Bizar onderzoek van DNB: Homostellen verdelen geldzaken beter dan heterokoppels

Het is opvallend dat DNB, een financiële toezichthouder, zich bezighoudt met de vraag wie in een huishouden de boodschappen betaalt of wie de vaste lasten op zich neemt. Dit soort onderzoeken lijken eerder te passen bij een sociologische studie, niet bij een instantie die in de eerste plaats verantwoordelijk is voor het bewaken van onze economie. Wat moeten we hieruit concluderen? Dat DNB zich nu ineens geroepen voelt om de genderrollen in onze samenleving te herdefiniëren?

Volgens DNB blijkt uit het onderzoek dat binnen homostellen de financiën "gelijker" worden verdeeld dan bij heterokoppels. Beide partners in homohuishoudens betalen blijkbaar vaker even vaak de rekeningen en doen de boodschappen samen. Alsof dat de maatstaf zou moeten zijn voor gezonde financiële huishouding. Maar waarom besteedt DNB hier überhaupt aandacht aan? Hebben we werkelijk niets beters om ons druk over te maken dan de vraag wie de hypotheek betaalt?

Dit onderzoek is een klassiek voorbeeld van hoe overheidsinstanties hun mandaat oprekken om zich te bemoeien met zaken die buiten hun werkgebied vallen. De rolpatronen in huishoudens worden hier ineens een kwestie van nationale zorg, terwijl de echte uitdagingen – zoals de koopkracht, de torenhoge inflatie en de woningnood – ondergesneeuwd raken.

Wat zegt dit onderzoek werkelijk? Dat heterostellen, door eeuwenoude rolpatronen, een andere manier hebben gevonden om hun financiële taken te verdelen? Moeten we nu verwachten dat DNB zich in de toekomst ook gaat bemoeien met de kleur van onze gordijnen of de manier waarop we de afwas doen?

Dit is de zoveelste stap in de richting van een bemoeizuchtige overheid die steeds verder doordringt in het persoonlijke leven van burgers. In plaats van te focussen op haar kerntaken, lijkt DNB nu een podium te zoeken in het sociale discours, aangewakkerd door een ideologische drang om alles en iedereen gelijk te trekken. Het is tijd dat we deze overheidsinstellingen weer in hun hok krijgen en hen dwingen zich te richten op wat echt belangrijk is: het beschermen van onze financiële stabiliteit, niet het dicteren van hoe we onze huishoudens moeten runnen.