Zomaar wat christelijke principes: Mirjam Bikkert over immigratie
Zie, dames en heren, een nieuw hoofdstuk in het Grote Boek van de Nederlandse Politiek is geopend. We verwelkomen vandaag met open armen de relatief verse fractievoorzitter van de ChristenUnie, Mirjam Bikker. Ze heeft namelijk iets zeer belangrijks te zeggen. Ja, het is zelfs zo belangrijk dat het woordenboek "Bikker" zou kunnen definiëren als "een persoon die zeer, zéér belangrijke dingen te zeggen heeft".
Ze is net de arena ingestapt als leider van haar partij en heeft al duidelijk gemaakt dat de ChristenUnie niet als een rietstengel in de politieke wind zal meebuigen. Jawel, de ChristenUnie is niet het type partij dat zomaar met de tijdsgeest meewaait. Behalve natuurlijk, als die wind toevallig de stank van de Toeslagenaffaire wegblaast. Maar dat terzijde, daar praten we nu niet over.
Bikker heeft een boodschap, die ze met haar hele christelijke hart gelooft: de partij zal niet toegeven aan de kritiek op het immigratiebeleid van het kabinet. Ze wil niet dat er strenger wordt opgetreden. Burgers moeten maar accepteren dat hun steden en dorpen onherkenbaar veranderen door de massale instroom van kansenparels uit, met name, het Midden-Oosten. Ze heeft besloten dat dit haar heuvel is om op te sterven, omdat, weet je, ze blijkbaar geen andere problemen kan vinden waarover ze zou moeten opstaan.
En de ironie? Nou, laat me even nadenken. Misschien de christelijke waarden en principes die ze zo dapper verdedigt. Dezelfde waarden en principes die zich tijdens de Toeslagenaffaire op een mysterieuze manier naar de achtergrond verschoven. Want laten we eerlijk zijn, het is voor een ultralinkse politica makkelijker om te vechten tegen kritiek op de invasie van burqa's dan om recht te doen aan de slachtoffers van institutioneel falen.
Help DDS deze moeilijke tijden door te komen. Help ons een vuist te maken tegen de mainstream media én tegen het partijkartel. Strijd zij aan zij met ons. Doneer op BackMe en strijd zij-aan-zij met DDS tegen het de globalistische elites.
Maar laten we niet te hard zijn voor Mirjam Bikker. Ze heeft tenslotte een grote taak voor de boeg: haar eigen geloofwaardigheid opbouwen en tegelijkertijd de christelijke waarden en principes beschermen. Het is duidelijk een zware last om te dragen. We wensen haar veel geluk en kijken vol spanning uit naar haar volgende toespraak. Want wie weet wat voor 'groot nieuws' ze dan heeft te melden? Laten we hopen dat het net zo betekenisvol is als deze laatste openbaring.
