Zoals je zou verwachten van onze publieke omroep kreeg racismeroeper Sylvana Simons gisteravond de mogelijkheid om uitgebreid te vertellen dat het heel belangrijk is dat Rutte excuses heeft aangeboden voor de slavernij. Oké, zei ze, het was 160 jaar (!) te laat, maar hé, ze waren "echt nodig." Simons was "
geraakt" door de speech van Mark Rutte, de man die ooit als rechtse VVD'er aan zijn premierschap begon maar nu niet meer te onderscheiden is van GroenLinks-communisten. "Wat mij raakte is dat ik in de woorden van Rutte terughoorde dat wat ik ook hoorde toen ik als onderdeel van een Kamerdelegatie een reis maakte rond
Suriname, Curacao en Bonaire," zei Simons op het geïrriteerde, boze toontje dat we gewend zijn van d'r.
"Wat mij raakte is dat ik kon voelen dat die woorden ter harte zijn genomen en dat die, ook bij Rutte, doorleefd worden, en dat gaf een bepaalde mate van oprechtheid. Het waren woorden die weliswaar 160 jaar te laat, maar die écht, écht nodig waren. En zoals ik zei, voelen dat dat inzicht echt is ingedaald uit de mond van iemand die anderhalf jaar geleden nog zei, 'ik zie daar geen waarde in.' Dat is waardevol," ging ze verder.
Vervolgens beweerde Simons dat het excuus met name voor "de generatie(s) voor mij, denk ik dat dit van onschatbare waarde is geweest."
Steun DDS op BackMe: alleen via uw maandelijks of eenmalige gift kunnen we de website draaiende houden en het mediakartel aanpakken. Deze steun is keihard nodig in deze zware economische tijden. Weet je wat het ergste is? Die generaties "voor haar" waar ze het over heeft, die wilden nooit beschouwd worden als slachtoffer. De eerste generatie vrijgemaakte slaven, die waren helemaal niet bezig met het krijgen van een excuus. Die waren trots - ze waren trots op zichzelf, hun afkomst, en trots dat ze het gered hadden.
Ze wilden op eigen benen staan - en als iemand hen aanpraatte dat ze enorme slachtoffers waren die vooral heel veel medelijden moesten hebben, dan hadden ze die persoon knockout geslagen. Lees de artikelen en boeken van
W.E.B. Du Bois en
Frederick Douglass maar. Dit waren trótse mensen die in hun kracht stonden - en die zichzelf niet quasi zielig vonden... terwijl zij, anders dan mevrouwtje Simons, wél iets hadden om over te klagen.