Ach gossie: Duitse minister van financiën Wolfgang Schäuble 'moest huilen bij de Brexit'

Het is duidelijk de dag van wonden die nog niet helemaal geheeld zijn: zelfs na 7 maanden moeten sommige mensen nog steeds duidelijk maken hoe erg ze de Brexit wel niet vonden - en vinden.

Vergeven en vergeten blijkt nog steeds een lastig concept in sommige delen van de politiek, en dan heb ik het nog niets een over acceptatie. Vele maanden zijn er verstreken sinds duidelijk werd dat de Brexit er dan toch echt zou komen, maar dat betekent niet dat het al tijd is om eindelijk eens op te houden met zeuren over die "vreselijke, ondemocratische en rampzalige beslissing".

Sterker nog: de Duitse minister van Financiën, Wolfgang Schäuble, vindt het wel gepast om nog eventjes het verhaal over zijn 'Brexitervaring' te delen. Dat is letterlijk en figuurlijk een tranentrekkend verhaal, aangezien deze volwassen man het niet voor elkaar kreeg om het droog te houden toen het nieuws hem bereikte. "Mijn eerste reactie op de Brexit was: ik huilde", aldus de CDU-politicus.

Wat je met zo'n uitspraak moet? Vrij weinig, behalve je afvragen waarom zo'n man verantwoordelijk is voor de schatkist van één van de machtigste landen ter wereld. Is dit niet een man die juist moet snappen dat het leven doorgaat, ook na zo'n relatief ingrijpend besluit? Het leven gaat immers door. Maar nee, kennelijk niet.

Mijn advies is dan ook: hou gewoon op, accepteer het en hou je liever bezig met de gevolgen ervan: dat heeft veel meer nut dan steeds maar te blijven terugkijken naar een verleden dat toch niet veranderd kan worden. Nee, ik sprong ook geen gat in de lucht toen ik hoorde dat er een Brexit zou komen, maar dan nog: so what? Al vind je het de vreselijkste zaak van de wereld, dan nog kun je minstens wat respect opbrengen voor de democratische beslissing van een volk, dat uiteindelijk toch gesproken heeft.

Is dat nou echt zó moeilijk in plaatsen als Den Haag en Berlijn?