Premier Rutte schoffeert veteranen Indië-oorlog nóg een keer: 'De term Bersiap zet ik tussen aanhalingstekens'

Volgens de veteranenplatforms is het door de overheid gesubsidieerde onderzoek eenzijdig en politiek gekleurd. Zelf gebruiken ze de term niet, maar zij beschrijven eigenlijk gewoon aspecten van het ideologische woke-virus. Nederland wordt eenzijdig als slecht weggezet en iedere soldaat die daar deed wat hem werd opgedragen, is praktisch een oorlogsmisdadiger. De Indonesiërs daarentegen lijken wel lieve vrijheidsstrijders die alleen maar vochten tegen de blanke koloniale onderdrukkers en voor de soevereiniteit van hun eigen land.

Die hele periode is nu dus (opnieuw) zwaar gepolitiseerd omdat er een ideologisch deugsausje overheen wordt gegooid en types als premier Rutte daar vrolijk in meegaan. Zo bood hij naar aanleiding van het onderzoek 'diepe excuses' aan richting de bevolking van Indonesië vanwege 'structureel en excessief geweld' tijdens die oorlog. Op z'n zachtst gezegd nogal een eenzijdig beeld dus.

Die reactie viel niet in goede aarde bij onze eigen veteranen, waardoor Rutte toch een stapje terug deed en óók excuses maakte aan de veteranen, omdat zij ook betrokken zijn geraakt bij dit conflict. Máár tegelijkertijd nam Nederland afstand van het officiële standpunt dat er ’slechts bij uitzondering extreem geweld was gebruikt’. Ook moest er niet meer gesproken worden van 'politionele acties' maar van een 'koloniale oorlog'. 'Sorry not sorry', dus.

Premier Rutte heeft inmiddels helemaal geen zin meer in dit soort discussies, zo lijkt het wel. Voor hem is de aarde een beetje plat en een beetje rond, zodat hij zo min mogelijk mensen tegen het hoofd stoot. Daarom wil hij (en ook het kabinet als geheel) de term Bersiap (de periode waarin Indonesische nationalisten geweld pleegden tegen Nederlanders en Indische Nederlanders die waren bevrijd uit de Jappenkampen) nog wél gebruiken, maar dan wel 'tussen aanhalingstekens plaatsen', meldt De Telegraaf. Ook komt er nog een aparte studie over het geweld aan Indonesische zijde.

Het is wel duidelijk dat onze geschiedschrijving onder vuur is komen te liggen en er niet objectief naar dergelijke perioden gekeken kan worden. Net als met de overdreven en eenzijdige aandacht voor ons slavernijverleden wordt ook deze periode aangegrepen om Nederland, de Nederlandse cultuur en de autochtone Nederlanders in het verdomhoekje te plaatsen. Waar échte historici de belangrijkste feiten uitzoeken, benoemen en deze samen weten te voegen tot een degelijke interpretatie van de geschiedenis, gebeurt dit nu steeds meer via een lens die alles interpreteert in categorieën van dader en slachtoffer of onderdrukker en onderdrukte, met name als huidskleuren kunnen worden benoemd. De conclusie is altijd: blank = slecht, kleurtje = goed. Dan weet je direct dat het om die neo-marxistische drek genaamd 'woke' gaat.

De komende jaren zullen we waarschijnlijk zien dat voor iedere vorm van excessief geweld vanuit de Indonesiërs allerlei redenen worden gezocht, of dat het in contrast wordt gebracht met de Nederlanders, die natuurlijk nét wat erger waren (of het zelf hebben uitgelokt). En als de Nederlandse veteranen die trap na nog mee hebben mogen maken, dan zal het daarna vast over één of andere biseksuele transgender vrijheidsstrijder van Indonesië gaan, zodat de LHBTIQ+-gemeenschap ook weer een prominente rol in dat stukje Nederlandse geschiedschrijving krijgt.