De cijfers zijn glashelder. En ze zijn vernietigend voor Geert Wilders: nog maar 62% van de PVV-kiezers zegt vertrouwen te hebben in hun eigen partijleider. Dat is niet zomaar een dipje. Dat is een historische instorting van vertrouwen. In februari 2024 lag dat percentage nog op 98(!) procent. Een jaar later is daarvan ruim een derde verdampt. Volgens
het RTL Nieuwspanel is dit het laagste vertrouwen ooit gemeten onder PVV-stemmers. En eerlijk is eerlijk: het is geen verrassing voor wie DDS volgt.
Wilders verliest de regie – en zijn achterban ziet het
Lang gold Geert Wilders als onaantastbaar binnen zijn eigen partij. Zijn achterban was loyaal, zijn positie onaangevochten. Maar tijden veranderen. En wie vandaag de reacties leest onder zijn tweets, wie praat met mensen op straat, merkt het onmiskenbaar: de PVV-leider is de grip op zijn eigen achterban aan het verliezen.
Waarom? Omdat hij belooft, maar niet levert. Omdat hij schreeuwt, maar niet handelt. Omdat hij de strijd aan ging met het kartel, en vervolgens in datzelfde kartel plaatsnam.
Van 98% naar 62%: hoe Wilders zijn geloofwaardigheid verloor
Het vertrouwen van PVV-stemmers kelderde niet zonder reden. DDS somt de oorzaken voor je op:
- De Oekraïne-draaikonterij: eerst fel tegen wapens en miljardensteun, maar na de formatie schuift Wilders zonder morren aan bij een kabinet dat exact dát beleid voortzet.
- De spreidingswet: ooit het symbool van alles wat de PVV wilde afschaffen. Nu? Wilders “is boos” dat het pas in 2026 verdwijnt… maar doet verder helemaal niets. Faber blijft minister. De wet blijft wet.
- Woningnood en migratie: de kernproblemen voor de PVV-achterban worden niet aangepakt, maar onder het nieuwe kabinet eerder verergerd.
Wat krijgen de kiezers wél? Drie snelwegen met 130 km/u. En
een trotse tweet van Wilders die dat een “
ingeloste verkiezingsbelofte” noemt. Het is alsof de kiezer voor een maaltijd stemde – en een pinda kreeg toegestopt.
Dit is geen oppositie, dit is overgave
Hier bij De Dagelijkse Standaard schreven we het al vaker: Wilders is niet langer de rebel die hij ooit was. Hij is veranderd in een bestuurlijke pion die kritiekloos zijn eigen ministers verdedigt, en ondertussen niets concreets weet te realiseren van zijn oorspronkelijke programma.
Deze vertrouwenscrisis is geen momentopname. Het is een structurele waarschuwing van zijn achterban: wij pikken dit niet meer. Wie beloften breekt, wie het systeem in stand houdt, en wie geen vuist maakt, verliest zijn legitimiteit.
(Artikel gaat verder onder deze oproep) Steun DDS! De Dagelijkse Standaard vecht tegen de stroom in en brengt u het nieuws en de opinie die de mainstream media vaak voor u verzwijgen. Maar dit belangrijke werk kost geld en wij zijn volledig afhankelijk van de steun van onze lezers. Wilt u dat wij doorgaan? Help ons dan met een donatie via BackMe! Elke bijdrage, groot of klein, helpt ons om uw stem te blijven vertegenwoordigen en de strijd voor een écht rechts geluid voort te zetten. Doneer nu via: https://dds.backme.org/ Wat nu, Geert?
De vraag die boven alles hangt: wat gaat Wilders doen met deze keiharde cijfers? Gaat hij door op de ingeslagen weg – een pad van afzwakken, aanpassen, en meebewegen? Of grijpt hij eindelijk weer terug naar de principes waar hij groot mee werd?
Het antwoord zal bepalen of deze 62% het dieptepunt is – of slechts een tussenstation naar totale ineenstorting.
DDS blijft dit uiteraard op de voet volgen. Want wat Nederland nodig heeft is geen kabinet vol compromissen en woorden, maar leiders met ruggengraat. En tot nu toe laat Geert Wilders zien dat hij die ruggengraat kwijt is. Zijn kiezers voelen dat feilloos aan. De cijfers liegen niet.