Yeşilgöz’ VVD verlaat vrijhandel: Mercosur-pleidooi onthult protectionistisch liberalisme

Yeşilgöz framet handelsverdragen als een geopolitieke meesterzet. Het Mercosur-akkoord met Zuid-Amerika zou Nederlandse bedrijven toegang geven tot groeimarkten en kritieke grondstoffen veiligstellen, terwijl het democratische landen aan Europa bindt in plaats van aan China of Rusland. Ze wuift zorgen over klimaat en landbouw weg met studies van de London School of Economics en Wageningen Universiteit, die beweren dat het verdrag geen schade aanricht. Maar laten we eerlijk zijn: dit is geen pleidooi voor open markten, maar voor gereguleerde handel die onze afhankelijkheid van de VS en China inruilt voor nieuwe ketenen elders. De VVD wil “vrijhandel met spierballen,” zoals Yeşilgöz het noemt, maar dat is een eufemisme voor selectieve deals die onze boeren en industrieën in de kou laten staan.

Waar is het liberalisme fout gegaan? Vrijhandel stond voor ongehinderde concurrentie, lage tarieven en markten die zelf bepaalden wie wint. Nu pleit Yeşilgöz voor akkoorden die geopolitieke agenda’s dienen, bureaucratie ophemelen en onze economische soevereiniteit inruilen voor EU-controle. Dit is geen vrijheid, maar een technocratische dwangbuis. Haar oproep om basisindustrie te koesteren en bureaucratie te verminderen klinkt mooi, maar botst keihard met de realiteit van EU-handelsverdragen die juist méér regels en afhankelijkheden creëren. Tegenstanders zoals PVV, GL/PvdA en BBB hebben gelijk: Mercosur dreigt onze landbouw te verpletteren en onze autonomie te ondermijnen.

Yeşilgöz’ draai naar protectionisme onder het mom van “economische veiligheid” is een klap in het gezicht van het klassieke liberalisme. De VVD is geen partij van vrije markten meer, maar van geopolitieke schaakspelletjes die de hardwerkende Nederlander met hogere prijzen en minder vrijheid opzadelen. Het is tijd om het liberalisme te heroveren uit de klauwen van deze verkapte protectionisten.