Shari-ja of nee?

Donderdag 29 september voerde de Tweede Kamer een debat over de vraag of er wel of geen sprake is van sharia-gerelateerd recht in Nederlandse rechtbanken. Na het debat werden er opvallende conclusies getrokken: er was geen onderzoeksrapport, de PVV verzon maar wat, had geen voorbeelden en er zou zelfs helemaal geen sharia in Nederland zijn.

De PVV heeft in tegenstelling tot wat men stelde nooit gesproken over een onderzoeksrapport. Er was eigen onderzoek verricht en wel middels literatuurstudie, het bekijken van diverse vonnissen en gesprekken met gedupeerden.

Of er sharia-gerelateerde rechtspraak in Nederland bestaat is eigenlijk de vraag ook niet. Dat bestaat. En wel door middel van het IPR (internationaal privaatrecht). In Nederlandse rechtbanken kan er op basis van het IPR recht worden toegepast uit landen als Somalië, Iran of Afghanistan. Deze landen hebben geheel of gedeeltelijk de sharia ingevoerd. Wanneer op basis van deze rechtssystemen in Nederlandse rechtbanken recht wordt gesproken blijft dat recht gefundeerd op de sharia. De PVV spreekt dan ook over sharia-gerelateerd recht, de rest houdt het op b.v. Somalisch recht. Het lijkt een semantische discussie. Gaat het over een auto dan spreekt de PVV ook over een auto. De rest houdt het blijkbaar liever bij een voertuig.

Voorbeelden van shariarecht in Nederland werden overigens ook gewoon gegeven. Zo wees de PVV er op dat het nog steeds mogelijk is polygamie te laten erkennen (ook het kabinet heeft dit aangegeven in de brief over huwelijks- en gezinsmigratie van 28 april 2011). Hetzelfde geldt voor verstoting. De Wet Conflictenrecht Echtscheidingen (WCE) artikel 3, lid c maakt het mogelijk dat verstoting kan worden erkend als de vrouw ermee instemt of dat zij zich erbij neerlegt. Je ergens bij neerleggen doe je echter omdat hetgeen je eigenlijk wilt, niet lukt, niet kan of je onmogelijk wordt gemaakt. Zowel polygamie als verstoting zien wij terug in de sharia. Heldere voorbeelden dus.

Ten slotte de bewering dat er helemaal geen sharia in Nederland is. Deze bewering wordt gedaan door dezelfde mensen die stellen dat er geen massa-immigratie is, de integratie is geslaagd en de massale toestroom van kansarmen ons welvaart heeft gebracht. Gemakshalve vergeet men even dat er in 2010 nog een immigratierecord werd gebroken: in totaal 150.000 immigranten. Verder is de oververtegenwoordiging van niet-westerse allochtonen in de bijstand, schooluitval en criminaliteit blijkbaar niet relevant en de door onderzoeksbureau Nyfer in kaart gebrachte kostenpost van 7,2 miljard per jaar zal dan ook wel verzonnen zijn.

Maar de waarheid is dat er wel degelijk massa-immigratie is, net als dat er ook sharia is. Overal om ons. Veel mensen, net als Tofik Dibi, associëren de sharia enkel met het afhakken van handen, het stenigen van vrouwen of het doden van homoseksuelen. Dat is inderdaad sharia. Maar sharia is veel meer. Je kunt het vertalen met ‘de weg’. De weg naar de bron (Allah). Het is echter geen wetsboek in westerse zin. Primair is het een religieus-ideologische plichtenleer gedestilleerd uit de koran, de hadith (en de daarin te lezen soenna), analogie ( qiyas) en de overeenstemming die geleerden hebben bereikt (idjma).

Wat dit in praktijk betekent kun je onder meer lezen in het boek ‘Umdat al-Salik’ van al-Misri (ook wel bekend als ‘The Reliance of the Traveller’). Maar je kunt ook kijken naar het Nederland van vandaag de dag. Halalvlees, hoofddoeken, boerka’s, gescheiden zwemmen, een fatwa van een zogenaamd vrijzinnige strandpartij, islamitische advocaten die niet hoeven op te staan voor de rechter, onderdrukking van homo’s en vrouwen en bedreiging en geweld jegens islamcritici.

Voor de PVV betreft de discussie ten diepste een principiële kwestie. De PVV is van mening dat de invloed van een veertienhonderd jaar oude totalitaire en barbaarse ideologie zo klein mogelijk dient te zijn. Buiten de rechtbank maar zeker ook daarbinnen.