Alle klimaatpartijen misbruiken het klimaatakkoord voor één doel: zelfverrijking!

Volgens het document zelf heeft het plan één doel en dat is te komen tot een 49% CO2-reductie in het jaar 2030 tegenover referentiejaar 1990. Als het klimaatakkoord daadwerkelijk enkel dit ene doel heeft, dan is de vraag waarom dat doel moet worden behaald bijzonder relevant. Natuurlijk weten we waarom: een VN-klimaatpanel zegt dat het moet, want anders volgt de apocalyps. Welwillend stemden politici ter linker en rechterzijde in met het Klimaatverdrag van Parijs (2015), dat dus de basis vormt voor dit klimaatakkoord waar we nu over spreken.

Maar gezien het feit dat die inzet geen enkel effect gaat hebben op klimaatverandering is het de vraag waar we het voor doen.

Het plan staat symbool voor het doen van ingrijpende handelingen in de economie. Want laten we wel zijn. Om te komen tot die CO2-reducties moet de complete structuur van de economie worden aangepast. Overal moeten 'bestraffing-' en 'beloningsmechanismen' worden ingebouwd om het gedrag van de maatschappij te veranderen. Het is dus eigenlijk een 10-jaarplan die de gehele economie kan verkloten met slechts één meetinstrument voor succes: de CO2-uitstoot.

Lekker kortzichtig dus. Hoeveel het kost is volgens het Klimaatakkoord niet relevant, ondanks verwoede pogingen van Klaas Dijkhoff om het akkoord opnieuw te framen.

Hoe men daar komt, bij die CO2-reductie, is dus niet zo relevant. En als het verleden iets gaat vertellen over de aard van klimaatsubsidies om mensen te bewegen richting 'klimaatneutraal gedrag' dan mogen we onze borst nat maken. We hebben tot nu toe gezien hoe klimaatsubsidies zijn misbruikt om rijke Tesla-rijders te financieren terwijl jan-met-de-pet op in zijn stinkende Opel Kadet rondrijdt en de hogere BTW-belastingen en bijtellingen betaalt.

Terwijl die Tesla voor altijd buiten hand bereik is door de steeds verder toenemende belastingdruk en lage spaarrentes.

Het behoeft dus geen verbazing dat de VVD de 'groene agenda' van GroenLinks heeft overgenomen. Immers zien zij hetzelfde als ik: een mogelijkheid tot herstructurering van de economie en dus geld! Subsidies voor bevriende ondernemers zoals voor Shell en anderen. Iedereen die niet vertegenwoordigt werd bij de 'Klimaattafels' heeft de grootste kans te moeten bloedden voor de plannen, terwijl de klimaatpolder zichzelf de subsidies toeschuift!

Heel 'democratisch' allemaal natuurlijk, maar vooral een complexe vorm van zwendel.

GroenLinks ziet dit proces precies zo als de VVD. Het enige verschil tussen die twee partijen is wáár het geld uiteindelijk terechtkomt en wie het plan mag gaan betalen. Waar VVD'ers het klimaatverhaal als zwendel gebruiken om hun clientèle, denk aan ondernemers en multinationals, te dienen daar doet GroenLinks het omgekeerde. De partij van Klaver wil juist middels het klimaatakkoord strijden voor 'klimaatrechtsvaardigheid'. Lees: belastingen voor sociale uitgaven.

Maar uiteindelijk is het een valse tegenstelling: in de praktijk zal de grootste groep burgers het gelag betalen, terwijl een kleine groep begunstigden de subsidies gaat vangen.

Daarmee verwordt het klimaatakkoord tot een politieke speelbal voor links en rechts. De een wil handig gebruik maken van de aanwezige klimaat-attitudes onder de bevolking om zichzelf te verrijken en de ander wil dat ook. Enkel over de details zijn ze het nog niet eens. In hun arrogantie denken de partijen dat de burger het niet doorheeft waar dit alles toe gaat leiden, maar dit keer gaan ze zo ver om hun subsidiewinsten te verdelen dat over enkele maanden (of zelfs weken) de aap uit wel uit de mouw moet komen.

In ieder geval zodra het plan wordt uitgevoerd en de effecten merkbaar gaan worden! Dat kan dus ook nog wel één of twee jaar duren, jammer genoeg.

En dan hebben we het nog niets eens over de maatregeleneffectiviteit van het vodje gehad. Mooi dus, dit klimaatakkoord: een tienjarenplan voor het herstructureren van de complete economie, waarbij allerlei vrijheden geschonden worden omwille van één zogenaamd doel. Waarbij alle partijen het eigenlijk wel eens zijn over het doel, maar alleen de wijze waarop nog bespreken.