Armoede in Nederland, wat is er met ons land gebeurd?

Terwijl we in de internationale sportarena het ene succes na het andere behalen valt er verder niet zo veel te juichen in ons land. 

De Nederlandse voetballers vernederen de huidige wereldkampioen, onze hockeydames winnen op hun sloffen de wereldtitel, je zou zeggen dat het goed gaat met Nederland, maar niets is minder waar. Steeds meer mensen komen in uitzichtloze financiële moeilijkheden; verpleeghuizen worden gesloten en ouderen uit elkaar gehaald; we staan voor honderden miljarden (ongedekt) garant voor verre Zuid-Europese landen; vluchtelingen uit de hele wereld weten de weg naar ons land te vinden, niet om hier te integreren, maar voor het gratis geld. Hoelang kan dit nog blijven doorgaan zo?

Tegelijkertijd dreigt het beleid naar de andere kant door te slaan: de sociale zekerheid wordt verder uitgekleed, want niet langer te betalen. Sterker, er vindt soms een ware heksenjacht plaats op mensen met een uitkering, terwijl uitkeringtrekkende drugscriminelen, die met een dikke BMW komen voorrijden, meestal niet worden aangepakt (wat toch heel simpel zou moeten zijn, je hoeft alleen maar de kentekens te noteren). Mij zijn gevallen bekend van maandenlange monitoring van privé woningen van uitkeringsgerechtgden door opsporingsambtenaren van de gemeente, waarvan het vermoeden bestond dat die uitkeringontvangers er niet alleen woonden, maar samen met anderen, zodat de uitkering gekort kon worden. Heeft iemand zich weleens afgevraagd wat de kosten en de baten zijn van een dergelijke monitoring? En dan nog, als er al eens iemand gepakt wordt voor dergelijke uitkeringsfraude, dan is zo iemand doorgaans niet in staat om de boete te betalen. Volkomen zinloze én kostbare excercities dus.

Om mogelijke misverstanden te vermijden: ik verdedig het misbruik van onze sociale verzekeringswetten vanzelfsprekend niet, integendeel. Het punt dat ik wil maken is, dat het beleid vooral gericht is op symptoombestrijding in plaats van de oorzaak van de problematiek aan te pakken. Als je, zoals nu het geval is in ons land, bij wijze van spreken de hele wereld hier met open armen ontvangt, veelal laag opgeleid, geen Nederlands sprekend en onwillig om te integreren in deze samenleving, dat ben je als overheid falikant verkeerd bezig. Ons sociale verzekeringsstelsel wordt op die manier helemaal leeggezogen, nog los van de onwenselijkheid die het gebrek aan integratie van grote groepen vreemdelingen meebrengt voor de samenhang van onze samenleving.

Tel daar bij op, dat hetzelfde beleid verzorgingshuizen sluit en zelfs zover gaat dat ouderen van elkaar gescheiden worden of worden teruggeplaatst in huis met een beroep op de familie, dan vraag je je af waar het verstand én gevoel zit van onze beleidsmakers. De regering bepleit een 'participatiesamenleving', maar we stevenen af op een 'betuttelsamenleving'. In een maatschappij, die in toenemende mate individualiseert zal er steeds meer behoefte komen aan 'maatwerk' in het toegepaste beleid. Dat vereist kennis, kunde en karakter. Of ons openbaar bestuur over die modaliteiten beschikt moet worden afgewacht, maar erg hoopvol daarover ben ik helaas niet. De afbraak van de verzorgingsstaat staat voor de deur, zeker als we blijven doorgaan met de euro. Dan blijven we namelijk permanent betalen voor de tekorten van Zuid- en Oost-Europa. Dat heet dan met een mooi woord 'solidariteit' (met 'de ander' wel te verstaan).

Hier vindt u een overzicht van mijn columns en u kunt mij hier volgen op Twitter.