De Europese Unie sloopt onze pensioenen, maar het woord is aan ú in maart 2021!

1. Koopkrachtverlies. Vanaf 4 januari 1999 werden beurskoersen, de waarde van obligaties en opties aan de beurs weergegeven in euro’s. Munten en bankbiljetten werden op 1 januari 2002 gelijktijdig ingevoerd in twaalf landen die deel uitmaken van de Europese Unie. 2,20 gulden werd gelijkgesteld aan 1 euro. Door de sterke gulden te voegen bij zwakke munten als de lire, pescudo en drachme is de euro veel minder sterk geworden dan de gulden was. Het gevolg is gigantisch koopkrachtverlies van de noordelijke EU-landen met een ooit krachtige munt, waaronder Nederland. Dit koopkrachtverlies is voor mensen met een hoog pensioen te dragen. Maar voor velen met een laag pensioen en een veel minder goed pensioen is het een sociaal probleem. De euro is goed voor de exportpositie, maar een ramp voor sociaal zwakkeren, waaronder onze ouderen met een laag pensioen.

2. Beleggingsverlies. In de EU leven we onder het financiële dictaat van de Europese Centrale Bank. Het monetaire beleid van deze instelling is erop gericht om de rente ultiem laag te houden om Zuid-Europese landen de mogelijkheid te bieden goedkoop te lenen en een torenhoge schuldenlast op te bouwen. Zo kunnen die landen het hoofd boven water houden. Daar hebben wij veel last van. Want het gevolg is dat via de ultiem lage rekenrente geen prijsindexatie gegeven kan worden en pensioenfondsen moeten korten. In het nieuwe pensioenstelsel wordt het nog slechter: pensioenfondsdeelnemers krijgen beleggingsrisico’s vol om de oren. Ze hebben geen zeggenschap en geen eigendom over hun gestorte geld, maar wel de risico’s. Ouderen worden gedwongen om in obligaties beleggen die niet renderen met nul procent rente, maar wel een gigantisch risico lopen als de rente een flipje naar boven maakt. Onze pensioenfondsen zijn overgeleverd aan de financiële luimen van de ECB en die luimen zijn ons niet goedgezind.

3. Solidariteitsdwang. Nederland heeft met hard werken en spaarzaamheid een fraaie pot met pensioenvermogen opgebouwd van 1.500 miljard euro. Daarnaast kennen wij het omslagsysteem, het basisinkomen voor gepensioneerden, de AOW. Anderen EU landen kennen enkel het omslagsysteem. Zuid-Europese landen hebben een sterk krimpende bevolking omdat er niet de benodigde gemiddeld 2,1 kinderen zijn om de bevolking stabiel te houden, maar 1,2 kinderen. Dat betekent dat steeds minder werkende jongeren het pensioen moeten betalen voor steeds meer ouderen. Dat kan op den duur niet uit en dat zien we dus nu al volop gebeuren. Daarbij komt dat Nederlanders tot 67 jaar doorwerken en Zuid-Europese landen tot 62 jaar. Wat er dan gebeurt in een systeem dat gekoppeld is zoals in de EU? De landen die ‘zielig’ bevonden worden moeten gesteund worden door landen die vermogend zijn. Dat betekent ons geld overhevelen. Wij steken ons is gigantische schulden om Fransen met 62 met pensioen te laten gaan.

Wij hevelen geld over naar landen die bij voortduring hun zaken niet op orden hebben en weigeren te hervormen, zoals de Europese Rekenkamer recentelijk heeft gemeld. Wij worden gedwongen tot een absurde vorm van solidariteit. Maar een solidariteit die afgedwongen wordt is geen solidariteit: het is een perversiteit. Het is bizar dat onze regering hieraan meedoet. Maar het calvinisme stroomt ons nog door de aderen, meegaand als we zijn. Zelfs onze DNB-voorman Klaas Knot wil dat wij nog meer soevereiniteit overdragen. Hij is blijkbaar bevangen door de perverse solidariteitsdwang.

4. Inflatiedreiging en hyperinflatiedreiging. Al voor corona was de EU-schuldenberg torenhoog om de zwakke EU landen boven water te houden. Nu is er het EU Herstelfonds bijgekomen waardoor alle sluizen van schuldfinanciering zijn opgegaan. Het zou allemaal kunnen: ‘stil maar wacht, alles komt goed,’ zeggen de centrale bankiers. De schulden zouden wel afbetaald worden in Sint Juttemis. Als normatief schuldenplafond geldt 90% van het bnp (Reinhart & Rogoff). Nederland zat daar ver onder maar door corona en financiering van zwakke EU-landen dreigen we die norm te overtreffen. We betreden onbekend terrein waar geen enkele econoom nog de weg kent. Deze monetaire financiering kan tot hyperinflatie leiden, waardoor de torenhoge schulden, maar ook onze fraaie pensioenpot, als sneeuw voor de zon verdwijnt. Sorry!

5. Duurzaamheidsdwang. De EU wil onze pensioenfondsen via regelgeving dwingen in groene doelen te laten beleggen. Dat onze pensioenfondsen niet meer mogen beleggen in kinderarbeid en schadelijke zaken als tabak is een goede zaak. Maar wat te denken van gedwongen beleggen in groene doelen, zoals zonnecollectoren en windmolens? Het argument is dat groene beleggingen goed renderen. Het is niet waar. Dat soort infrastructurele investeringen renderen niet of zeer slecht. Bovendien kun je op je vingers natellen dat als het beleggingsuniversum waaruit je sterke beleggingen kunt selecteren, ingekrompen wordt, dat dit sowieso ten koste gaat van sterkere beleggingsmogelijkheden, dus ten koste van rendement van onze pensioenfondsen, dus ten koste van hun deelnemers.

De EU heeft slechts één doelstelling voor ogen: een federale staat bouwen met alle geopolitieke macht aan de Europese instellingen. Het is een verderfelijke machtswellust die nergens toe leidt. De macht die we al hebben is die van de Europese handel, maar daar hebben we de megalomane EU niet voor nodig. Logisch dat met begerige ogen gekeken wordt naar landen die door hard werken, spaarzaamheid en solide bestuur relatief welvarend zijn geworden. Zo wordt gekeken naar ons grote pensioenvermogen. Dat vermogen kan dienen voor de EU landen die zwak zijn en zielig worden bevonden. De EU sloopt onze pensioenen.

Sinds Brexit is de politieke samenstelling van de EU niet meer evenwichtig, maar zijn we overgeleverd aan het dictaat van Frankrijk en Duitsland, de kabel. Rutte komt niet verder dan “liebe Angela”. Onze onafhankelijkheid en soevereiniteit heeft Nederland al het goeds gebracht dat we nu kennen. Maar onze belangen worden al zo lang verkwanseld door onze regering aan de EU. We roepen al zo lang dat we moeten bedingen bevoegdheden terug te halen. Het is aan dovemansoren. Het werkt niet. Genoeg is genoeg. De enige logische conclusie is dat we dan niet langer bij een club moeten blijven die onze belangen zó schaadt.

Frits Bosch, auteur van “Risico als obsessie”, “Dat is het risico”, “Wereld op een keerpunt” “Onbehagen bij de elite”, “Schaft ook Nederland zich af?” en “Feminisme op de werkvloer”.