Het artikel wordt ingeleid met , waaruit blijkt dat 21 procent van de Amsterdammers die is afgewezen bij een sollicitatie, dat dit komt door discriminatie. Alle hoogleraren die in het artikel aan bod komen gaan daar compleet aan voorbij, of zien het gebrek aan bewijs als bewijs voor de hardnekkigheid van het discriminatieprobleem.
Volgens een UvA-socioloog moeten sollicitatiegesprekken juist meer gestructureerd worden, zodat je "vermijd dat je het eerst over hobby's hebt". Juist door dat soort gesprekken merk je of er een klik is en of iemand bij het bedrijf past. Maar een klik ontwikkelen kan al leiden tot discriminatie, dus doe maar niet!
En Chan Choenni, emeritus hoogleraar Hindoestaanse migratie, maakt het helemaal bont: "(...) Ook kun je direct bij het bedrijf een klacht indienen, (...), of weet je niet eens echt of je gediscrimineerd bent: je hebt vooral het gevoel." Hij pleit daarom voor een omkering van de bewijslast: de werkgever moet bewijzen dat hij níet discrimineert.
Ja joh, zou je eens bij een andere groep moeten doen! Bijvoorbeeld dat mensen uit een achterstandswijk maar moeten aantonen dat zij geen misdrijf hebben gepleegd. Het is toch van de zotten dat een 'emeritus hoogleraar' in feite hetzelfde principe als de 'heksentest' uit de middeleeuwen, weer terug wil brengen? 'Als ze levend komt bovendrijven dan is ze een heks!'
Choenni durft zelfs nog wel een stapje verder te gaan: het instellen van een rapportageverplichting. Dan zou elke (grote) organisatie iedere beslissing over de sollicitant moeten onderbouwen. En dat allemaal vanwege slechts een vermoeden van discriminatie! Trek alsjeblieft de stekker uit dit soort academies...