Barroso forceert verdere Europese integratie

De beurzen zijn ingestort en de beursvloer is een abattoir. Wat is er gebeurd? Beleggers zijn doodsbang dat de kwakkelende Amerikaanse economie terugzakt in een recessie (double-dip, schijnen we dat te noemen) en onze eigen europaus Barroso deed een duit in het zakje door te verklaren dat het het huidige noodfonds, waarvan nog zo'n 440 miljard euro resteert, gewoon groter moet. Waarom? Nou gewoon, de reddingsactie voor Griekenland was niet de beleggers-tranquillizer waar hij op hoopte, dus proberen we het gewoon nog eens. Barroso vraagt zich niet af of het misschien niet de grootte van het fonds, maar de problemen van de landen die het leegtrekken, dat beleggers werkelijk zorgen baart. Hij gaat all in tegen de markten - met ons geld.

Maar denk nu niet dat Barroso louter een wereldvreemde eurocraat is. Dat zou een vergissing zijn. Hij speelt het namelijk buitengewoon slim. Hij weet dat er geen enkele politieke steun is voor een vergroting van het noodfonds, maar brengt met zijn opmerkingen de markten zodanig in paniek dat een bepaalde vorm van structurele hulp aan de Club Med onontkoombaar is geworden. Althans, als je zijn dogma van een ongedeelde en onveranderlijke eurozone deelt. Als het noodfonds niet groter wordt gemaakt, moet het maar over een andere weg. En dat is waar Barroso op inzet.

Hij forceert met zijn angstzaaierij een situatie waarin het noodfonds zelfs obligaties plaatst om met de opbrengsten daarvan onze vakantiebestemmingen financieel te ondersteunen. Het zou de klassieke Europese vlucht vooruit zijn: in tijden van nood verdere integratie doordrukken. Deze keer zou dat uitmonden in een verregaande budgettaire gelijkschakeling waarbij niet de soevereine staten zelf, maar een Europees instituut staatspapier uitgeeft. Nouja, het is dan natuurlijk de vraag in hoeverre we dan nog kunnen spreken van staatspapier. Ook daar zal Barroso wel iets op gevonden hebben. 'Europees superstaatspapier' zou een goede naam zijn.