-Cultuur onder Vuur- De puinhopen van dertien jaar Mark Rutte

Terug naar 2006. De VVD hield een verkiezing om de nieuwe partijleider te bepalen. De partij was er slecht aan toe. Leden twijfelden openlijk aan het bestaansrecht. Na het vertrek van Frits Bolkestein, die met een centrumrechts geluid veel kiezers aanspraak, was de VVD verzandt in het fletse links-liberalisme van Hans Dijkstal en Jozias van Aartsen: politici die net zo goed bij D66 of PvdA hadden kunnen zitten.

Toen kwam Rita Verdonk. Deze migratieminister tapte uit hetzelfde vaatje als Bolkestein. Maar zij was te rechts en mocht daarom geen VVD-leider worden. De race van 2006 werd gewonnen door Mark Rutte. Met zijn meer links-liberale profiel en zijn jarenlange staat van dienst in de partij, kon hij rekenen op meer steun dan de buitenstaander Verdonk.

Aanvankelijk was er hoop. Rutte sprak straffe taal over uitkeringstrekkers, Europese bemoeizucht en windturbines die niet op wind maar op subsidie draaien. Al ging Rutte direct de fout in door voor ‘groenrechts’ te pleiten. Politiek-strategisch onhandig, want verwarrend voor de kiezer. Principieel ook tegenstrijdig: de groene ideologie is socialisme in een groen jasje. Dat is onverenigbaar met rechtse noties als privé-eigendom en vrij ondernemen.

Het aardgasverbod, de CO2-regels, de stikstofdwang, het stilleggen van bouw en industrie: de voorbeelden van klimaatdwang zijn legio. Premier Rutte heeft een totale klimaatrevolutie willen ontketenen. De rechtvaardiging was daarbij telkens de stijging van de zeespiegel en de opwarming van de aarde. De realiteit is dat klimaatpolitiek vooral een manier is voor de overheid om controle te krijgen over het privé-eigendom van boeren, burgers en bedrijven.

Als één woord 13 jaar Rutte zou moeten samenvatten, dan is het “Dwang”. Op het vlak van klimaat, maar ook van woke en gender. Rutte’s regering noemt het buitenland expliciet “feministisch”. Onder zijn kabinetten is de fiscale last voor kostwinners wier vrouw thuis bij de kinderen is, nog verder verzwaard: ordinaire straf voor wie weigert feministisch te leven. Scholen, vooral de christelijke, worden door de overheid steeds meer gedwongen lhbt en woke te onderwijzen. Onder het mom van “burgerschap” wordt de vrijheid van onderwijs ondermijnd.

Dwang karakteriseert ook de aanpak van corona. Rutte beval een inperking van grondrechten die alleen overtroffen is door de Duitse bezetter tijdens de Tweede Wereldoorlog. Je moest een mondkapje dragen. Je mocht niet meer straat na acht uur. Openbaar samenkomen was verboden. Wie protesteerde kreeg de wapenstok en de waterspuit. Geen groter contrast dan met de aanpak van Extinction Rebellion, die de vrijheid krijgen om snelwegen te bezetten.

Dwang ondervonden ook de ‘toeslagenouders’, die vermalen werden in de raderen van de Belastingdienst. Zelfs Teflon Mark, die zo makkelijk schandalen van zich af liet glijden, liep averij op, doordat hij evident leugens verkondigde over wat hij wel en niet wist. Rutte beweerde dat hij sms’jes van belangrijke overleggen wiste uit zijn telefoon, omdat die te weinig opslagruimte heeft. Als het geen leugen is, dan is het een brevet van onvermogen. Een CEO zou er voor ontslagen worden. Rutte kon jarenlang doorgaan. Acties hebben consequenties is een principe dat politiek Den Haag vergeten is.

Dan hebben we de ergste dwang nog niet genoemd. Dat is abortus: het doden van weerloze, onschuldige kinderen in de moederschoot. Meer dan 30.000 keer per jaar wordt deze misdaad gepleegd in Nederland. Nota bene in strijd met de wet, die voorschrijft dat abortus alleen in “onontkoombare gevallen” geoorloofd is. Rutte heeft abortus zelfs tot Nederlands exportproduct gemaakt, met miljoenen doden per jaar tot gevolg.

Laten we over de enorme groei van het overheidsbudget, de verwaarlozing van de krijgsmacht en het vastlopen van de huizenmarkt maar zwijgen. Wat nu nog wel om vermelding schreeuwt, is het thema waar Rutte IV op is gevallen: immigratie. Onder Rutte stromen er meer migranten het land binnen dan ooit te voren. In 2022 alleen al 401.000 man. Dat is in één jaar meer dan de 391.000 in de vier jaar dat Rita Verdonk minister van Vreemdelingenzaken was.

Wie het Oude Testament leest, merkt dat de schrijvers de toestand van het volk Israël vaak afmeten aan de kwaliteiten van de koning. Zijn visie kan het land afbreken of opbouwen. Moderne mensen zijn hier blind voor. Rutte ook. In interviews noemt hij visie een olifant die het zicht belemmert. In zijn beleid toont hij evenwel een overschot aan visie. Dan wel klimaatlinkse en staatssocialistische visie. Nederland staat er door die visie nu slechter voor dan toen Rutte aantrad.

Meer dan in 2010, toen er nota bene economische recessie was door de bankencrisis, vrezen Nederlanders anno 2023 voor hun veiligheid, hun welvaart en hun oude dag. Nederlanders uit de middenklasse die altijd hard gewerkt hebben, weten niet of ze volgende week de boodschappen kunnen betalen. Dat was dertien jaar geleden onvoorstelbaar. Externe factoren zoals de oorlog in Oekraïne spelen daarbij mee. Die kunnen we Rutte niet aanrekenen. Wel dat hij de reserves van burgers aantast, door hen op kosten te jagen om de klimaatpolitiek te financieren.

Wat volgt er op Ruttes vertrek? Duidelijk is dat er nu een vacuüm ontstaat in Den Haag. BBB heeft vooralsnog alleen Caroline van der Plas als boegbeeld. Bij het CDA vertrekken Wopke Hoekstra en Hugo de Jonge. Wie komt in hun plaats? Het CDA heeft een natuurlijke rol als centrumrechtse volkspartij. Maar de wil ontbreekt om op te komen voor de boeren en voor normen en waarden. De VVD heeft geen prominenten meer rondlopen in Den Haag die iets opgebouwd hebben buiten Rutte om: mensen als Fred Teeven en Henk Kamp. VVD-politici zijn tassendragers geworden.

Ook op links dreigt er een vacuüm. ChristenUnie is geen doorbraakpartij, maar spreekt een beperkt volksdeel aan, vooral verlinkste protestanten. D66-leidster Sigrid Kaag behoort tot de onpopulairste bewindslieden. Zij krijgt nooit het draagvlak van bijvoorbeeld Job Cohen, de PvdA-leider die in 2012 bijna Rutte van de troon stootte. Het is hoogst onwaarschijnlijk dat Kaag een linkse victorie behaalt. Zij is bovendien niet nationaal maar internationaal georiënteerd: een topfunctie bij de Verenigde Naties of het World Economic Forum past bij haar cv. Het verlost haar van dat lastige kiezersvolk (“Wie zijn die mensen?”). (Sigrid Kaag heeft aangekondigd te vertrekken uit Den Haag, red.)

Laten we ons niet verliezen in Binnenhofwatching. De natuur is afkerig van een vacuüm. Ruttes plek zal opgevuld worden. Daarnaast geldt: ideeën zijn belangrijker dan politici. Rutte IV is niet gevallen omdat bewindslieden elkaar niet konden zien of luchten, maar omdat er ondraaglijke druk vanuit de publieke opinie komt om de migratie in te dammen.

Nederlanders voelen zich onveilig, maar ook ontheemd. De eigenheid is weg. De soevereiniteit is zoek. Politiek-correct links - Mark Rutte incluis - wil alle grenzen afbreken. Vanuit een extreem egalitarisme, immers: wie onderscheid maakt tussen Nederlander en buitenlander creëert ongelijkheid. Het wachten is nu op een politiek leider die deze diepere laag ziet. En niet alleen de asielkraan dichtdraait, maar ook de Westerse christelijke beschaving omarmt en afrekent met het desastreuze gelijkheidsdenken.