Column Jan Roos: 'Ik geloof niet meer in onafhankelijke rechtspraak'

Het ging mij dus altijd over maatschappelijk onrecht. Nooit over justitieel onrecht. Daar had ik de eerste 43 jaar van mijn leven namelijk niet mee te maken gehad. Geen strafblad en nooit in aanraking met de politie geweest. Liever gezegd, gewoon een nette, zich aan de wet houdende, burger. Natuurlijk las ik weleens over rechterlijke uitspraken die mijn wenkbrauwen deden fronsen. Eigenlijk altijd omdat ik de strafmaat veel te laag vond voor hetgeen wat was aangericht door de dader. Totdat ik dus zelf in de rechtbank moest verschijnen. Mijn mond is opengevallen. Onze rechtsstaat kraakt in zijn voegen. En niet alleen maar omdat ik, ook nu weer in hoger-beroep, ben veroordeeld vanwege een mishandeling. Maar om de manier waarop. Ik ga het jullie voor het eerst allemaal vertellen.

Ik kwam voor het café de kleinzoon van meneer en mevrouw Blog tegen. Hij bood mij een biertje aan om mij te bedanken. Samen gingen we op het terras zitten om over zijn Joodse grootouders te praten. Zij waren in Amsterdam overvallen, in puin geslagen en net zolang gemarteld totdat ze vertelden waar hun spaargeld lag. Het hele huis werd leeggehaald en de sierraden van hun lijf getrokken. Opa Samuel werd dusdanig mishandeld dat hij doof en blind is gebleven. Je moet weten dat deze mensen dik in de tachtig en concentratiekampoverlevers waren. De gestolen 15.000 euro was heel erg, maar mevrouw Blog had nog het meeste verdriet om haar gestolen ketting met hanger. Die had zij van haar moeder gekregen, die Auschwitz niet had overleefd. Enfin. Ik ben bij Geenstijl een crowdfund voor die arme mensen gestart en uiteindelijk kon ik een cheque van 25.000 euro en een speciaal voor haar gemaakte identieke ketting met hanger, die door een anonieme donateur was geschonken, overhandigen.

Na een paar biertjes, mijn vriendin was in de tussentijd ook aangeschoven, moest ik naar het toilet en liep langs een tafeltje met luidruchtige jongeren. Eentje riep: daar heb je Jan Roos, die kankerracist. Een ander: vieze kankerhomo. Ik reageerde dat ik in mijn eigen dorp was en geen zin in dit soort onzin had. Ik kreeg nog meer scheldwoorden over me heen waarop er ook werd gezegd dat ik mijn smoel moest houden anders zouden ze me vermoorden. Er werd ook nog verteld dat ze wisten waar ik woonde en dat ze ook mijn kinderen en vriendin zouden ombrengen. Niet echt een luchtig gesprekje, kan je wel stellen. Ik zei nog iets onvriendelijks terug, waarop er werd opgesprongen en het “slachtoffer” agressief op mij kwam afstuiven. Ik hield hem van mij weg, waarop hij nogmaals heel dichtbij ging staan terwijl de bedreiging bleven doorgaan. Toen ik hem een beweging zag maken heb ik uit een reflex van pure zelfbescherming hem weggeduwd. Tegen zijn gezicht, waarvan hij een bloedlip kreeg. Dat was het, meer niet. Er ontstond natuurlijk een hele heisa met geschreeuw en geduw. Uiteindelijk ben ik, met een door alle bedreigingen doodsbange vriendin, naar huis gegaan. Een half uur later stonden er drie agenten in mijn woonkamer, terwijl ik in mijn onderbroek door haar uit mijn bed werd gehaald.

Mij wordt kwalijk genomen dat die jongen minderjarig was ten tijden van het incident. Maar wat doet een 16-jarige om 23:30 op een woensdagavond bier drinkend op een terras? En waarom valt hij op zijn leeftijd, in groepsverband, een volwassen man aan? Hoezo zeg je, als je pas zestien bent, dat iemand gaat vermoorden? Overigens vind ik die “minderjarig” specificatie nogal dubieus, als je nagaat dat er mensen overhoop worden gestoken door jongeren van veertien. En moet ik iemand die groter is dan ik om zijn geboortedatum vragen als ik mezelf verdedig tegen zijn aanval? Wat is dat voor onzin. Vragen waar geen antwoord op is gekomen. Ik sta wel opeens bekend als kindermepper. De agenten die mij kwamen “arresteren” vonden het vooral lullig voor mij. Het groepje jongeren, waar ook volwassen mannen bijzaten, stond bekend als vervelend. Een van die gasten was zojuist uit de gevangenis gekomen en riep dat ie me niet kon doden omdat hij anders zijn voorwaardelijke vrijlating zou verliezen. Niet echt padvinders, kan je dus wel zeggen. Later bij het verhoor kwam ik erachter dat die jongen ook opeens een losse tand zou hebben gehad en een hersenschudding. Van een vuistslag krijg je zulk letsel. Ik had hem alleen geduwd. Dus ik kreeg als snel het gevoel dat het hele incident werd opgeblazen.

De eerste keer bij de rechter kwam ik zonder advocaat. Ik was er zo van overtuigd dat ik vrijgesproken zou worden dat ik mezelf wel kon verdedigen, dacht ik. Ook omdat een politieman mij eerder opbelde of ik mediation zou willen. Toen ik zei dat dat prima was belde hij even later op dat de tegenpartij dat niet wenste en dat het nu zeker geseponeerd zou worden. Niet dus, maar dan maar in de rechtszaal, dacht ik heel naïef. Ik werd veroordeeld. Een geldboete en een schadevergoeding moest ik betalen. Het OM eiste de hoogste straf en de rechter gaf mij die ook. Nogmaals, ik verdedigde mezelf tegen een agressieve groep na doodsbedreigingen en had geen strafblad. Ik ging natuurlijk in beroep.

Afgelopen maand moest ik weer voorkomen. Dit keer had ik een advocaat mee. Het OM eiste nu opeens het dubbele van wat ze eerder eiste. Daar is totaal geen juridisch kader voor aangezien ik al de hoogste straf heb gekregen. Mijn advocaat wist niet wat hij hoorde. Een firtsoffender die de dubbele standaard krijgt opgelegd. Ook zei die officier van justitie dat ik niet alleen dronken was, maar ook gesnoven had. Nu moet je weten dat ik niets met drugs heb of te maken wil hebben. De reden dat hij dat zei is omdat een van mijn aanvallers dit had geopperd in zijn getuigenis. Ik zou bloeddoorlopen ogen hebben gehad. Het OM nam mij ook kwalijk dat er geen drugstest was gedaan door de politie. Ik zou hen dusdanig hebben geïntimideerd, in mijn onderbroekje, dat ze die niet meer durfden af te nemen. Dat zijn twee extra tenlasteleggingen zonder enig bewijs van het OM. Dat de advocaat van de tegenpartij, die overigens afwezig was bij de zitting, dit soort onzin in de schoot van de rechter legt is tot daaraan toe. Maar dit was het Openbaar Ministerie, een overheidsorgaan dat mij van drugsgebruik en intimidatie van de politie beschuldigt, zonder enig bewijs te kunnen overleggen. Liever gezegd, die zegt dat ik dat bewijs onmogelijk heb gemaakt. Een Openbaar Ministerie dat dingen verzint om de zaak nog heftiger te maken. Wat is daar het idee achter? Barbertje moest dus hangen.

De uitspraak was weer een klap in mijn gezicht. De absurde verdubbeling van het OM was weliswaar komen te vervallen, maar toch weer veroordeeld voor een geldboete en een strafblad. In het vonnis stond overigens iets opvallends. Zo ook te lezen in het AD: “Het hof merkt op dat de mishandeling niet alleen schokkend moet zijn geweest voor het slachtoffer, maar ook voor omstanders die op en bij het terras waren.” Maar er waren geen omstanders. Het terras was leeg. Alleen de kleinzoon, mijn vriendin, die allebei niet als getuigen werden geaccepteerd want bevooroordeeld, en ik en het groepje jongeren, die allemaal wel als getuigen werden geaccepteerd terwijl zij mij mede verbaal en fysiek aanvielen, waren aanwezig. Anders waren er wel meer getuigen geweest. Het hof houdt dus in haar strafmaat rekeningen met omstanders, die er niet waren. Mijn gevoel voor onrecht is hiermee extra aangetast. Ik geloof niet meer in onafhankelijke rechtspraak. Het OM doet aan karaktermoord met verzonnen tenlasteleggingen en het hof straft mij extra vanwege omstanders die geschokt zouden zijn, die alleen helemaal niet waren. Dit is geen rechtsstaat meer, dit is een vooringenomen proces waar vrouwe Justitia haar blinddoek heeft afgedaan en op de man wordt gespeeld. Natuurlijk ga ik in cassatie, want dit onrecht ga en kan ik niet accepteren.