Canadese Senaat hoort klimaatsceptici

Het heeft lang geduurd, maar na zich zo'n twintig jaar lang eenzijdig door de klimaatalarmisten te hebben laten voorlichten, was de Canadese politiek nu toch eindelijk ook eens bereid om de klimaatsceptici aan te horen. Dat gebeurde in een speciale bijeenkomst van de vaste Senaatscommissie voor energie, milieu en natuurlijke hulpbronnen. Sprekers waren: Ross McKitrick, milieueconoom (die samen met Steven McIntyre de hockey stick heeft ontmaskerd als een onjuiste voorstelling van het temperatuurverloop over de laatste duizend jaar); Ian Clark, paleoklimatoloog; Jan Veizer, isotopen geochemicus; en Tim Patterson, geoloog.

Ross McKitrick legde uit hoe het IPCC werkt. Formeel is het 'Plenary Panel', dat uit 195 leden bestaat, het hoogste orgaan. Maar slechts weinig leden van dit panel zijn actief. De werkelijke macht ligt bij het IPCC-bureau. Dit benoemt de 'lead authors'. Deze houden zich aan de 'party line'. Er heeft ernstige manipulatie van data en grafieken plaatsgevonden, die McKitrick in zijn report voor de 'Global Warming Policy Foundation' (GWPF) heeft beschreven. Maatregelen à la Kyoto om de uitstoot van CO2 te verminderen hebben geen meetbaar effect en zijn volgens McKitrick derhalve 'pointless'. In het IAC-report (IAC = InterAcademy Council) zijn aanbevelingen gedaan om het IPCC-proces te verbeteren. Maar het IPCC heeft daar tot op heden nog niets mee gedaan. Als dit zo blijft, dan dient volgens McKitrick te worden overwogen om een nieuw adviesorgaan te creëren met steun van gelijkgezinde landen.

Ian Clark wees op de afwezigheid van correlatie tussen de temperatuur en de CO2-concentratie in de atmosfeer op verschillende tijdschalen. Daarnaast ging hij in op Climategate. Hierbij memoreerde de interne kritiek die Mann van zijn collega's heeft gekregen op zijn hockey stick, zoals uit de gepubliceerde e-mails is gebleken. Daaruit kwam naar voren dat zij grote twijfels koesterden over deze temperatuurreconstructie. Maar tegenover de buitenwereld hielden zij hun mond daarover stijf dicht en deden zij het voorkomen alsof de hockey stick boven twijfel was verheven en dat de 'science was settled'.

Jan Veizer legde uit dat de invloed van CO2 op het klimaat gering is. De veronderstelling dat CO2 het klimaat bepaalt is te vergelijken met de veronderstelling dat de staart met de hond kwispelt.Veizer legde uit hoe de zonne-activiteit bepalend is voor het klimaat (à la Svensmark).

Tim Patterson vertelde dat uit zijn paleo-onderzoek een nauwe correlatie tussen zonne-activiteiten en klimaat bleek en dat er in het verleden grote en snelle fluctuaties zijn geweest. Voor de komende decennia sluit hij zich aan bij die astrofysici die binnenkort een afkoeling verwachten als gevolg van een afname van de zonneactiviteit.

Patterson's onderzoek is zeer relevant voor de conditie van de zogenoemde 'Ice Road', die van groot economisch belang is voor de economie in noordwest Canada. Hij neemt dus aan dat we een afkoelingsperiode tegemoet gaan en dat 'Ice Road' nog lange tijd kan worden benut. Daartegenover staat dat afkoeling schadelijk is voor de Canadese landbouw omdat de landbouwgrens naar het Zuiden zal opschuiven. Patterson kent grote betekenis toe aan de invloed van de PDO (Pacific Decadal Oscillation, die pas in 1996 werd ontdekt) op het klimaat in Canada.

De presentaties werden gevolgd door vragen van de senatoren. Daaruit bleek dat politici, die in grote meerderheid niet over de benodigde wetenschappelijke kennis beschikken, worstelen met de vraag wie ze moesten geloven: de klimaatalarmisten of klimaatsceptici.

Op de vraag hoe het komt dat de klimaatsceptici zo weinig worden gehoord in vergelijking met de klimaatalarmisten antwoordde Jan Veizer: 'When the bandwagon is rolling, you are either part of the bandwagon or part of the road.' Hij herinnerde er aan dat hij afkomstig was uit Tsjecho-Slowakije, waar hij Lysenkoïsme aan den lijve heeft ondervonden. 'You have simply to go with the bandwagon'.

Over de rol van de zon zijn talloze 'peer-reviewed' artikelen verschenen en onder meer in Nature gepubliceerd, maar in de IPCC-rapporten worden die met enkele regeltjes afgeserveerd. Aldus Veizer.

Het videoverslag van de bijeenkomst duurt meer dan twee uur (bij mij stopte het geluid overigens na 1:40 u). Dat is een hele zit. Ik durf het echter toch aan te bevelen aan klimatofielen van alle gezindten.

De door de sprekers getoonde slides zijn niet of nauwelijks te zien. Maar mijn trouwe lezers zullen waarschijnlijk toch wel genoeg hebben aan het gesproken woord. De presentaties zullen overigens op een later tijdstip beschikbaar komen. (In Canada mag dat pas gebeuren als ook de Franse vertaling voltooid is.)

Voor mijn eerdere bijdragen zie: