Belgische toestanden! Arco, één van de bijwagens van het ACW, de personificatie van het 'christelijke middenveld' in België, is failliet.
Het
ACW (Algemeen Christelijk Werknemersverbond) is de koepel van de christelijke werknemersorganisaties (ziekenfondsen, vakbonden, etc) in Vlaanderen. Eind vorig jaar veranderde ze haar naam in 'beweging.net'. De koepel kan worden beschouwd als de belichaming van het katholieke gedachtengoed van België en je zou dus verwachten dat morele integriteit er hoog in het vaandel staat. Wie echter kennis neemt van het dossier 'Arco',
hier voortreffelijk samengevat door oud topmanager Gerard De Beuckelaer, krabt zich toch wel even achter de oren over die vermeende integriteit. Het dossier Arco is een walmende gierput van mismanagement, belangenverstrengelingen, nepotisme en coöptatie, zoals dat alleen in België mogelijk is. Want wat was het geval?
Arco belegde de werknemerspremies via dochtervennootschappen in Dexia, u weet wel, dat was de bank die vlak voor haar faillissement nog met vlag-en-wimpel door de stresstest was gekomen. Ruim 700.000 particulieren zijn voor bijna anderhalf miljard euro gedupeerd. En de vereffenaar van de boedel is...., mevrouw Francine Swiggers, die nota bene als hoofdbestuurder eindverantwoordelijk was voor de hele santekraam. Dit geloof je echt niet.
Overigens heeft Herman van Rompuy himself er hoogstpersoonlijk voor gezorgd dat dit gevoelige dossier pas ná de Europese verkiezingen van 25 mei jongstleden door de Europese Commissie in behandeling werd genomen. De Vlaamse krant
De Morgen laat optekenen bij monde van Jean-Marie Dedecker (LDD):
"Arco is honderd procent verantwoordelijk voor zijn eigen neergang. Het geld van de Christelijke arbeidersvereniging ACW ging via BAC, BACOB en Artesia op in Dexia. Zo plaatste de Arco-groep haar kapitaal in het zieltogende Dexia en werd hoofdaandeelhouder. Arco haalde zijn centen onder andere bij de kleine belegger. Tussen 1995 en 2000 haalde dochter Arcopar bijvoorbeeld 900 miljoen euro op, het aantal coöperanten steeg tot 830.000. Wie een voordelige spaar- of hypotheekrente wilde bij BACOB moest een coöperatief aandeel van de groep kopen. Die kreeg dan een aandelenrekening met een dividend-kapitalisatie. Coöperanten-aandeelhouders zijn dus geen spaarders, maar vennoten en hebben geen recht op een spaargarantie. Arco was een hefboomfonds."
In plaats dat de ingelegde premies prudent werden beheerd, zoals het een goed (christen) fondsmanager betaamt, werd er driftig gespeculeerd uit blind winstbejag. Er werd zelfs volop gespeculeerd met short selling tegen het aandeel Dexia, waar het fonds zelf grootaandeelhouder in was. Arco financierde bovendien nog in 2008 een kapitaalverhoging bij Dexia om de verliezen te dekken die waren ontstaan door speculatie op de Amerikaanse derivatenmarkt, die verantwoordelijk was voor het ontstaan van de financiële crisis. Daarnaast lapte de Belgische belastingbetaler ook nog eens zes miljard euro bij voor de redding van Dexia. Dedecker weer:
"Het was een dubieuze carrousel die voor een normaal bedrijf bij wet verboden is. Het gaf les in het vak casinokapitalisme dat door zijn vakbondsleden op straat fel bestreden wordt. Hun topmensen zetten zelfs offshore-constructies op tot in Barbados en Delaware."
Elk normaal denkend mens zou dan zeggen: die topmensen horen in het gevang, maar nee, het omgekeerde geschiedde, 'topvrouw' Swiggers werd benoemd als vereffenaar van de boedel. Dat is nog erger dan de slager die zijn eigen vlees keurt. Een 'Fortis-oplossing' (splitsen gezonde deel en de slechte leningen wegstoppen in een 'bad bank', red.) had natuurlijk veel meer voor de hand gelegen, maar dan kent men België niet. De rijken (particulieren en banken) moeten zoveel mogelijk uit de wind worden gehouden. Gevolg: de kleine spaarder is de dupe en het zou niemand verbazen als er straks ook weer belastinggeld mee gemoeid gaat worden om de schrijnendste gevallen mee af te dekken. Of zoals Dedecker het formuleert:
"Arco legde de lasten van zijn wanbeleid ten bedrage van 1,5 miljard euro onbeschaamd in de mand van de belastingbetaler. In vergelijking met de bankrovers van Dexia waren Lernout & Hauspie misdienaars."
Sterker, het was nota bene Arco-bestuurder Marc Tinant (zie foto boven artikel), die voorkwam dat Dexia voor een tweede keer gered zou worden (in 2011) en daarmee het lot van de spaarders van Arco bezegelde. De notulen van de betreffende vergadering verwoordde het zo:
"Wie het afremmen van de verkoop van de staatsschuld heeft bevolen, is in grote mate verantwoordelijk voor de ontmanteling van de groep! Indien men de versnelde afbouw had beslist op 10 mei 2011 en meteen de daad bij het woord had gevoegd, dan was men de belofte nagekomen en was de ratingverlaging er misschien wel nooit gekomen."
En de rest is geschiedenis: de kleine spaarder werd geplukt, de grote gespaard.
Dit debacle zegt ook alles over hoe de christelijke politiek marcheert in Vlaanderen. De raden van bestuur van Dexia en Arco zaten vol met toppolitici van CD&V-signatuur. Het waren bestuurders die ja zegden tegen alles, niets zagen, niets begrepen, om zich dan achteraf af te vragen wat ze fout hadden gedaan. De N-VA heeft zich voor de verkiezingen geprofileerd als aanklager van de ACW-graaicultuur. Zouden zij hun woorden gestand doen of zullen de mannen van Bart de Wever zich betonen als waarachtige Belgische politici? Ik vrees het antwoord reeds te kennen.
Hier vindt u een overzicht van mijn columns en u kunt mij hier volgen op Twitter. 
