'Niets mis met WOII-vergelijkingen'

Men kan zeggen dat de eerste twee jaren van de Duitse bezetting voor Joden een mensenrechtelijke crisis zonder weerga waren. En tegelijk kunnen (en mogen) we zeggen dat corona een mensenrechtencrisis is. Grondrechten worden geweld aangedaan alsof het niets is. In feite heerst er nu de dictatuur van de bange meerderheid.

FVD-voorman Baudet heeft deze week een kort geding aan zijn broek van Joodse organisaties. Zij eisen een verbod op Baudets vergelijkingen tussen de coronamaatregelen en de Jodenvervolging. In Amsterdam betitelde wethouder Kukenheim (Zorg, D66) die als ‘smakeloos en kwaadaardig’. In de gemeenteraad riep zij mij op er afstand van te nemen.

Dat doe ik niet. In de eerste plaats: het politieke debat mag niet door rechters worden ingeperkt. Alleen oproepen tot fysiek geweld zijn ontoelaatbaar. Nog belangrijker: Historische vergelijkingen behoren tot de essentie van het politieke debat. Dus een vergelijking (niet: gelijkstelling) met WOII is niet off limits. Er zijn altijd verschillen en overeenkomsten.

Nu de kennis over de Duitse bezetting (1940-1945) is weggezakt (door slecht onderwijs), weet het gros van de Nederlanders enkel van de industriële massamoord op de Joden. Doch hetgeen daaraan voorafging is essentieel. Dáárop is Baudets vergelijking gericht.

In Nederland reageerde het overgrote deel van de bevolking gelaten op de ‘uitstotingsmaatregelen’ van de Duitse bezetter tegen hun Joodse landgenoten. (De Februaristaking in 1941 was, eenmalig, de uitzondering.) De meeste mensen waren het er niet mee eens, maar deden uiteindelijk niets. In 1941 werden de Joodse ambtenaren ontslagen; Joden werd de toegang tot cafés en restaurants, schouwburgen, bibliotheken en sportclubs verboden. De Duitse maatregelen zonderden de Joden van de wijdere samenleving af. Niemand vermoedde in 1941 dat vanaf juli 1942 de deportaties naar Polen zouden beginnen.

Nu de vraag naar de geoorloofdheid van de WOII-vergelijking. Via de QR-codes worden ongevaccineerde mensen afgezonderd. Hun sociale leven wordt beperkt. Zij worden tweederangs burgers. Ongevaccineerden lopen zelfs de kans hun baan te verliezen als binnenkort werkgevers naar hun vaccinatiestatus mogen vragen.

Dít is het cruciale punt: De meerderheid van de bevolking vindt dit alles wel best. Dus moet je wel een bord voor je kop hebben om de parallel met die eerste twee jaren van de Duitse bezetting niet te zien.

En die afzondering van ongevaccineerde mensen gebeurt, overigens, zónder medische noodzaak, want, zoals bekend: gevaccineerden kunnen het virus oplopen en weer doorgeven. De uitspraak van De Jonge dat corona een ‘epidemie onder de ongevaccineerden’ is, is pertinent onwaar. Het is een schoolvoorbeeld van de angstpropaganda waarmee de regering mensen tot het nemen van het vaccin wil pressen.

Daarbij is extra kwalijk dat de mortaliteit van corona vergelijkbaar is met de mortaliteit van een zwaar griepseizoen, zoals laatstelijk in 2018.

Het gaat alle perken te buiten om een land daar twee jaar voor op slot te zetten. Het is volstrekt disproportioneel.

In dat kader is de Rijksoverheid zélf ernstig nalatig is gebleven door de coronazorg niet tijdig op te schalen. In dat opzicht gaat ook het Amsterdamse college van B & W niet vrijuit gaat. Al vorig jaar had het over het uitblijven van de opschaling van de ziekenhuizen de noodklok moeten luiden.

Dat is dus allemaal niet gebeurd. Het getetter van wethouder Kukenheim over Tweede Wereldoorlog-vergelijkingen dient om de aandacht af te leiden van haar wanbestuur.