Column Jan Roos - Coronacrisis toont: zwakkelingen Bruno Bruins en Kajsa Ollongren moeten zich thuis gaan schamen

Ik ga iets doen dat alle deuggleuven, juich-BN'ers en applausmachines niet leuk zullen vinden. Maar dat doet me weinig, daar zij mij al sowieso niet leuk vinden en ik verre van een allemansvriend ben. Ik twitterde vijf dagen geleden: 'In crisistijd komen ware leiders boven drijven.' Dat is, naast een open deur, ook tweeledig bedoeld. Want niet alleen komen in zware tijden de helden in zicht, maar ook de slampampers. En van mensen met een ruggengraat als een tuinslang hebben we er in dit gefeminiseerde land meer dan genoeg.

Neem nou de gisteren afgetreden zorgminister Bruno Bruins. Op social media stonden ze van links tot rechts weer te gillen dat hij een uitstekend minister van medische zorg is geweest. Dat we hem danken zijn voor zijn tomeloze inzet en fantastisch werk. Dat we trots op hem zijn en dat we hem beterschap wensen en rust om bij te komen van zijn verschrikkelijk moeilijke taak, nadat hij zijn ontslag indiende omdat hij het allemaal niet meer aankon.

Bruins poepte geen bloed, Bruins lag niet aan de beademing vanwege corona, Bruins was moe. Oververmoeid. De eerste vraag die door mijn brein ging toen ik het nieuws van zijn ontslag nam: waarom zit zo'n slappe hap op zo'n positie? We zijn pas een paar weken in crisis. De zware tijden moeten nog komen. En meneer zakt nu al door zijn hoeven. Wat doet zo'n zwakke broeder daar? En nog wat, wat is dit voor voorbeeld voor al dat medische personeel dat dag en nacht mensenlevens probeert te redden? Hun grote baas stopt na een paar weken wegens oververmoeidheid. Zullen zij niet allang oververmoeid zijn, denk je? Moeten zij dat voorbeeld volgen? De gevolgen zouden desastreus zijn.

En hoe zit het eigenlijk met Kajsa Ollongren? De Minister van Binnenlandse Zaken, die - geheel ongrondwettelijk - in functie ziek thuis zit terwijl iemand anders ook Minister van Binnenlandse Zaken is geworden. Mevrouw had complicaties na een holte-operatie. Heel vervelend. Ik kan het weten. Ik ben twee keer aan mijn holtes geopereerd, waarvan één keer met complicaties. Heel pijnlijk en vervelend. Alleen: dat duurt geen half jaar. Hoogstens een paar weken. Mag nu eens duidelijk worden wat mevrouw echt mankeert of mankeerde? Want straks weer een uitvaller kunnen we echt niet gebruiken.

In dit land, waar kracht als gevaarlijk wordt gezien en zwakte wordt ontvangen met applaus, zou het fijn zijn als de sterke mensen nu komen bovendrijven en zwakkelingen zich thuis op de bank gaan zitten schamen.