Besparingen zijn passé, maar wat dan nu wél?

Opgelucht ademhalen nu het tijdperk van besparingen voorbij is? En waarom dan wel?

De Franse minister van Financiën is mogelijk de meest in het oog springende vertegenwoordiger van overheden die opgelucht constateerden dat het tijdperk van besparingen er weer op zat. Pierre Moscovi zei het zaterdag zelf. Niet, dat Frankrijk er zelf ooit aan begonnen was natuurlijk, maar dat is een detail. Waar het hem om ging, is dat de voorstanders van prudent beleid het pleit hebben verloren.

En wat gaan we nu doen, is de grote vraag. Gaan we ons daadwerkelijk uit de crisis spenderen? Gaan we net zo lang lenen tot we het gaatje hebben bereikt, en onszelf financieel hebben opgeblazen, zoals Japan ons reeds heeft voorgedaan? Het zal niet werken, maar mensen die deze gedachte aanhangen hopen blijkbaar dat het hun tijd wel zal duren. Après-nous le déluge, en zo.

Terwijl het uitstel dat nog voorhanden was, niet langer in jaren kan worden geteld, maar hoogstvermoedelijk in maanden.

De leencyclus overheid-banken-ECB is gebaseerd op vertrouwen. Dat is solider gebleken dan de situatie rechtvaardigde, maar dat heeft dan ook alles te maken met dat het een bijna gesloten systeem is gebleken: alle spelers bleken uit dezelfde ruif te eten. En die ruif, beste lezer, dat bent u: de belastingbetaler.

Nu het geldstelsel als geheel dus ongeremd groeit, in plaats van een relatie te hebben (en behouden!) met de kracht van ons economische systeem, is de volgende stap de verhouding van ons systeem met dat van andere economische blokken. Azië minus Japan valt daarbij als belangrijkste struikelblok te noteren, aangezien hier een groot deel van de schuld van het westen staat geparkeerd. Wat gaat gebeuren als men euro's en dollars niet langer als betaalmiddel accepteert?

Gaan we betalen in melkpoeder?

De grap is minder groot dan u wellicht denkt. Wat is nog de onderliggende waarde van onze munt en ons muntstelsel voor een buitenstaander? Nu de Europese overheden, en vermoedelijk ook de Amerikaanse, iedere illusie van financiële prudentie overboord lijken te gaan zetten, wordt dat een vraag die op korte termijn zal moeten worden beantwoord.