0,0 Oranjegevoel

Vrijdag schoot het opeens door me heen. Over precies een week speelt Oranje tegen wereldkampioen en nemesis-sinds-2010 Spanje. SPANJE! Tegen Nederland. Groter wordt het niet voor een voetbalfan. Maar een paar minuten later betrapte ik mij erop dat ik in gedachten al lang niet meer bij de opstelling was, dat ik mij niet meer zat voor te stellen hoe tegen alle verhoudingen in Robben op aangeven van Wesley Sneijder scoort in de 65e minuut en hoe de Nederlanders vechtend als leeuwen de Spaanse scharen schutten en de voorsprong vasthouden, het begin van een sensationeel kampioenschap dat pas eindigt als aanvoerder Van Persie op 13 juli in Rio de cup boven zich tilt.

Ik dacht aan de naderende verhuizing, mijn vakantieplannen, Pearl Jam op 5 juli in Werchter – eigenlijk aan alles, behalve voetbal. Wat is er met mij gebeurd? Ik ben dit jaar niet eens aan een digitaal Panini voetbalplaatjesboek begonnen, de eerste keer dat ik dit verzuim sinds ik in 1978 stickers van Rensenbrink, Passarella, en Bettega in mijn album plakte. Ik betrapte mij er op dat ik niet meer wist in welke poule Nederland was ingedeeld. Ja, wel de tegenstanders, natuurlijk, maar was het nou Groep 2, 3 of 4? En in welke steden speelde Oranje ook weer?

Want dat dit Nederlands Elftal het niet gaat worden, weet zelfs de felste Oranjefan diep in zijn hart. Drie echte voetballers voorin en daarachter acht verdedigende schavers, het is om je kapot te schamen. Wanneer is de frivole Nederlandse School verworden tot een soort Afsluitdijkcatenaccio? We speelden wel eens vaker slecht of onze pogingen stierven in schoonheid, maar deze ploeg lijkt niet eens meer de ambitie te hebben iemand te vermaken. Is er soms meer aan de hand?

Is het algemene chagrijn dat de Nederlander al een decennium teistert eindelijk op Oranje overgeslagen? Is dit het voetballistische na-ijleffect van Pim en Theo? Ons land lijkt op wel meer vlakken de weg kwijt. Waren wij ooit een lichtend voorbeeld van openheid en moraliteit, nu zitten we collectief naar binnengekeerd te brommen en interesseert het buitenland ons alleen nog als er wat te verdienen valt in schurkenstaten als Rusland, Qatar en Saoedi-Arabië.

Maar niets is zo opportunistisch als nationale saamhorigheid. Mocht Arjen Robben vrijdag oog in oog met Iker Casillas nu eens niet falen, mocht Oranje onverwachts door de poulefase komen en in de tweede ronde gastheer en favoriet Brazilië ontlopen, mochten de topfavorieten elkaar uitschakelen en voor Nederland een pad door de jungle op weg naar de finale banen wie weet?! Ik verzeker u dat als Robin van Persie die gouden bokaal in het Maracanã optilt, al het nationale chagrijn zal verdwijnen en er alsnog een epidemie aan Oranjekoorts en dito trots uitbreekt. We hebben het zo nodig en echt niet alleen vanwege die drie verloren finales.

Ik durf eigenlijk niet, slik even en zeg het dan hardop: "Nederland wereldkampioen". Mijn borst zwelt heel licht op, mijn buik kriebelt een beetje en zelfs de hamster lijkt even te glimlachen.