Hij ging in gesprek met Sid Lukassen en plaatste een foto op online sociale media kanalen. Hij sprak met de pers over politiek-inhoudelijke zaken, relevant voor zijn functie in de democratie. Niet veel later moest hij weg bij GroenLinks. Zonder rancune leverde hij zijn zetel vervolgens in. Ten slotte kreeg Zihni Özdil stank voor dank. Wat de casus Özdil in ieder geval laat zien is dat sektarisch denken in de politiek springlevend is. Nu is het erg lastig om een definitie te geven van het woord sektarisch. Maar je zou het kunnen zien als een karaktereigenschap van een groep mensen of een groepje, die niet accepteren dat je niet eenzelfde mening hebt op één bepaald onderwerp. Sterker nog: het rondbazuinen van die 'andere mening' zien zij onterecht als een 'aanval op eigen geloofwaardigheid'.
Als we kijken naar wat Özdil gezegd heeft dan was er geen schade voor GroenLinks. Maar GroenLinks heeft zichzelf door haar sektarische reactie op enige vorm van lauwe onenigheid wel in de kijker gespeeld. En niet op een positieve manier. Dat sektarische denken blijkt vooral uit de wijze waarop de partij is omgegaan met Özdil. Zo kreeg het voormalig Kamerlid de volgende appjes:
"‘Ik wil dat je helemaal niet meer twittert totdat wij elkaar gesproken hebben"
Özdil reageerde vervolgens vlijmscherp en als een man die weet wat het is om volksvertegenwoordiger te zijn:
"Laten we voor jouw bestwil en voor de geloofwaardigheid van GroenLinks als vrijzinnige partij, doen alsof je dit bericht, waarin je een Kamerlid het zwijgen probeert op te leggen, niet hebt verstuurd"
De linkse held is daarmee een voorbeeld op links. Ja, ze zijn er nog! Hij is er één van. En dat verdient alle lof. Simpelweg omdat hij zijn eed als volksvertegenwoordiger hooghoudt en zich niet tot in het extreme laat dwingen door het keurslijf van afgedwongen fractiediscipline. Nu is fractiediscipline soms prima, maar op dit moment van schrijven lijkt de fractiediscipline in de Nederlandse politiek soms te ontaarden tot sektarisch gedrag.
Sommigen zullen nu vergelijkingen maken met de
casus Henk Otten (FVD) en roepen om 'gelijke behandeling'. Echter gaat het hierbij niet om gelijke gevallen. Er is één belangrijk verschil. Waar Özdil zijn mening gaf over
beleid en wetgeving in de rol van
volksvertegenwoordiger, daar stapte
Henk Otten naar de media in de rol als
bestuurder om zijn gal over de
koers van een politieke partij te ventileren. Het verschil zit hem dus in het onderwerp en de toepassing.
Jammer om te zien dat men zo paniekerig reageert bij de partij van Jesse Klaver, maar prachtig om te zien hoe heldhaftig Özdil de situatie aanpakt. Je hoeft het namelijk niet altijd op álle onderwerpen met elkaar eens te zijn. Dat de partij niet met deze interne diversiteit bleek om te kunnen gaan en Özdil nu excluded is opmerkelijk.
