Februari's vurige record laat Moedernatuur ons uitlachen over onbezonnen klimaatbeleid

Ja, wereldwijd tikten we gemiddeld 13,54 graden aan, wat 0,81 graad warmer is dan het gemiddelde over de periode 1991 tot 2020. Een record, jawel, maar laat ons even stilstaan bij de absurditeit van de situatie. In Nederland, het land dat voorop loopt met windmolens en waar we de zon nauwelijks gezien hebben de afgelopen maanden, ervaren we ook de warmste februari ooit gemeten. Ironisch genoeg zou je bijna denken dat ons agressieve klimaatbeleid, met al zijn windmolens die als paddenstoelen uit de grond schieten, de regenwolken naar ons toe heeft getrokken.

Is dit het toonbeeld van succesvol klimaatbeleid? Het lijkt erop dat onze obsessie met duurzaamheid en het terugdringen van CO2 ons in een paradox heeft gebracht waarin de natuur zijn eigen gang gaat, ongeacht hoeveel windturbines we plaatsen of hoe streng onze milieuregels zijn.

Deze recente warmterecords zouden een moment van bezinning moeten zijn, een teken dat het tijd is om de balans op te maken. We storten miljarden in duurzaamheidsprojecten, jagen burgers op kosten en beperken onze economische groei, terwijl de aarde zich van haar meest grillige kant laat zien. Misschien is het tijd om onze aanpak te heroverwegen, om te investeren in adaptatie in plaats van louter preventie. Misschien is het tijd om te erkennen dat het klimaat een complex systeem is dat we niet naar onze hand kunnen zetten met politieke besluiten of goede bedoelingen. Het is tijd voor realisme in het klimaatdebat, en een beleid dat rekening houdt met zowel mens als natuur, zonder de een op te offeren voor de ander.