Historische loonstijging valt in het water door inflatie en belastingdruk

Laat één ding duidelijk zijn: deze loonstijging, hoewel significant, is een schrale troost voor de Nederlandse werknemer. De inflatie, die over de laatste drie jaar een ongekende 17,3 procent heeft bereikt, heeft de koopkracht van de gemiddelde burger uitgehold. De prijzen van alledaagse goederen en diensten zijn de pan uit gerezen, en wat de overheid ons meer geeft met de ene hand, neemt ze met de andere weer weg door middel van verhoogde belastingen en heffingen.

Interessant is de observatie van het CBS dat de loonkloof tussen mannen en vrouwen kleiner wordt, wat natuurlijk toe te juichen valt. Vrouwen zagen hun gemiddelde uurloon met 40 procent stijgen sinds 2010, tegenover 30 procent voor mannen. Maar laten we wel wezen: in tijden van economische crisis zijn procentuele loonstijgingen slechts getallen als ze niet hand in hand gaan met echte, tastbare verbeteringen in levensstandaard.

De demissionaire regering en de grote bedrijven juichen deze cijfers toe als bewijs van een bloeiende economie en een arbeidsmarkt in topvorm. Maar voor de gemiddelde Jan Modaal voelt deze zogenaamde bloei als een recessie. De krapte op de arbeidsmarkt heeft dan wel geleid tot hogere lonen, maar als deze niet adequaat gecompenseerd worden door fiscale maatregelen om de inflatie te beteugelen, dan zijn we niet veel meer dan hamsters in een rad.

Wat we nodig hebben, is een beleid dat niet alleen kijkt naar statistieken en procenten, maar naar de echte mens achter de cijfers. Een beleid dat zorgt dat wanneer de lonen stijgen, deze stijging ook echt in de portemonnee van de mensen te voelen is. Tot die tijd is de grootste loonstijging in 45 jaar niet meer dan een voetnoot in een economisch rapport dat weinig vertelt over de werkelijke uitdagingen waar de Nederlandse burger voor staat.