspect van een herdenking belangrijker is dan het in stand houden van traditionele lijnen tussen slachtoffer- en daderschap.

Dus herdenk ik mijn oudoom die als verzetsstrijder op 12 maart 1945 in het Amsterdamse Eerste Weteringplantsoen werd gefusilleerd als represaille voor de dood van SS-Hauptscharführer Ernst Wehner. Maar ik herdenk ook de meer dan 20.000 dodelijke slachtoffers van het geallieerde terreurbombardement op Dresden nog geen maand eerder.

Ik herdenk de onschuldige burgers die de nazi’s vermoordden in Lidice en Oradour-sur-Glane, maar ook de Duitse vrouwen die in Berlijn massaal werden verkracht door het Rode Leger en in Freudenstadt door Marokkaanse en Algerijnse troepen onder Frans bevel. Ik denk aan de Britten, Amerikanen, Canadezen en Polen die ons bevrijdden en zelfs een beetje aan de Duitsers die ons bezetten. Waarom dat laatste? Omdat herdenken zonder verzoenen, zonder vergeven, na 70 jaar geen zin meer heeft.

Ik ben 25 jaar na het einde van de oorlog geboren en al voel ik mij meer verbonden met “de” oorlog dan met bijvoorbeeld de Eerste Wereldoorlog, het blijft een ver-van-mijn-bedshow. Ik ben als nabestaande absoluut geen slachtoffer en dit geldt voor 99,9% van de Nederlanders. De tijd van zwart-wit denken over daders en slachtoffers was begrijpelijk, misschien zelfs noodzakelijk in de jaren ’50 en ’60. Maar anno 2014 kunnen we een voorbeeld nemen aan de gezamenlijke herdenking van Fransen en Duitsers in Verdun.

Op de dag dat wij onze dodenherdenking vieren, wilden de Al Amalgangers aandacht besteden aan wat zij de “schaduwholocaust” noemen, een term zo grof, zo beledigend en zo geschiedsvervalsend dat alleen een haatbaard hem kan verzinnen. (En dat op de dag dat de Joodse gemeenschap niet eens haar eigen krans mag leggen bij het monument op de Dam, al was de helft van de Nederlandse oorlogsslachtoffers van joodse afkomst!) En jawel, de sprekers die de Al Amal had uitgenodigd waren jihadprediker Abou Hafs en Wildersdoodwenser Abdul-Jabbar van der Ven.

Hoe walgelijk ook, ik juich dit soort provocaties toe. Zij tonen de ware aard van moslimfundamentalisten in ons land, dus zeg ik: zet ze in het zonnetje! Hoe duidelijker iedereen ziet hoe antisemitisch en anti-Nederlands de Abu’s, Abous en Aboes zijn, hoe moeilijker het wordt voor hun roomblanke sympathisanten hun gedrag te vergoelijken. Helaas, Hilversums burgemeester Pieter Broertjes werd door Goed Volk op de Al Amalmoskee afgestuurd en de broeders trokken hun keutel in. De schaduwholocaust wordt op een andere dag herdacht (of helemaal niet, nu de gewenste mediastorm is overgewaaid).

Omdat 4 mei dit jaar op een zondag valt. En God verhoede dat Zijn duizenden jaren oude woestijnregels voor één keertje ondergeschikt worden gemaakt aan bijzaken als de herdenking van 200.000 gestorven landgenoten. De zondag is voor de Here en flikker maar lekker op met jullie oorlogsslachtoffers, die doen we lekker een dagje eerder (zo'n herdenking op zaterdag lijkt mij niet erg respectvol naar de Joden toe, maar ja, christenen en antisemitisme, het blijft een probleem). Het wordt in deze gemeenten niet-gelovigen onmogelijk gemaakt deel te nemen aan de nationale herdenking. Net als hun moslimcollega’s in Hilversum, plaatsen de poldertaliban in de Bible Belt zich weer eens nadrukkelijk buiten de Nederlandse samenleving. Wat een stelletje idioten (teken hier de petitie tegen hun barbarisme).

Het wordt nog erger. In Staphorst vindt de herdenking deels plaats in de lokale Gereformeerde Kerk. En dat is geen parttime museum zoals de Nieuwe Kerk in Amsterdam, maar een plek waar elke zondag homofobie, vrouwenhaat en intolerantie tegenover ongelovigen wordt gepredikt alsof het een salafistische moskee was. Dus als je in Staphorst als atheïst, agnost of gematigde gelovige mee wilt herdenken, ben je gedwongen in die haattempel te gaan zitten. De minachting voor de slachtoffers en voor hun andersdenkende nabestaanden druipt ervan af. De gelovigen in de Bible Belt achten hun regels nu eenmaal belangrijker dan de Nederlandse normen en waarden. En dat – dames en heren – is de definitie van fundamentalisme.