Assad gaat los

Vanochtend werden inwoners van Aleppo getrakteerd op de nodige bommen en granaten: Bashar al-Assad heeft namelijk besloten dat de plaatselijke rebellen geheel en al van de aardbodem geveegd moeten worden. Als dat betekent dat de hele stad uitgeroeid wordt: het zij zo.

De dictator kan zich daar niet druk om maken.

Het leger begon zijn offensief woensdag. Assad en diens generaals zijn ervan overtuigd dat Aleppo de sleutel is tot de overwinning: of men wint en breekt de rebellen, of men verliest en Assad kon binnenkort weleens president-af zijn.

Dat beeld zal de dictator natuurlijk de nodige schrik aanjagen. Hij heeft tijdens zijn presidentschap zoveel misdaden gepleegd; als hij weggejaagd wordt is de kans bijzonder groot dat hij uiteindelijk op het schavot eindigt.  Ja, net zoals die andere Arabische dictator, Saddam Hoessein.

En dus gaan Assad en co helemaal los. Het is nu of nooit; de dood of de gladiolen.

De 'internationale gemeenschap' lijkt dat ook te beseffen, wat er ongetwijfeld de reden van is dat men de Syrische rebellen steeds openlijker steunt. Niet slim, omdat we helemaal niet weten of de rebellen onze vrienden wel zijn. De vijand van mijn vijand is niet altijd mijn vriend, zeker niet in het Midden-Oosten.

En fin, de twee kampen blijven elkaar bestrijden, wat weliswaar vervelend is voor Syrische burgers, maar misschien niet eens zo erg voor ons: wie er uiteindelijk ook wint zal uiteindelijk behoorlijk verzwakt (en verarmd) zijn. Dat maakt het gemakkelijker voor ons om de overwinnaar te isoleren en ervoor te zorgen dat hij geen gevaar voor het westen vormt.