'Als de politiek ergens haar vingers achter weet te krijgen, kun je er donder op zeggen dat het fout gaat'

'Als de politiek ergens haar vingers achter weet te krijgen, kun je er donder op zeggen dat het fout gaat.' Zo sprak eens een doorgewinterde en wijze liberale politicus tegen mij. De recente ontwikkelingen op de elektriciteitsmarkt bevestigen dat maar weer eens. Er heeft inmiddels een kapitaalvernietiging van magaproporties plaatsgevonden. Niemand is kennelijk verantwoordelijk daarvoor, want iedereen (nou ja bijna iedereen) was het ermee eens.

Het Financieele Dagblad, dat vele jaren vrolijk heeft meegesurft op de groene hype begint  – eindelijk – te rapporteren over de catastrofale gevolgen daarvan.

Ulko Jonker schrijft:

Elektriciteitsmarkt in Europa is een woud van tegenstrijdige subsidies.

Subsidies voor hernieuwbare energie, subsidies om de gevolgen van de opkomst van hernieuwbare energie op te vangen, subsidies voor netwerken, opslagen en belastingen om al die subsidies te betalen. En dus weer nieuwe subsidies voor bedrijven die niet kunnen concurreren als ze de opslagen en belastingen moeten betalen die nodig zijn om alle subsidies te financieren.

‘De elektriciteitsmarkt in Europa is kapot’, concludeert Hans ten Berge, secretaris-generaal van de elektriciteitsproducenten in Europa, Eurelectric. In het jaar waarin de interne markt voor energie zou moeten worden voltooid, ziet hij slechts verdere nationalisatie van het beleid, nieuwe barrières en veel te hoge prijzen voor bedrijven en consumenten.

Europa heeft op groothandelsniveau de meest concurrerende elektriciteitsprijzen ter wereld. Ze variëren per dag, maar gemiddeld staan ze op €?30 per mega- wattuur, tegen meer dan €?50 in de VS. Het verschil wordt gemaakt door de opslagen en belastingen op elektriciteit die sinds 2008 zijn verdubbeld. De consument betaalt vaak het tienvoudige van de groothandelsprijs.

Het succes van de omslag naar hernieuwbare energie wordt dan ook duur betaald. Het heeft geleid tot overcapaciteit in de traditionele stroomopwekking. De leden van Eurelectric hebben de afgelopen jaren voor €?500 mrd [!!!] aan capaciteit versneld afgeschreven, ook op spiksplinternieuwe hoogwaardige gasinstallaties. Nu worden dezelfde elektriciteits- producenten weer gepikkeld om nieuwe reservecapaciteit neer te zetten, die nodig is om het aanbod en het netwerk stabiel te houden.

Investeringen zijn pas rendabel bij een elektriciteitsprijs vanaf €?100 per megawattuur. Daarom subsidieert Groot-Brittannië nieuwe kerncentrales, Spanje nieuwe kolencentrales, België nieuwe gascentrales en stimuleert ook Duitsland, dat juist kerncentrales sluit en extra belast, nieuwe reservecapaciteit. ‘Hoe kan zo’n markt functioneren? Wat is het investeringsklimaat’, vraag ten Berge vertwijfeld. EU-landen zijn erin geslaagd om in één jaar negentien nieuwe nationale, onderling vaak tegenstrijdige, investeringsregelingen op te zetten. ...

Toch is Ten Berge niet wanhopig. ‘Het enige alternatief is een einde te maken aan alle subsidies, die uiteindelijk onbetaalbaar worden. Daarmee zijn we geen roepende in de woestijn meer. De Europese Commissie en het Internationaal Energie Agentschap onderschrijven onze analyse grotendeels. ...

Lees verder hier.

Nu breekt mijn klomp! Laat ik nu altijd gedacht en geschreven hebben dat de EU en het IEA in het licht van die verschrikkelijke opwarming van de aarde (die maar steeds niet wil komen), tot de meest fanatieke voorvechters behoorden van een beleid tot bevordering van duurzame energie, dat niet mogelijk is zonder brede subsidiestromen die traag door oneindig laagland gaan.

Mijn oprechte en nederige excuses dus aan mijn lezers voor het feit dat ik ze járenlang verkeerd heb voorgelicht.

Voor mijn eerdere DDS–bijdragen zie hier.