Brood en spelen

De werkloosheid groeit met 500 mensen per dag, Nederlanders die in eigen land niet meer aan de bak komen zoeken hun heil in Duitsland, de inflatie in Nederland is nu hoger dan in vrijwel elk ander land in de EU, de hypotheekschuld is voor velen ondragelijk geworden, er wordt een wet over het besturen van pensioenfondsen aangenomen die de verplichte deelnemers als onmondige kinderen behandelt, de pensioenen voor zeer velen dreigen in 2014 opnieuw gekort te worden zonder dat u iets te zeggen heeft, Griekenland en Portugal hebben opnieuw vele miljarden nodig op kosten van de Europese belastingbetaler, Letland treedt toe tot een zieltogende euro, en alleen de voedselbanken zijn nog een groeisector. Als eenvoudige burger vraag je dan af hoe de regering op deze ontwikkelingen inspeelt en hoe de media reageren. Een kleine bloemlezing.

Allereerst onze media, onze waakhonden van de democratie, de kritische volgers van overheidsbeleid. Maar tegelijk ook organisaties met grote politieke belangen die vaak zeer terughoudend zijn met kritiek op de eigen achterban, en die feiten heel graag op hun eigen manier inkleuren. Met een pers die in toenemende mate aan de hand loopt van de op winst beluste eigenaren, een pers die steeds minder middelen heeft voor onderzoeksjournalistiek op niveau, wordt het tijd je ernstig zorgen te maken. Bij de opinieprogramma’s waarop de televisiezuilen ons vergasten is het niet beter gesteld. Huispolitici en huiseconomen, elk met hun eigen belangen, zetten de toon, en moeiteloos herkennen we de spreekbuizen van de bekende zuilen uit een voorbij verleden: christelijk, neoliberaal, socialistisch. Vertel mij wat de omroep is en ik geef u de standpunten.

Nederland bevindt zich in de grootste crisis sinds de jaren dertig van de vorige eeuw. Je zou dan mogen verwachten dat alle media, ieder op hun eigen manier, hun energie richten op kritische berichtgeving die de lezer een goed beeld geeft van wat er speelt. En dat diezelfde media ook oplossingen suggereren. Helaas is de realiteit dat je geen krantjes verkoopt met moeilijk gedoe. De remedie is sinds de Romeinen al duidelijk: brood en spelen. En wat komt er dan beter van pas dan de Mollemanie? Iemand, een Groninger, die kennelijk wat harder op zijn fiets kan rijden dan veel anderen, desnoods zelfs met tegenwind. Hij komt dan ook als geroepen. Bladzijden lang weiden onze kranten uit over zijn handel en wandel, over een podiumplaats en zijn al dan niet goede benen. Ook de televisie laat zich niet onbetuigd. Volwassen mensen die kennelijk niets beter te doen hebben raaskallen uren lang over beklimmingen en afdalingen, over concurrenten en doping, over sport die vooral op verdwazing lijkt. En het volk vreet het want het volk krijgt niets anders voorgeschoteld. En dat de economie en het pensioen naar de barrebiezen gaan, daar hoeven we gelukkig even niet aan te denken. Leve de onafhankelijke kritische media

Maar dan onze regering. Die heeft toch ondanks de problemen de situatie in een ijzeren greep? Die straalt het vertrouwen uit waarop het volk al jaren wacht, die heeft toch een visie over onze toekomst waarvoor de mensen juichend op de banken klimmen? Of misschien toch niet? Laten we zien. Als er nieuws is over onze minister van Financiën, Dijsselbloem, dan is het toch vooral dat hij weer eens bezig is met het Griekse schuldenprobleem dat voor de zoveelste keer op onze kosten aangepakt moet worden, met een bankenunie waarbij de Nederlandse belastingbetaler garant mag staan voor alle probleembanken in Europa, met een deposito garantiestelsel waarvan de kosten in de duizenden miljarden lopen en waar opnieuw de belastingbetaler voor mag opdraaien, met een mogelijke heffing op onze spaargelden om andermans crisis te betalen, over .. Inderdaad, het houdt niet op.

Maar gelukkig is er Mark Rutte, onze schaterlachende premier. Nou ja, schaterlachen is er tegenwoordig wat minder bij, het is nu meer de grimlach waar we op getrakteerd worden. Maar midden in een financieel-economische maar ook morele crisis die onze bevolking op ongekende wijze treft, onder omstandigheden waarin een premier geacht wordt te werken aan oplossingen, daar legt hij zijn eigen prioriteiten. De premier is maar liefst acht dagen op bezoek in tropisch Nederland, met een totale bevolking die veel kleiner is dan die van onze provincie Flevoland. Daar is het kennelijk de plaats om de problemen van ons koninkrijk aan te pakken en zo mogelijk op te lossen. Dat dit rijksdeel in de west nou niet bepaald uitmunt door economisch prudent beleid, waar corruptie welig tiert, waar politieke moord een schandvlek op het systeem is, daar ziet Rutte kans om zijn optimistische prietpraat waar we in het Nederland-aan-de-Noordzee zo volledig op zijn uitgekeken nieuw leven in te blazen. Van receptie naar receptie draagt Rutte zijn gebrek aan visie uit met al die overbekende holle frasen die daar kennelijk nieuw zijn. Alles afwegend kijk ik dan nog liever naar Mollema.

Kees de Lange

Senator Onafhankelijke SenaatsFractie