'Allah willing, Israel will be annihilated next year'

Aldus de Egyptische professor Gamal Zahran, hoofd van de afdeling politicologie te Port Said University.

Nu is het natuurlijk niet de eerste keer dat een Arabische intellectueel zich op dit soort uitspraken laat betrappen. Maar de eerste vraag die ik hen zou willen stellen is: ohja joh, hoe dan? Laat het nu net zo wezen dat het Egyptische leger letterlijk draait op subsidie uit Washington. Zodra die stopt, kan elke militair morgen zijn spullen pakken of zonder loon in dienst blijven.

Daarbij maakt het Egyptische leger gewoonweg geen kans tegen de IDF. Israël wist elke Egyptische aanval in 1948, 1967 en zelfs na verrast te worden in 1973, in hun voordeel te beslissen. Anno 2012 zal het niet anders zijn, het Egyptische leger wacht wederom een monumentale vernedering.

Maar, dergelijke filmpjes leggen ook een schaamteloze schijnheiligheid en hypocrisie bloot. Men neme de volgende frasen uit het tv-optreden van de beste professor: ‘The Palestinian cause  is the cause of all Arabs and Muslims’ en ‘I believe that the Arab revolutions ( ), generate the peoples’ hope that one day, Jeruzalem and Palestine will return to them’.

Ten eerste, zou het de professor niet sieren als het ‘the cause of all Arabs and Muslims’ was, hun regio te ontdoen van deprivatie, ongeletterdheid en het algehele gebrek aan perspectief? Zou dat geen waardiger streven zijn? Ondanks dat de straatprotesten en luidkeelse verwensingen door menigten anders suggereren, blijf ik hopen dat de Arabische volkeren primair hun eigen waardigheid nastreven, en niet de vernietiging van een florerend buurland.

De, door de professor geopperde Arabische ijver voor de vernietiging van Israel, doet vermoeden dat deze Arabische ijver terug te zien is in de financiële solidariteit met de Arabische Palestijnen. Bijna al het geld, dat via de UNWRA de Arabisch Palestijnse gebieden bereikt, komt echter uit het Westen. De VS doneert jaarlijks 268 miljoen dollar en de Europese commissie 228 miljoen dollar. In 2009 stond Nederland wereldwijd nog op de zevende plaats met 28,8 miljoen. Van een gebrek aan internationale solidariteit kon men ons, met 16,5 miljoen inwoners, niet betichten

Nu de Arabische landen, die volgens de beste prof. de Palestijnse zaak als prioriteit hebben. Tot 1973 was Israël het meest betalende land in het Midden Oosten. In 2009 gaven alle Arabische landen, mind you, dat zijn er 22, nog geen 72 miljoen dollar. Het in olie badende Qatar, dat miljoenen uitgaf om het WK voetbal 2022 binnen te slepen, doneerde bijvoorbeeld een royale 150.000 dollar aan hun Palestijnse broeders.

Als humanist kan ik niet anders dan iedereen een waardig en vrij leven toe te wensen. Zo ook gun ik de Arabische Palestijnen een eigen staat, waarin zij in vrede naast de Israëli’s kunnen bestaan. Maar die Palestijnse staat, die Abbas onlangs nog ongeveer uitriep in een toespraak bij de VN, hoe gaat die er dan uitzien?

Nogmaals, ik gun de Arabische Palestijnen hun waardigheid, maar een Palestijnse staat zou nu op politiek niveau niets meer voorstellen dan alle andere islamitische staten.Het zou doordrenkt zijn van corruptie, nepotisme, wanbestuur en outward blaming. Onder Hamas zouden deze aspecten diep religieus gekleurd zijn en onder de PA zou het voorzien worden van semi-seculiere waanzin.

Het enige verschil zou zijn dat de Palestijnse staat als ’s werelds favoriete zorgkindje aan het solidariteitsinfuus van de white man’s burden zou liggen. De Palestijnse staat is momenteel een over-geïdealiseerde utopie.

Maar aan al die haatpredikanten en opzwepende sprekers zou ik één ding willen vragen. Sta jij in de voorste linies tegenover de IDF in de Sinai? Ga jij je leven geven in een haast zekere militaire nederlaag? Ben jij degene die onbevreesd de Merkava’s tegemoet zal treden?

Nee dat ben je niet. Dat laat je over aan de jeugd. Een jeugd die door een gevaarlijke combinatie van gebrek aan perspectief en religieuze doctrine, heel ver zou gaan om enige waardigheid en waardering toegekend te krijgen door overdrachtelijke vaderfiguren als u, beste professor.

Geeft u eigenlijk wel om uw simpele voetsoldaten? Een korte gebeurtenis uit de zesdaagse oorlog schetst een weinig hoopvol precedent. In een interview met Oriana Fallaci zegt oud Israëlisch minister- president Golda Meir: ‘Na de oorlog boden we de Egyptenaren een uitwisseling van gevangenen aan. Zestig van hen tegen tien van ons. Ze antwoordden: "Maar jullie gevangenen zijn officieren, de onze fellahin! Onmogelijk.'' Fellahin, boeren.’

Dat ligt wel anders bij uw duivelse buurland. Zij ruilde vorig jaar nog 1027 veroordeelde terroristen tegen één van hun eigen simpele soldaten.

Het vernietigen van Israël zou niet uw prioriteit moeten zijn, maar u zou er meer op moeten willen lijken. Dat lijkt mij een goed begin.