Amsterdamse vuile was: De desintegratie van onze hoofdstad

Amsterdam, eens een vrijplaats voor ideeën, kunsten en handel is zichzelf niet meer. En als deze trend zich doorzet is de stad binnen afzienbare tijd onherkenbaar. Decennialang links beleid heeft de stad en alles wat haar groot maakte vakkundig geknecht. Twintig jaar geleden nog de voorloper op gebieden als drugsbeleid, de legalisering van prostitutie en de erkenning van rechten voor homoseksuelen. In 2013 is haar dominante karakter veranderd. Van  rebels en vrijheidslievend naar een prevalentie van dociliteit en naïviteit.

Wanneer het gaat om het karakter van de stad, het oude centrum, weet de gemeente van gekkigheid niet wat te doen. Het meest recente plan voor het Leidseplein past perfect in die traditie.

De legale prostitutie is door de gemeente sterk ingedamd en deze maand werd bekend dat ook de coffeeshops het nog verder moeten ontgelden. 

 De twee grootste magneten voor toeristen worden systematisch bestreden door de gemeente. Welke politici steunen een plan dat de ondernemers en de inwoners zo hard financieel schaadt?

Het zijn de politici die vrijheid als bedreiging zien die zover gaan, en er staat geen maat op hoever hun megalomane ambities reiken. Amsterdammers zijn niet het slachtoffer van een complot bedacht in Brussel of Den Haag. Nee, de hedendaagse malaise is het product van de gedeelde belangen van socialisten, postmodernisten en voorstanders van multiculturalisme door overheid.  

Deze drie krachten vormen een dodelijke coalitie in de afwezigheid van verdedigers van vrijheid en individuele rechten. Al het kwade is in Amsterdam samengekomen, met het streven om een toonbeeld van westerse verlichting van binnenuit te slopen. 

Amsterdam de stad waar economische groei werd gecombineerd met unieke vrijheden. De stad ontsteeg in alles het pre-modernisme maar blijkt niet bestand tegen postmodernisme. De stad die wars was van religieuze achterlijkheid is gehypnotiseerd door de psuedo-intellectuelen die haar wensen te knechten. 

Amsterdam is als Prometheus, geketend, omwille van haar kracht en potentie, en ook hier slaan de aasgieren toe. Het was namelijk Amsterdam die ooit de norm bepaalde, voor we afdreven in de trechter van middelmatigheid. Het is dan ook geen toeval dat in recente jaren het gedoogbeleid inzake drugs en de legale prostitutie, onder steeds grotere druk is komen te staan. Het destructieve ''wallen-beleid'' van huidig Vicepremier Asscher, was de kroon op het werk van de tegenstanders van exceptionaliteit. Dit was de linkse kerk die moeiteloos de rol van zedenpolitie overnam van de politiek gemarginaliseerde christenen in de hoofdstad. Amsterdam is de stad geworden waar symboolpolitiek voor politici goud waard is maar tegelijkertijd voor haar burgers een loden last.

Waarom wil de gemeente Amsterdam meer gezinnen in de binnenstad? Dit moet hen helpen nog meer betuttelende wetgeving in te voeren.  

Als het ''voor de kinderen'' is gaat een wet er namelijk makkelijker doorheen. 

Van een stad die murw is gesubsidieerd en gereguleerd hoeven we geen verzet te verwachten tegen de EU, de Rijksoverheid en de Orwelliaanse plannen van bijvoorbeeld minister Opstelten. 

Het socialisme is er in Amsterdam altijd geweest, in de vorm van de politieke dominantie van de PvdA. Veel van het leed van socialisme werd zoals op zoveel andere plekken in het westen, gemaskeerd door de grote groei in welvaart te danken aan het kapitalisme. Toen heel Nederland de pijn van de crisis begon te voelen leefde Amsterdam nog steeds op een bubbel. De grootschalige projecten moesten worden afgemaakt terwijl nieuwe plannen werden gemaakt. De Noord-Zuidlijn is hier een pijnlijk voorbeeld van. Ook het stedelijk museum dat 15,3 miljoen duurder uitviel dan was berekend. Een project aangegaan op basis van één (afgedwongen) offerte! De grotere schade door te lange sluiting en gemiste inkomsten van bezoekers en sponsors is ook aanzienlijk. 

Maar er rolden geen koppen na aanleiding van deze financiële blunder, sterker nog, de verantwoordelijke wethouder Gehrels was helemaal content. Ze nam niet eens de schuld op zich en vond dat zij haar werk naar behoren had gedaan. Het is een wereldvreemdheid die stuitend is maar vooral heel duur. Een houding die we ook in de stadsdelen terugzien, zie het declaratiebeleid welke is gespeend van elke realiteitszin.

Het socialisme zien we ook terug als het gaat om de verstikkende regulering van openings- en sluitingstijden.

Hoe kan het bestaan dat een stad als Amsterdam met de  pretenties van een metropool om twaalf uur s'nachts  doordeweeks bijna stil ligt. De trams rijden niet zoals in andere grote steden de nacht door, en dat komt natuurlijk omdat de GVB nog steeds een monopolie heeft op veel lijnen. De continue pesterijen gericht tegen de Amsterdamse ondernemer nemen schrijnende vormen aan. Outletwinkels moeten het ontgelden, ijswinkels hebben te grote reclame-ijsjes.

De goedkopere offerte van Connexxion wordt afgewezen, en de privatisering van de GVB is net zo een lege huls als in het geval van de NS. De hele top is politiek geaffilieerd met het overheidsorgaan. Het is juist gevaarlijker als een op papier privaat bedrijf handelt in de geest van de overheid. Iedere Amsterdammer zal beamen dat de service van Connexxion op elk gebied vele malen superieur is aan die van het GVB. 

De postmoderne voorhoede weet de stad op een andere manier te verlammen. Door middel van de bouw van architecturale gedrochten wordt de stad ontdaan van haar karakter. Waar die schade vooral oppervlakkig lijkt is de postmoderne verwoesting van onze universiteiten een veel ernstigere problematiek. Een stad waar de twee Universiteiten in de top vijf werkgevers zit moet zich zorgen maken, dat wil zeggen dat er niets wordt gemaakt, dat de productie ontbreekt.

Als die intellectuelen dan ook nog valse marxistische doctrines doceren moet niemand zich verbazen over het aantal Che Guevara en CCCP T-shirts in de binnenstad. 

Zo preken de universitaire marxisten tegen onze studenten over de superioriteit van de  Europese verzorgingsstaat en dat Amerikanen en hun notie van kapitalisme enkel voor domme cowboys is die in Nederland op de PVV zouden stemmen. 

En dan zijn er de universitaire postmodernisten die ons voorhouden dat alle culturen gelijk zijn behalve dan de westerse. Zo zet het postmodernisme de deur wagenwijd open voor de professionele multiculturalisten.

Met professioneel bedoel ik niet dat deze mensen goed zijn, enkel dat ze uitblinken in geld losweken bij de overheid. Het multiculturalisme van Amsterdam is een fenomeen dat eeuwen teruggaat, en het is iets om trots op te zijn want vrijheid verenigde altijd de Amsterdammers. Of het nu hugenoten waren of Portugese Joden, Amsterdam sloot iedereen in de armen. 

Sinds de  vertegenwoordiging van etnische minderheden is verworden tot melkkoe krijgt de eens neutrale term multicultureel opeens een kwaadaardig karakter. 

We zijn op het punt beland dat de gemeente Amsterdam scholen samenstelt op basis van de etniciteit van kinderen. Wanneer hoor ik mensen klagen over dit voorbeeld van geïnstitutionaliseerd racisme? 

Deze professionele multiculturalisten krijgen uiteraard rugdekking van de intellectuelen en een politieke vrijbrief van de ambtenaren en politici. En zo is de cirkel rond en speelt voor onze ogen de rituele dans om de honingpot met het label subsidies af. 

En ja de stad zal ook deze barre tijden overleven alleen zullen we onherkenbaar uit de strijd komen. We zullen gewoon zijn, net als alle andere steden, alleen hebben wij als trauma de wetenschap dat we ooit van de vrijheid hebben geproefd. De desintegratie van Amsterdam op politiek, economisch architecturaal en intellectueel gebied toont aan dat het kwaad dat ons bedreigt niet groot en sterk is maar massaal en middelmatig. 

Voor meer inzicht in de misstanden in Amsterdam is kunt u hier de door de auteur opgerichte facebookpagina Amsterdam vrijstaat bekijken(en liken).